Ο Σαμαράς στα ίχνη Μητσοτάκη, αλλά ισορροπώντας στο κενό…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Μέχρι σήμερα επιχείρησα να δείξω τις πολιτικές, αντικειμενικές και υποκειμενικές (εσωτερική πολιτική ηγεμονία) συνθήκες που οδηγούν σε δραχμοποίηση την ελληνική αγορά διατηρώντας όμως την χώρα στο Ευρώ. Όμως η δομική αυτή προσέγγιση του πολιτικοοικονομικού παιγνίου στη Ελλάδα και διεθνώς με κέντρο αναφοράς την Ελλάδα, αφήνει αναπάντητα πλήθος ερωτημάτων λειτουργιστικού τύπου τα οποία παρατηρώ να απασχολούν (δυστυχώς με την μορφή προπαγάνδας) τα ΜΜΕ – ίσως και κάθε ανήσυχο πολίτη.
Ο τελευταίος αναρωτιέται: «Καλά, τι είδους αυτοκτονική στρατηγική είναι αυτή που ακολουθεί ο Σαμαράς; Είναι δυνατόν να εκβιάζει με νέα υφεσιακά, σαφώς αντικοινωνικά μέτρα τον λαό, τούτος που εμφανιζόταν σαν η ελπίδα της ανάπτυξης; Πού το πάει ο Σαμαράς;» Στην .......επιμήκυνση! Όχι ακριβώς αυτή που περιγράφει (του οικονομικού προγράμματος της τρόικας), αλλά του διαπλεκόμενου καθεστώτος του 1974. Η επιμήκυνση αντιστοιχεί στον δικό του χρόνο στην πρωθυπουργία και αυτό μόνον οι Γερμανοί μπορούν να του το προσφέρουν στην συγκυρία. Θα του το προσφέρουν όμως οι Γερμανοί; Δυστυχώς, στο επίπεδο της πολιτικής δεν ισχύει ο νόμος της ζήτησης και προσφοράς κατά αναλογία με τα οικονομικά. Αυτή διαμορφώνεται σε ανώτερο επίπεδο και δεν αφορά αποκλειστικά τις σχέσεις της γερμανικής κυβέρνησης με την ελληνική. Ίσως στη σημερινή φάση της ελληνικής κρίσης να μην αφορά σε αυτές καθόλου.

Το παιχνίδι – όπως έχω δείξει μέχρι σήμερα - είναι διεθνές και αφορά στην αποκρυστάλλωση της διεθνούς ηγεμονίας σε μια αναθεωρητική πολυπολική βάση.. Οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το «Καστελόριζο», λειτουργούν απλώς νομιμοποιητικά στο πλαίσιο συμφωνιών που επιτυγχάνονται μεταξύ κεντροευρωπαϊκής ελίτ – γερμανικής κυβέρνησης – χρηματοπιστωτικού κέντρου - κυβέρνησης ΗΠΑ. Όλα δείχνουν ότι «επιμήκυνση» θα λάβει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα (ίσως και διετή), αλλά όχι το υφιστάμενο πρόγραμμα της τρόικας. Θα υπάρξει, δηλαδή, στήριξη, υπό αυστηρή επιτήρηση, του καθεστώτος, αλλά όχι ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της δανειακής σύμβασης και του τελευταίου μνημονίου με την τρόικα. Το τρέχον μνημόνιο δεν έχει τις προδιαγραφές και χρονικό ορίζοντα, έτσι ώστε να συντηρήσει το καθεστώς στην Ελλάδα για 2,5 ακόμη χρόνια, πέραν του ότι αντικειμενικά θα απαιτήσει νέα χρηματοδότηση από τους ευρωπαίους φορολογούμενους και τους κερδοσκόπους των αγορών, εκτινάζοντας το ελληνικό δημόσιο χρέος σε πρωτοφανή ύψος, πέραν της ανακύκλωσης του ελληνικού προβλήματος στην Ευρωζώνη. Άρα ζήτημα «επιμήκυνσης» όπως την εμφανίζει η προπαγάνδα των διαπλεκομένων δεν υφίσταται. Απλώς, μέσω αυτής της δήθεν συγκαταβατικής, συμμορφωτικής ως προς την τρόικα συμπεριφοράς νομιμοποιείται/καλλιεργείται η οδός της επιμήκυνσης του καθεστώτος της μεταπολίτευσης, ώστε να υπάρξει χρόνος για ομαλή, συντεταγμένη διακυβερνητική μεταβολή στην Ελλάδα.
Την οικονομική κατάρρευση θα την πληρώσει, εκτός ασφαλώς από τα τρία τέταρτα της κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, αλλά όχι στο βαθμό που θα θίξει τη