Ο σκανδαλισμός των σκανδαλιάρηδων και ο λαϊκισμός

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Σκανδαλίστηκαν οι σκανδαλιάρηδες, που υπάρχουν και λειτουργούν μέσω των φορέων του δικομματισμού, της διαπλοκής, της πατρωνίας και τελικά της πτώχευσης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), από την «ευχή» που εκστόμισε από του βήματος της Βουλής ο κ. Στάθης Παναγούλης. Ο βουλευτής είπε: «Να παρακαλάτε κύριοι και κυρίες που υπογράψατε τα μνημόνια, να περάσετε από ειδικό δικαστήριο. Αυτό σας εύχομαι κι εγώ προσωπικά, παρά να βρείτε..... ορισμένοι από εσάς το τέλος του πρεσβευτή των ΗΠΑ πριν λίγους μήνες στη Λιβύη. Καλή σας τύχη». Και η διαπλοκή με το πολικό της προσωπικό προσποιήθηκε πως ανατρίχιασε ή μάλλον σήκωσε με γκεμπελίσκο τρόπο σκόνη για να σκεπάσει το ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο αυτής της «ευχής».
Ίσως όσοι παρακολουθείτε τις σκέψεις και απόψεις μου να γνωρίζετε ότι όχι μόνον είμαι εναντίον της πολιτικής βίας κάθε μορφής, της αντεκδίκησης και της αυτοδικίας, όπως και σε κάθε είδος λαϊκισμού, αλλά και κατά της ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνομαι πως όλα αυτά καταστρέφουν τις κοινωνίες, διαστρέφοντας τελικώς και την ουσία των πολιτικών φαινομένων και το Δίκαιο, ως μορφή που προσδίδει σε αυτά νομιμοποιητική και κανονιστική φόρμα. Η δομή του Δικαίου εκφράζει το περιεχόμενο των πολιτικών σχέσεων που το διαμορφώνουν στην συγκυρία. Το Δίκαιο αποτελεί έκφραση πολιτικής ισχύος και με αυτή την έννοια αποτελεί αφήγηση που επιβάλλει ένα καθεστώς συμμόρφωσης σε μια αφηρημένη, γενική βούληση του λαού, που αντιπροσωπεύεται, σύμφωνα με το πολίτευμα μας, από το σώμα της βουλής, το οποίο διαιρείται και στοιχίζεται πίσω από κόμματα και μάλιστα πίσω από κομματικές ηγεσίες, δυστυχώς. Η μορφή έκφρασης αυτής της πολιτικής ισχύος ορίζει και την ποιότητα της δημοκρατίας. Το Δίκαιο αν αποσκοπεί στην τιμωρία και όχι στην κοινωνική οργάνωση που προβληματοποιεί την ίδια την τιμωρία δεν συνεισφέρει στην κοινωνική πρόοδο με όρους ισότητας και ελευθερίας. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την έννοια του Δικαίου, κάθε πολιτικό καθεστώς έχει το Δίκαιό του, που εκφράζει την μορφή ηγεμονίας που επιβάλλει το πρώτο στην κοινωνία. Ένα διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς , σαν το δικό μας, Δίκαιο που εκφράζει και υπηρετεί την διαφθορά, την δικολαβική χυδαιότητα και τους ισχυρούς διαπλεκόμενους κοινωνικούς παράγοντες θα έχει και τίποτε άλλο, ως νομιμοποιητική βάση! Ωστόσο, Εναλλακτική Ηγεμονία - όπως την έχουμε ορίσει εμείς, σε αντίθεση με το καθεστώς της διαπλοκής που θεμελιώνει τον μηχανισμό αναπαραγωγής του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος - σημαίνει ακριβώς εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς και εναλλακτικό Δίκαιο που θα το νομιμοποιεί και υπηρετεί σε μια βιο-οικονομική βάση. Στο πλαίσιο αυτό δεν έχουν έννοια τα ειδικά δικαστήρια, καθώς το καινούργιο σύστημα ηγεσίας και ηγεμονίας δεν θα βασίζει την ύπαρξή του στην τιμωρία του προηγούμενου και των προηγούμενων, αλλά στην ηθική, κοινωνική και ευρύτερα πολιτισμική απαξίωσή του/τους. Ένα τέτοιο εναλλακτικό σύστημα δεν θα χρησιμοποίει την Δικαιοσύνη, με άλλα λόγια, για να κάνει τ