Πέντε Μικροί Μύθοι για την Ελλάδα!

 Γράφει ο ΤυχαίοςΜύθος 1ος: Πρέπει να προστατευθούν οι θέσεις εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων για να μην "στεγνώσει" κι άλλο η αγορά.Πραγματικότητα: Η μονιμότητα των εργαζομένων στο δημόσιο και η διατήρηση του κόστους εργασίας σε υψηλότερα επίπεδα από αυτά του ιδιωτικού τομέα διατηρεί υψηλά τα κόστη παραγωγής και μειώνει την ανταγωνιστικότητα. Αν το Δημόσιο ως εργοδότης διατηρεί υψηλότερα αμοιβόμενους εργαζόμενους σε θέσεις που όχι μόνο δεν παράγουν έργο αλλά δυσχεραίνουν την παραγωγικότητα, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αφαιρεί στην πραγματικότητα ρευστότητα από την πραγματική οικονομία. Αν δηλαδή μια επιχείρηση για κάθε 5 υπαλλήλους που απασχολεί ο ένας, δηλαδή το 25% του δυναμικού, απασχολείται για να διεκπεραιώνει τη γραφειοκρατία του δημοσίου (εφορίες, πιστοποιητικά, ουρές κλπ), αυτό είναι ένα ανελαστικό κόστος που διατηρεί την τελική τιμή των προϊόντων και των υπηρεσιών ψηλά, άρα δεν αφήνει τον τιμάριθμο να πέσει και άρα.......μειώνει τα πραγματικά εισοδήματα. Επιπλέον, η διατήρηση υψηλού εργατικού κόστους, όχι μόνο υπό τη μορφή μισθολογικών αλλά και άλλων παροχών (άδειες, παροχές υγείας κλπ) υπέρ του μέσου όρου της αγοράς επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και άρα τη φορολογία. Να σημειώσουμε ότι το 75% των εξόδων του κρατικού προϋπολογισμού ρέει σε μισθούς και συντάξεις. Υπάρχει κι άλλο ένα θέμα εδώ. Αν φανταστούμε ένα απλό οικονομικό μοντέλο όπου το κράτος μαζεύει φόρους και με τη σειρά του πληρώνει μισθούς και συντάξεις οι οποίοι στη συνέχεια καταλήγουν στην αγορά, τότε αυτή η οικονομία είναι καταδικασμένη σε εξαφάνιση διότι πολύ απλά δεν προσελκύει νέο φρέσκο χρήμα. Ανακυκλώνει μια διαρκώς μειούμενη ρευστότητα γιατί ένα μέρος του κυκλοφορούντος κεφαλαίου αναγκαστικά φεύγει εκτός συστήματος είτε μέσω της εισαγωγής προϊόντων, ενέργειας κλπ είτε μέσω της πληρωμής τοκοχρεωλυσίων. Έτσι, σε κάθε "κύκλο" μεταξύ υπαλλήλων/καταναλωτών και επιχειρήσεων απομένουν ολοένα και λιγότερα κεφάλαια μέχρι - στη θεωρητική περίπτωση - μηδενισμού τους. Από την άλλη, η απόλυση υπαλλήλων που μισθοδοτούνται από το δημόσιο, δηλαδή μείωση του εργατικού κόστους του δημοσίου αλλά και περιορισμός των δραστηριοτήτων του δημοσίου, απελευθερώνει κεφάλαια στην αγορά και προσελκύει επενδυτές άρα νέο χρήμα.Μύθος 2ος: Μπορούμε να "εκβιάσουμε" βοήθεια από τους Ευρωπαίους, αφού έχουμε ένα τόσο μεγάλο χρέος και άρα αυτοί φοβούνται μήπως χάσουν τα χρήματά τους ή μήπως οι τράπεζές τους αντιμετωπίσουν πρόβλημα.Πραγματικότητα: Κανείς δε φοβάται από το 2,5% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, γιατί αυτό αποτελούμε, όπως κι αν αυτό εξελιχθεί. Σε αναλογικούς όρους, χάσαμε σε ένα χρόνο από το δικό μας ΑΕΠ 4,5% γιατί τόση ήταν η ύφεση και ακόμα το "παλεύουμε". Οπότε αντιλαμβάνεστε τη σύγκριση των μεγεθών. Μπορούν να ζήσουν άνετα και χωρίς την Ελλάδα. Το χρέος είναι δυσβάσταχτο αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το μεγαλύτερο μέρος το διακρατούν ελληνικά πιστωτικά και ασφαλιστικά ιδρύματα. Επιπλέον αρκετοί από τους ξένους πιστωτές είτε το έχουν ασφαλίσε