Οι μοιραίοι με τα χρέη

Του Δημήτρη ΓιαννακόπουλουΠριν από 15 μήνες είχα περιγράψει το σχέδιο συντεταγμένης χρεοκοπίας της χώρας μας. Είχα αναλυτικά εξηγήσει ότι (γιατί και πώς) η χρεοκοπία είναι απόφαση της κορυφής του καθεστώτος της διαπλοκής στην Ελλάδα και το αποτέλεσμα της σύγκρουσης χρηματιστών με την βιομηχανική ελίτ της Ευρώπης. Είχα δείξει τους κεντρικούς παίχτες και προσεγγίσει διεθνοπολιτικά την ελληνική κρίση, εξηγώντας γιατί η Ελλάδα μετατρέπεται στη συγκυρία σε εστία ενός οικονομικού πολέμου, του οποίου η κατάληξη θα προσδιορίσει πολιτικά την μορφή της μετανεωτερικότητας και που θα μπορούσε, αν χαθεί η οικονομική ισορροπία, (νεοφιλελεύθερο Equilibrium) να οδηγήσει ακόμη και σε παγκόσμια σύρραξη.Στο πλαίσιο αυτής της προσέγγισης δεν δίστασα να προτείνω πολιτικές δράσεις που κατέτειναν στην αντιμετώπιση της........κρίσης χρέους με πολιτικά και όχι αμιγώς οικονομικά μέσα. Η προτάσεις αυτές, δίχως ποτέ να κρύψουν την ιδεολογική τους συνάφεια, αποτελούσαν πρακτικές λύσεις ικανές να ανταποκριθούν μάλιστα ικανοποιητικά, σε διαφορετικές μεθοδολογίες της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης. Αυτές τις λύσεις συζητάμε ακριβώς σήμερα με δραματική καθυστέρηση, αφού πρώτα μετατραπήκαμε σε μοιραίους ευρωπαίους με χρέη, οι οποίοι εμφανίζονται ως απειλή για την ΕΕ και το διεθνές σύστημα, καθώς δείχνουμε να μην μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάστασή μας. Κάπως έτσι από το σλόγκαν «οι ωραίοι έχουν χρέη» περάσαμε στο υπερβατικό, και μάλλον πρόστυχο μήνυμα :οι μοιραίοι με τα χρέη αυτοεξευτελίζονται μέχρι της απόλυτης ταπεινώσεως για να κερδίσουν την συμπάθεια των δανειστών και ίσως κάποτε την βασιλεία των αγορών. Όλη μου η προσπάθεια κατέτεινε στο να μην φτάσουμε στο σημείο του «μοιραίου» και να αναζητήσουμε τρόπους για να πάρουμε την (πολιτική) τύχη και τον έλεγχο του δημόσιου χρέους μας στα χέρια μας. Αν υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις μιας διαφορετικής κουλτούρας στη χώρα και πραγματική αστική τάξη, θα είχαν αναληφθεί ότι η πρότασή μου για μια άλλη στρατηγική  - που θα έθετε ευθύς εξαρχής με την εκδήλωση της κρίσης το ζήτημα ελέγχου  και μιας δραστικής αναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους με διαγραφή τουλάχιστον του 60% και ιδανικά του 70% αυτού, με παράλληλη αναζήτηση (μόνον υπό αυτή την προϋπόθεση) ενός μακροχρόνιου, ευρωπαϊκού μηχανισμού δημοσιονομικής ορθολογικοποίησης, ο οποίος όμως θα είχε ως κανόνα την ανάπτυξη μέσω της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας με καλά σχεδιασμένο θεσμικό (εκδημοκρατισμός) και τεχνολογικό εκσυγχρονισμό – ήταν η χρυσή τομή που δίχως να μας περιθωριοποιήσει στην ΕΕ, δίχως να μας διαλύσει κοινωνικά, δίχως να εξευτελιστούμε εθνικά, θα μπορούσε να σώσει πολιτικά το ελληνικό κράτος ως κυρίαρχη, δημοκρατική οντότητα εντός της Ένωσης.  Ο δρόμος εγκατάλειψης της ΕΕ προφανώς θα αποτελούσε την εναλλακτική λύση, στο βαθμό που το παγκόσμιο σύστημα εμφανιζόταν ανίκανο να ανταποκριθεί πολιτικά σε αυτή τη στρατηγική πρόκληση , η οποία σίγουρα εξυπηρετούσε μεσοπρόθεσμα τους Ευρωπαίους και θα μπορούσε να υπηρετήσει τα συμφέροντα στην άλλη άκρη του ατλαντικού,