Μην βιάζετε την γνώμη!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Μία πολύμορφη βία ερμηνευτικού χαρακτήρα, στα όρια της βαρβαρότητας, δεχόμαστε όσοι άνθρωποι δίχως δεσμεύσεις και χωρίς ιδιοτελείς σκοπιμότητες, εκφράζουμε ελεύθερα την γνώμη μας ως προς συγκεκριμένες πτυχές του πολιτικού φαινομένου στην Ελλάδα. Τα πράγματα πάντα χειροτερεύουν όταν δρομολογούνται εκλογές. Μοιάζει ένας μεγάλος αριθμός αναγνωστών να προσπαθεί ανηλεώς να μας τοποθετήσει σε κάποιο κομματικό πλαίσιο. Φαίνεται η κοινή ερμηνευτική........ δομή των Ελλήνων να είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τον κομματισμό. Ό, τι και αν πεις, όπως και να το γράψεις, θεωρείται από τους περισσότερους ότι έρχεται να υποστηρίξει έναν συγκεκριμένο κομματικό φορέα, ή ότι ευθυγραμμίζεται σε μία συγκυριακή κομματική γραμμή. Είναι σαν, όσοι θεωρούμε ότι έχουμε κάτι να προσφέρουμε για πολιτικό προβληματισμό, ως πληροφορία ή ως γενικότερη άποψη που αποτελεί εμπειρικό προϊόν γνώσης, το οποίο έρχεται να συμβάλλει στην σύσταση μίας νέας γνώσης ενόψει της τρέχουσας εμπειρίας, να υποκινούμεθα από κάποιο κομματικό ελατήριο, αν δεν είμαστε ατζέντηδες κάποιων αφανών δαιμόνων.

Τραγικό φαινόμενο, βασανιστική βία, που όχι απλώς αποκαρδιώνει τον πομπό (αρθρογράφο), αλλά τις περισσότερες φορές μετά την ανάγνωση των «σχολίων» νοιώθεις κυριολεκτικά «μικρότερος», στενότερος, λερωμένος. Αβάσταχτα συμπιεσμένος σε κομματικές αφηγήσεις και εικόνες κομμάτων από τις οποίες δεν έχεις οργανική εξάρτηση, ασχέτως αν ο λόγος σου ταιριάζει περισσότερο ή λιγότερο σε μία συγκεκριμένη κομματική περιγραφή της πραγματικότητας και οι προτάσεις σου βρίσκονται κοντά σε εκείνες που αρθρώνει κάποιος κομματικός παράγοντας.
Η διαφορά στην άρθρωση ενός ανεξάρτητου, ακηδεμόνευτου πολιτικού λόγου σε σχέση με τις ιδιαίτερες κομματικές αφηγήσεις, ασχέτως αν και τα δύο συγκλίνουν σε κάποιο βαθμό σε όμοια ή παρόμοια μορφή δράσης, θα έπρεπε να είναι ευδιάκριτη και απολύτως σεβαστή από έναν αναγνώστη υψηλής πολιτικής κουλτούρας. Στον βαθμό που η διάκριση αυτή δεν γίνεται αντιληπτή, η βαρβαρότητα στην ερμηνεία κυριαρχεί και πλέον το μήνυμα αδέσμευτων πολιτικών αφηγητών, ειδικών και ευρύτερα διανοητών, ισοπεδώνεται. Είναι σαν ο αποδέκτης, για να αφομοιώσει τι επιχειρείς να πεις, θα πρέπει πρώτα να περάσει πάνω σου με μπουλντόζα και αφού σε κάνει ένα με το έδαφος του κομματισμού, να κοιτάξει πίσω για να ανακαλύψει από το ίχνος που άφησες, εν ονόματι ποιού κόμματος μιλάς, ή ποια ακριβώς κομματικά συμφέροντα ή επιδιώξεις προπαγανδίζεις. Έτσι, προφανώς, ζημιώνεται αφάνταστα η επικοινωνία. Και εσύ, ο πομπός, αφυδατώνεσαι και σε μεγάλο βαθμό ακυρώνεσαι, ενώ η άποψή σου πάει χαράμι, ενώ ο αποδέκτης (αναγνώστης) δεν κερδίζει απολύτως τίποτα, εάν δεν καταλήγει να αποπροσανατολίζεται απολύτως!
Κύρια αιτία της παθογένειας αυτής είναι η πολιτισμική διαστροφή ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού να αναζητεί τί κρύβεται πίσω από κάθε πολιτικό κείμενο, ποιο κόμμα και ποια ιδιαίτερα συμφέροντα κινούν τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο αυτού που εκφέρει γνώμη, αναλύει ή «διαφωτίζει». Γ