Πατατράκ και πυροτεχνήματα...

Έφυγε λοιπόν ο Τραμπ. Έφυγε από τον Λευκό Οίκο με ένα πατατράκ εσωτερικής, ακροδεξιάς τρομοκρατίας χωρίς προηγούμενο στην αμερικανική Ιστορία. Παραμένει όμως η μαύρη κληρονομιά του στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Ας μην γελιόμαστε. Ακόμα κι αν ο -κατά πολλούς- χειρότερος Αμερικανός Πρόεδρος αποσυρθεί στο θέρετρό του στη... Φλόριντα και το «βουλώσει» (πράγμα μάλλον απίθανο με δεδομένη την παραπομπή του με στόχο τη στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι), υπάρχουν... άξιοι συνεχιστές και απολογητές του εντός και εκτός ΗΠΑ.

Στις

εκλογές του 2016 είχαν ψηφίσει τον Τραμπ 65,8 εκατομμύρια Αμερικανοί και Αμερικανίδες. Ας υποθέσουμε ότι πολλοί ή αρκετοί δεν γνώριζαν τότε τι εστί Τραμπ και πού θα οδηγούσε τη χώρα του ο πολυεκατομμυριούχος κτηματομεσίτης και τηλεπερσόνα που μετέτρεψε την πολιτική ζωή σε ριάλιτι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2020, τον ψήφισαν 74,2 εκατομμύρια μέσα σε κλίμα πόλωσης και με προσέλευση ρεκόρ στις κάλπες (81,2 εκατομμύρια ψήφισαν τον Μπάιντεν). Επανέρχομαι συνέχεια σ’ αυτά τα νούμερα όχι από αριθμολαγνία, αλλά επειδή αποτελούν τη βάση σε κάθε ανάλυση για το παρόν και το μέλλον των ΗΠΑ. Σχεδόν το ένα τρίτο των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων του Τραμπ εγκρίνουν την εισβολή του ακροδεξιού όχλου στο Καπιτώλιο με δική του παρότρυνση. Και θα τον ξαναψήφιζαν αν μπορούσαν.

Είκοσι χρόνια μετά τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που κήρυξε ένας άλλος ανεκδιήγητος Πρόεδρος, ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, στη σκιά των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ έχουν δαπανήσει πάνω από 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια σε πολέμους σε όλο τον κόσμο. Σημαντικό μέρος των δαπανών αυτών προστέθηκε στο δημόσιο χρέος επιβαρύνοντας κάθε Αμερικανό φορολογούμενο με 20.000 δολάρια. Ο Τραμπ -είναι αλήθεια- δεν ξεκίνησε νέους πολέμους εκτός αμερικανικού εδάφους. Φούντωσε όμως τον διχασμό στο εσωτερικό. Κι ύστερα ήρθε το σοκ της 6ης Ιανουαρίου.

Η εισβολή των ακροδεξιών τρομοκρατών στο Καπιτώλιο ήταν και παραμένει ένα μεγάλο σοκ για το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, τους βουλευτές και γερουσιαστές (μερικοί γλίτωσαν την τελευταία στιγμή το λιντσάρισμα). Ήταν και παραμένει ένα μεγάλο σοκ για τους διεθνείς (και τους εγχώριους) απολογητές ενός συστήματος που παράγει φτώχεια, ανισότητες, διακρίσεις, απόγνωση, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί και υποδαυλίζει ανά τον κόσμο «τρομοκράτες». Μόνο που αυτή τη φορά οι τρομοκράτες δεν ήταν κάποιοι ελέω Χόλιγουντ μελαχρινοί με μαντίλες, που μιλούν αραβικά, που σκοτώνουν αθώους με καλάσνικοφ και βόμβες, αλλά τελευταίας κοπής «καθαρόαιμοι Αμερικανοί πατριώτες», από εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν από το «κίνημα Τραμπ» και το χρησιμοποιούν τώρα οι ίδιοι.

Για κακή τύχη όλων εκείνων που μιλούν μόνο για «γραφικούς», για «λαϊκιστές», αποφεύγοντας το ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο των εισβολέων, ήρθε το βίντεο ντοκουμέντο από το περιοδικό New Yorker με τους ακροδεξιούς να.... προσεύχονται πάνω στο προεδρείο της Γερουσίας για τη συντριβή των κομμουνιστών που θέλουν να αρπάξουν τις ελευθερίες του λαού! Επιπλέον, υπάρχουν δύο μεγάλα κενά για το πώς οι φασίστες έκαμψαν την αντίσταση της φρουράς και μπήκαν μέσα, καθώς και για το πώς.... πείστηκαν να βγουν από το μέγαρο. Απομένει ο καταλογισμός ευθυνών, απομένει να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο για τις διασυνδέσεις της Ακροδεξιάς με τις δυνάμεις ασφαλείας. Θα γίνει άραγε ειδική έρευνα από το Κογκρέσο;

Το έργο του νέου Προέδρου θα είναι δύσκολο. Ο Τζο Μπάιντεν καλείται να ενώσει τις διχασμένες πολιτείες, να καταπολεμήσει τον ρατσισμό, να στηρίξει τους πιο αδύναμους πολίτες, να βάλει φρένο στην εξάπλωση του φονικού κορωνοϊού, να συμβάλει στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, να αποκαταστήσει την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο με λόγια και πράξεις - όσο αυτό είναι δυνατό.

Ο Μπάιντεν έχει υποσχεθεί ότι θα εργαστεί σκληρά για όλα αυτά. Θεωρητικά τα χέρια του έχουν λυθεί πολιτικά. Οι Δημοκρατικοί ελέγχουν πλέον, εκτός από τον Λευκό Οίκο, και τα δύο νομοθετικά σώματα του Κογκρέσου, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία. Θα μπορούσαν να πάνε την Αμερική ένα βήμα μπροστά ή έστω να διορθώσουν ένα μέρος της τραμπικής κληρονομιάς. Οι προσδοκίες για τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας αμερικανικής κυβέρνησης συνοδεύονται από την ευχή οι εξαγγελίες να μην αποδειχθούν πυροτεχνήματα.

Όμως δεν αρκούν οι ευχές. Χρειάζεται να στηριχθούν οι φωνές μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα που πιέζουν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Και που όλα αυτά τα χρόνια βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών, απέναντι στον ρατσισμό, στη μισαλλοδοξία και στα φασιστικά σκουπίδια του Τραμπ...