Όταν η Παρακμή εξουσιάζει το Βήμα του Ομιλητή, είναι καιρός να μιλήσουν τα νεκροταφεία…

 Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης«Αλλά οι κεφαλές, για όνομα του Θεού, οι κεφαλές. τους συλλογίζεσαι κι έχεις όρεξη για κλάματα. Τώρα έγινε ό,τι έγινε και τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει όσο να λευτερωθεί ο τόπος. Η μόνη παρηγοριά είναι ότι, σαν φτάσουμε στο τέλος της μεγάλης περιπέτειας, όλοι ετούτοι θα έχουν σαρωθεί από εκείνους που ζούνε το σημερινό δράμα της σκλαβιάς. Εκείνους που, καθώς φαντάζομαι, θα είναι σε θέση να μιλήσουν τη λαλιά της Ελλάδας.»(Χάγκεν Φλάϊσερ : Στέμμα και Σβάστικα, Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης, 1941-1944, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2009, Τόμος Α΄, σελ. 190)«Σαν φυλακίσεις τον άνθρωπο που παλεύει για τη Λευτεριά, στη φυλακή μπαίνει ο άνθρωπος, η Λευτεριά μένει απέξω. Αυτό δεν το κατάλαβε ποτέ κανένας τύραννος. Και δε θα το καταλάβει ποτέ ως το τέλος της τυραννίας κανένας.»Μενέλαος Λουντέμης : Οδός Αβύσσου Αριθμός 0, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 284Ένας παλιός αφρικάνικος ύμνος λέει : «Η περηφάνεια του έθνους μας βρίσκεται στα νεκροταφεία». (Dudley Lynch - Paul L. Kordis : Η Στρατηγική του Δελφινιού, εκδ. Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα, 1995, σελ. 16).Ένας μεγάλος Έλληνας στοχαστής που..........πια δεν βρίσκεται στη ζωή, έγραφε κάποιες δεκαετίες πριν : «Τη στιγμή όπου μια «ομάδα» δεν αισθάνεται πια καμιά δημιουργική πνοή, πριν να βυθιστεί στο ψέμμα και στη συμβατικότητα, στη διακεκριμένη πλήξη και στον καριερισμό, τη στιγμή όπου ορισμένα προβλήματα –δηλαδή τα προβλήματα- κείτονται κοιμισμένα και πριν φθάσουν σε τέλεια έλλειψη έντασης, τη στιγμή όπου ο λόγος γίνεται ανώδυνος και νωχελής χωρίς πια ούτε φίλους ούτε εχθρούς –είναι καιρός να σταματήσει... Όταν η πτώση στην ασημαντότητα είναι περισσότερο από απειλητική… τότε έχει σημάνει σιωπητήριο για εκείνους που θέλουν ν’ ακούσουν να σημαίνουν κι άλλες ώρες. Καμιά φορά επιβάλλεται ν’ αψηφούμε το πεπρωμένο και ν’ αποτολμούμε την περιπέτεια… Αυτή η αιματηρή και καρναβαλίστικη ιστορία, όπου δράμα και φάρσα ταυτίζονται μέσα στη μεγάλη διάχυση και σύγχυση, βρίσκεται τη στιγμή αυτή να ολοκληρώνει πράγματα που είναι στο τέρμα τους… Καμιά καταστροφή δεν φαίνεται να καραδοκεί την υπάρχουσα τάξη-αταξία-νέα τάξη. Τα πουλιά που πετούν μέσα στη καταιγίδα τα διαδέχονται οι διαπλανητικοί πύραυλοι και τα πουλιά που πετούν χαμηλά. Ο γερο-τυφλοπόντικας συνεχίζει παρ’ όλα αυτά το έργο του. Ποιο έργο;…»( Αξελός, Κώστας : Προς την πλανητική σκέψη, 2η έκδοση, εκδ. Βιβλιοπωλείον της «ΕΣΤΙΑΣ» Ι. Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ ΑΕ, Αθήνα, 1985, σελ. 248-249).Βρισκόμαστε, πιστεύω, σαν κοινωνία, σα λαός, κάπου σε μια κατάσταση με χαρακτηριστικά ανάλογα της κατάστασης που περιγράφει ο Αξελός για άλλο λόγο. Η Ελλάδα, αυτή η «μικρή και μεγάλη» κατά το αντίστοιχο του «μικρός και μέγας» του Ελύτη, έδωσε τη μάχη σε τούτα τα τελευταία 35 και κάτι χρόνια, και κάνει τον απολογισμό της. Ένας απολογισμός αιματηρός διότι αιματηρές ήταν και οι μάχες που δόθηκαν. Δεν ήχησαν συμβατικά όπλα ούτε ήταν συμβατικά τα πολεμοφόδια που προκάλεσαν τα θανάσιμα τραύματα και τις αιμορραγίες. Ήταν όπλ