Οι αναδιαρθρωτές και ο ιστορικός συμβιβασμός

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Τις τελευταίες μέρες ο λόγος για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα πέρασε ημιεπισήμως στους αναδιαρθρωτές. Αυτοί είναι υπάρξεις με θεσμικό ρόλο κάποιας μορφής εντός της ΕΕ, ή παράγοντες σε παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς, εταιρίες χρηματοπιστωτικών συμβούλων, ή γενικώς παράγοντες του χρηματοπιστωτικού λόμπυ, ή απλώς ξέμπαρκοι πολιτικοί που βρήκαν ευκαιρία να ενεργοποιηθούν στο πλαίσιο των συμφερόντων που εξυπηρετούσαν παραδοσιακά. Στόχος των αναδιαρθρωτών είναι η επιβολή ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης που θα διασφαλίζει ότι όσοι κερδοσκόπησαν μέσω του ελληνικού χρέους δεν θα χάσουν τα κέρδη τους, οι τράπεζες δεν θα θιγούν, ενώ οι Γερμανοί (κυρίως) δεν θα χρεωθούν το αντίτιμο που αντιστοιχεί στην υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων.

Αυτό το σχέδιο ονομάζεται «επιμήκυνση δημόσιου χρέους με περίοδο χάριτος» και είναι ένα πολύ δύσκολο στην εφαρμογή του τεχνούργημα, το οποίο θα αποτελέσει ένα πειραματικό μοντέλο διαχείρισης του........ δημόσιου χρέους χρεοκοπημένων κρατών εντός της ΕΕ. Με αυτό θίγονται αποκλειστικά μικροί επενδυτές τέτοιων προβληματικών ομολόγων κρατών-μελών, καθώς θα πρέπει να περιμένουν την λήξη της περιόδου αυτών των τίτλων για να εισπράξουν το κεφάλαιό τους. Αντίθετα δεν προκαλείται σοβαρό πρόβλημα στους λεγόμενους θεσμικούς επενδυτές της χρηματαγοράς, οι οποίοι μπορούν λογιστικά να αναδιαρθρώσουν το χαρτοφυλάκιό τους, ενσωματώνοντας απλώς μικρότερα κέρδη τα οποία ήδη έχουν καλύψει μέσω των μηχανισμών ασφάλειας των κερδών.

Το ζήτημα είναι ότι αυτό το σχέδιο δεν διασφαλίζει την επιστροφή της χώρας στην χρηματαγορά, εκτός και εάν υπάρξουν εγγυήσεις από την ΕΕ προς τους επενδυτές ότι θα εισπράξουν στο ακέραιο το κεφάλαιό τους, καθώς οι τόκοι είναι ούτως ή άλλως διασφαλισμένοι όλη την περίοδο μέχρι την λήξη των τίτλων. Άρα αν δεν υπάρξει εγγύηση από έναν θεσμό της ΕΕ, μόνον απολύτως τυχοδιωκτικά κεφάλαια θα μπορούσαν να επενδύσουν σε ελληνικά ομόλογα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια διασφάλιση, ότι δηλαδή θα μπορεί να εξυπηρετεί άνετα το χρέος της μετά από δέκα χρόνια, καθώς ουδείς μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν δυνατόν η χώρα να έχει ένα σημαντικό πλεόνασμα επί μια δεκαετία και μια αντίστοιχη ανάπτυξη, ώστε το χρέος να φτάσει να υπολείπεται του ΑΕΠ, μειούμενο μάλιστα ως ποσοστό του διαρκώς. Άσε που για να τροφοδοτηθεί οποιαδήποτε ανάπτυξη δίχως ευρωομόλογα θα  έπρεπε να είχαμε εκτίναξη του ιδιωτικού χρέους, σε μια περίοδο κατά την οποία οι ελληνικές τράπεζες είναι υποτιμημένες στην διεθνή αγορά και άρα ανίκανες να αντλήσουν ελκυστικά κεφάλαια!

Συνεπώς το κυοφορούμενο σχέδιο των αναδιαρθρωτών, ώστε να διατηρήσουν και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, δεν διασφαλίζει την επιστροφή της χώρας στις αγορές, αντίθετα διασφαλίζει ότι δεν θα προβούμε σε στάση πληρωμών και ότι θα ενταχθούμε δίχως δυσκολία και δίχως «κούρεμα» ή δίχως σημαντικό «κούρεμα» του χρέους στον μόνιμο μηχανισμό ESM της ΕΕ, μετά την λήξη του προσωρινού στον οποίο βρισκ