Ο Τσίπρας, ο Ολάντ, η Μέρκελ και... εμείς

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Δεσμευόμαστε να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να ενισχύσουμε και να τονώσουμε τις οικονομίες μας και να καταπολεμήσουμε τις χρηματοοικονομικές πιέσεις αναγνωρίζοντας πως τα σωστά μέτρα δεν είναι τα ίδια για όλους μας». Αυτό ήταν το σημείο ισορροπίας που βρήκαν οι οκτώ ισχυρότερες χώρες του κόσμου – ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρωσία και Καναδάς – για να διατυπώσουν την ανάγκη ...........ενίσχυσης της οικονομίας χωρίς να θίξουν... υπολήψεις.
Παράλληλα όμως έδωσαν μια σαφή οδηγία προς κάθε ενδιαφερόμενο: ότι οι ασθενείς και προβληματικές οικονομίες της ευρωζώνης πρέπει να δείξουν δημοσιονομική... υπευθυνότητα, παρά την αυξανόμενη αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών εναντίον της λιτότητας.Και η Ελλάδα όμως είχε περίοπτη θέση σε αυτή τη σύνοδο, αφού μια ολόκληρη... παράγραφος της επίσημης ανακοίνωσης αφιερώθηκε στη χώρα μας:«Συμφωνούμε στη σημασία μιας ισχυρής και συνεκτικής ευρωζώνης για την παγκόσμια σταθερότητα και ανάκαμψη και επιβεβαιώνουμε το ενδιαφέρον μας να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, ενώ θα σέβεται τις δεσμεύσεις της».Όμως, μια και η δημοσιονομική πειθαρχία έχει μεγαλύτερη σημασία από τις αντοχές των Ευρωπαίων πολιτών, ο Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος έχει μπροστά του εκλογές, με καμπάνια μάλιστα υπέρ της ανάπτυξης και της απασχόλησης, αλλά και μια οικονομικά... ανθηρή ελληνική κοινότητα στη χώρα του, φρόντισε να πει έναν «καλό λόγο»: ότι αυτός και οι ομόλογοί του των οκτώ ισχυρών αναγνωρίζουν τις οδυνηρές θυσίες που κάνουν οι Έλληνες πολίτες. Τελεία.Ποιο «αποτύπωμα όμως άφησε η σύνοδος του G8; Πολλά θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τώρα και στο μέλλον για τη «συμμαχία» του Ομπάμα, του Ολάντ και του Μόντι, αλλά και για την... απομόνωση της Γερμανίας στη σύνοδο αυτήν. Ωστόσο κανένα ισχυρό σημάδι για στροφή από την πολιτική της σκληρής λιτότητας στην ευρωζώνη δεν έχει διαφανεί. Αντιθέτως: Προς το παρόν έχουμε πολλά αμήχανα λόγια, αλλά κανένα άμεσα εφαρμόσιμο εναλλακτικό σχέδιο.Ακόμη και το περίφημο αναπτυξιακό «πακέτο Ολάντ», με «ευρωομόλογα ανάπτυξης» που μπορεί να γίνουν ευρωομόλογα για το χρέος, επιπλέον αναπτυξιακά δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και απευθείας δανεισμό χωρών από την ΕΚΤ μοιάζει με σχέδιο για μια διαπραγμάτευση η οποία μπορεί να κρατήσει χρόνια.Εξ άλλου ο Ολάντ δεν ζητάει την ακύρωση του ευρωσυμφώνου λιτότητας, αλλά την προσθήκη αναπτυξιακών ρητρών. Ακόμη και στο θέμα της ηγεσίας Σόιμπλε στο Eurogroup η αντίρρηση περιορίζεται στο αν ο Γερμανός θα είναι και υπουργός Οικονομικών στη χώρα του. Ψυχραιμία λοιπόν. Η Ευρώπη και η ευρωζώνη δεν έχουν αποφασίσει αλλαγή πορείας.
Μια «νίκη στα σημεία»Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ότι η οπτική της ευρωζώνης και του υπόλοιπου κόσμου για την Ελλάδα δύσκολα θα αλλάξει – και η όποια αλλαγή δεν θα γίνει χωρίς κόπο και θυσίες.Ωστόσο, σε αντίθεση με όσους θεωρούν ότι τα καταστροφικά προγράμματα λιτότητας και μετατροπής των λαών σε ανδράποδα πρέπει να συνεχιστούν, οι Έλληνες δείχνουν ότι, με κάποιον τρόπο,