Μην ψάχνετε για λύση στα σκουπίδια!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Ποτέ κανείς δεν βρήκε τη λύση στο πρόβλημά του στα σκουπίδια και από τα σκουπίδια.  Τα κοινωνικά προβλήματα όταν εισέλθουν στο φάσμα της κρίσης αντιμετωπίζονται είτε με την αναπροβληματοποίηση της βασικής υπόθεσης της κρίσης, είτε με μια εντελώς νέα θεώρηση που θα αγνοεί σκόπιμα την γραμμικότητα της λογικής που οδηγεί σε προφανές αδιέξοδο. Οι κρίσεις αυτής της μορφής που βιώνουμε οι Έλληνες δεν επιλύονται αντιστρέφοντας πολιτικά τον χρόνο και ξεκινώντας να κάνουμε πράγματα τα οποία αν  μεθοδεύαμε στην ώρα τους και με διαφορετική  ασφαλώς «χρονοσειρά» ίσως να συνέβαλαν στη καθυστέρηση της εκδήλωσης των φαινομένων της κρίσης, που σε μια τέτοια περίπτωση θα.... είχε μια διαφορετική και σίγουρα μη-καθολική μορφή. Όσοι παρακολουθείτε τις προσεγγίσεις μου θα γνωρίζετε ότι τα μέτρα της κυβέρνησης που παραλύουν την κοινωνία δεν με εκπλήσσουν και ούτε αξίζουν σοβαρό σχολιασμό, καθώς δεν αποτελούν καν στοιχεία ενός μηχανισμού που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την κρίση. Τα απολύτως ανορθόδοξα, αντικοινωνικά μέτρα που επιβάλλονται από την κυβέρνηση, σε αντιδιαστολή μάλιστα με το κράτος δικαίου, δεν συγκλίνουν σε κάποια λύση του ελληνικού προβλήματος, αλλά απλώς περιγράφουν το πολιτικό αδιέξοδο αυτών που τα εισηγούνται και τα ψηφίζουν στη βουλή. Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Είναι πολιτικό, όπως μου έδωσαν την ευκαιρία να εξηγήσω φίλοι μέσω του διαδικτύου. Αν δεν αλλάξουν οι σχέσεις εξουσίας στη χώρα και δεν αναδομηθούν πολιτικά ελληνική πολιτεία και κοινωνία θα συνεχίσουμε να πνιγόμαστε στη λάσπη και να αναζητούμε διαρκώς νέα μέτρα άναρχης φτωχοποίησης για να σωθούμε (ειλικρινά δεν ξέρω πλέον από τί και από ποιόν!). Προσπάθησα να δείξω ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ο καπιταλισμός, το υδροκέφαλο κράτος, ο υποτιθέμενος σοσιαλισμός που βασανίζει συναισθηματικώς όσους δεν καταλαβαίνουν τη σημασία του νεοφιλελευθερισμού, ο παλιοχαρακτήρας μας ή η ιδιαίτερη θέση μας στον χάρτη. Το πρόβλημα μας δεν είναι ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε!  Όλα τούτα είναι αναπαραστάσεις ενός θεμελιώδους, εθνικού θα έλεγα προβλήματος. Το βασικό μας πρόβλημα είναι ότι δεν μάθαμε να κάνουμε πολιτική και να ορίζουμε στρατηγικά το εθνικό και το κοινωνικό συμφέρον. Δεν μάθαμε ότι όταν πέφτεις πάνω σε ένα ντουβάρι δεν χτυπάς το κεφάλι σου και το κορμί σου πάνω του μέχρι να γκρεμιστεί, αλλά αλλάζεις δρόμο, εφόσον εκτιμήσεις προηγουμένως ότι δεν μπορείς να το πηδήξεις. Το καθεστώς της μεταπολίτευσης με την επανίδρυση του πελατειακού κράτους που επέφερε είχε φτάσει πριν από χρόνια στα όριά του. Αντί τότε (πριν από το 2000) να αναζητήσουμε τον πολιτικό εκσυγχρονισμό με παράλληλη ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και εφαρμογή ενός μοντέλου αναλογικής αντιπροσώπευσης και απόλυτης διάκρισης των εξουσιών, αποφύγαμε το ντουβάρι δια της εντάξεώς μας στην ευρωζώνη και δια της αποθεώσεως νεοφιλελεύθερων ιδεών.  Το αποτέλεσμα ήταν οι καλύτεροι πελάτες του καθεστώτος να αυτοανακηρυχθούν σε μοντέρνους κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού με την έννοια του