Ο Τρόμος πάνω απ' την Πόλη

Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΗιστορία μας είναι μια ιστορία “ασύμμετρων”απειλών. Γενιές και γενιές μεγαλώσαμεμε ιδεατές ή πραγματικές απειλέςαφανισμού μας. Απ' το Μινώταυρο και τονκαταραμένο Δράκο, μέχρι την περσική, τηρωμαϊκή, την οθωμανική και τη γερμανική,όλες οι απειλές, ιδεατές ή πραγματικές,ήταν πάντοτε συγκεκριμένες και είτε μεκάποιους μυθικούς ήρωες (Θησέα, ΑϊΓιώργη, Διγενή) είτε με όπλο την εθνικήομοψυχία κάτω απ' την καθοδήγηση κάποιωνχαρισματικών ηγετών, καταφέρναμε νατις αντιμετωπίσουμε.
Σήμερα,την εποχή της παγκοσμιοποιημένης σούπαςτων ακέφαλων λαών, βιώνουμε μια απειλή,τη χειρότερη ίσως της........
ιστορίας μας,γιατί ο εχθρός είναι αόρατος, για τουςπερισσότερους τουλάχιστον.
Καιτο χειρότερο, ο αόρατος εχθρός, σεσυνεργασία με ντόπιους Εφιάλτες,προετοιμάζει την καταστροφή τουτελευταίου και πιο ισχυρότερου όπλουμας, που ήταν πάντοτε η κοινωνική συνοχήκαι αλληλεγγύη, η απαραίτητη δηλαδήπροϋπόθεση εθνικής ομοψυχίας. Η πρόσφατηδήλωση του Πρωθυπουργού, ότι, “και οιάνεργοι δεν έχουν εισόδημα”, είναι τοτελευταίο χτύπημα κατεδάφισης τηςκοινωνικής μας συνοχής και εθνικήςομοψυχίας. Είναι η συνέχιση του πασοκικού“κοινωνικού αυτοματισμού” που προτρέπειτη μια κοινωνική ομάδα του λαού να δειτον εχθρό της σε μια άλλη κοινωνικήομάδα(ιδιωτικοί υπάλληλοι κατά δημοσίωνυπαλλήλων, αγρότες εναντίον λιμενεργατώνκαι φορτηγατζήδων και τανάπαλιν, δημόσιοιυπάλληλοι των ισογείων εναντίον εκείνωντων “ρετιρέ”. κ.ο.κ) και όχι στουςυπεύθυνους της δυστυχίας της.
Καιενώ ο κος Παπαδήμος γνωρίζει άριστα,ότι η ανεργία δεν είναι αποτέλεσμαθεϊκής βούλησης αλλά συγκεκριμένωνπολιτικών που κάνουν τους πλούσιουςπλουσιότερους και τους φτωχούςφτωχότερους, προσπαθεί να καλλιεργήσειακόμη και το φθόνο των ανέργων ενάντιασ' εκείνους που έχουν εργασία. Προσπαθεί,την οργή των ανέργων κατά της κυβέρνησηςκαι το συνταγματικά κατοχυρωμένοδικαίωμα στην εργασία, να τα μετατρέψεισε όπλα ακόμα μεγαλύτερης μείωσης τωναποδοχών των εργαζομένων. Ο άνθρωπος,που κλήθηκε να κατευνάσει την οργή τουλαού εναντίον των πρώην, των νυν καιτων μελλοντικών του αφεντικών, πουκρύβονται πίσω από τις απρόσωπες αγορές,προσπάθησε να μας πείσει πως εμείς, ολαός, και μόνο εμείς φέρουμε την κύριακαι αποκλειστική ευθύνη της δυστυχίαςμας. τώρα προσπαθεί να μας πείσει ναμοιραστούμε όλοι εμείς τη φτώχεια μαςγια να λάμψει ακόμα περισσότερο ο πλούτοςεκείνων των λίγων που υπηρετεί.
Στηδική του πολιτική του τρόμου, ήρθε χθεςνα προστεθεί και εκείνη η κυνική τουΠαπανδρέου, που δίχως αιδώ, έθεσε πάλιτο ψευδές και νόθο δίλημμα:”Μνημόνιοή εκατοντάδες χιλιάδες συσσίτια”!
Ακούγοντας,σχεδόν καθημερινά, εδώ και μήνες γιατην Τρόϊκα και βλέποντας τον τρόμο σταμάτια των ανθρώπων κάθε φορά πουπροαναγγέλλεται η άφιξή της στην Αθήνακαι ακούγονται κάθε τόσο οι νέεςταπεινωτικές και απάνθρωπες απαιτήσειςτης, άρχισαν πολλοί να φαντάζονται τηνΤρόϊκα σαν τον Μινώταυρο.
Κάπωςέτσι θα έπρεπε να ένιωθαν οι Αθηναίοιτην εποχή του Θησέα. Μόνο που ο Μίνωαςαπαιτούσε τη θυσία επτά νέων και επτάνεανίδων κάθε εννιά χρ