ΟΙ ΞΕΝΟΜΠΑΤΕΣ

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

Η Ελλάδαέχει περάσει διαχρονικά δια πυρός και σιδήρου.Πόλεμοι επίπολέμων και ποτάμια από αίμα έχουν ζυμώσει το χώμα της που κάθε μορφής καταχτητέςτο ποθούσαν καθώς απλώνονταν κατάφωτο από τον ήλιο και πρόσχαρο στο σταυροδρόμιτριών ηπείρων.Όλους αυτούςτους αιματηρούς αγώνες τους έδωσαν άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, μπορεί και αμόρφωτοι, που όμως ..........αγαπούσαν τοντόπο τους.
Οι αγώνεςαυτοί και οι θυσίες ελάχιστες φορές είχαν να αναδείξουν ήρωες που προέρχονταναπό «τζάκια» ή ήταν «προσωπικότητες». Συνήθως οι ήρωες ήταν απλοί αγωνιστές,συνοδοιπόροι των υπολοίπων.
Στην εποχήμας η Ελλάδα προδόθηκε από τους σύγχρονους εφιάλτες, που δεν ήταν άλλοι απότους «ξενομπάτες» όπως χαρακτηρίζουμε στην Κρήτη τους ξένους, τους περαστικούς,τους προερχόμενους από ξένα μέρη.Οι σημερινοίηγετίσκοι, που έτυχε να εκμεταλλευτούν καταστάσεις (όπως το πολυτεχνείο) για να αναδειχτούν και να αναρριχηθούν στηνεξουσία, δυστυχώς είχαν και έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα: Δεν νοιώθουν τηνπατρίδα σαν ιδανικό τους, δεν πονούν τα χώματα και τις πατρογονικές τουςεστίες. Με λίγα λόγια την πατρίδα τους την έχουν γραμμένη στα παλιά τους ταπαπούτσια.Στόχος είναιη «δόξα» και η συσσώρευση προσωπικού πλούτου και ευημερίας με κάθε τρόπο.Ήταν αυτοίπου «είδαν φως και μπήκαν» στη χώρα της ευκαιρίας που γινόταν το μεγάλοφαγοπότι.Γόνοι–συνήθως- εύπορων οικογενειών, σπουδαγμένοι στην αλλοδαπή, -γιατί στη χώρα μαςέπρεπε να περάσουν από εξετάσεις- ζυμώθηκαν με άλλες κουλτούρες, υιοθέτησανάλλα ήθη και νοοτροπίες, ασπάστηκαν φτηνές φιλοσοφίες, θεώρησαν την αγάπη γιατην πατρίδα τους ως εθνικό μειονέκτημα, πολυπολιτισμικοί γαρ, για να μη ξεχνάμεκαι την εισήγηση της κυρίας Διαμαντοπούλου όταν ήταν στο ευρωκοινοβούλιο «να γίνει η αγγλική γλώσσα η επίσημη γλώσσατου κράτους μας».Και μόνο γιαυτή την πρόταση που εκστόμισε η εν λόγω κυρία υπουργός που την είχαμε μέχριπρόσφατα και υπουργό παιδείας, έπρεπε να περάσει από δίκη σαν προδότης, σανεφιάλτης του ελληνισμού. Ο σημερινόςαρχηγός του ΠΑΣΟΚ χαρακτηριστική περίπτωση αφού δεν κάθισε σε ελληνικό θρανίο,εκλέχτηκε αρχηγός χωρίς να γνωρίζει καλά-καλά να μιλά τη γλώσσα, με το μοναδικόπροσόν ότι ήταν γιος του μπαμπά του, έφτασε στο σημείο να απεμπολήσει ακόμα καιτο δικαίωμα που του εκχώρησε ο λαός, αυτό της εξουσίας, όταν σε ομιλία του στοτέλος του Απριλίου του 2010 στο συνέδριο του Economist, είχε προτείνει «την δημιουργία μιας παγκόσμιαςδιακυβέρνησης», ίσως επειδή γνώριζε την ανικανότητά του να ασκήσει τα καθήκονταπου απορρέουν από την θέση που λόγω οικογενειακού προνομίου απόκτησε.Το εφιαλτικότους σενάριο βρήκε ανταπόκριση, δελεάζοντας με ψεύτικες υποσχέσεις που ο κατάτα άλλα «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» λαός τις θεώρησε συμβόλαιο από πλευράς των«ηγετών» του, τους παραχώρησε με την ψήφο του την διακυβέρνησή του και μάλισταμε πανηγυρισμούς και κορναρίσματα την βραδιά των εκλογών, βέβαιος για τηνεπιτυχία της επιλογής του, βέβαιος για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής πουζούσε.Ώσπου τηνάλλη μέρα ξ