Μιχαλάκη, έλα στον θείο

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Πώς το ‘λεγε η γιαγιά μου; Είναι να μη μάθει ο άνθρωπος στο τζάμπα. Πώς να ξεμάθει ο Μ. Λιάπης απ΄ αυτά;
O Μ. Λιάπης παίζει και σε μια άλλη κατηγορία. Του αιώνιου παιδιού. Έχει πολλά η ελληνική κοινωνία. Παράγει λίπασμα εξαιρετικό η άγια «ελληνική οικογένεια». Πολλώ δε μάλλον όταν υπάρχει και θείος. Και μάλιστα «άκληρος». Με εξουσία ή χρήμα. Αυτόματα παραδίδουν το παιδί στις προστατευτικές φτερούγες του. Με αυτοματισμό από τη γέννησή του. Οι πρώτες λέξεις και συγχρόνως κατεύθυνση που.....
παίρνει, είναι «πήγαινε Μιχαλάκη στον θείο». Ένα ολόκληρο σύστημα οργανώνεται για την εύνοια του Μιχαλάκη από τον θείο. Και ο έρμος θείος... Δεν πάει να ‘ναι έξυπνος, δεν πάει να 'ναι διαόλου κάλτσα, δεν πάει να ‘χει «στεγνώσει» την ψυχή του ώστε να μην τον στολίσει κάποιος για ανάλαφρη συμπεριφορά και ευνοιοκρατία. Στον Μιχαλάκη θα παραδώσει τα όπλα. Θα εξαναγκαστεί να του έχει αδυναμία, να του κάνει τα χατίρια. Άλλωστε συχνά θα του γαργαλούν το συναίσθημα «Να σου πούμε τι σκαρφίστηκε ο Μιχαλάκης... ίδιος εσύ».
Τον Μιχαλάκη τον φορτώνονται και σαν ευθύνη όλα τα κλωνάρια της οικογένειας και μετά τον θάνατο του θείου. «Πρόσεξε, κακομοίρη μου, τον Μιχαλάκη και τα μάτια σου. Θυμάσαι τι έλεγε ο θείος!». Πάρε τη σκυτάλη, Κωστάκη. Ο Μιχαλάκης, να μην τα πολυλογούμε, τακτοποιήθηκε στις πλάτες μας και στην πολιτική μας σκηνή, χρόνια και χρόνια. Μια χαρά πέρασε. Έπαιρνε ψήφους. Τον καμάρωναν Υπουργό. Τον ξεμάτιαζαν σίγουρα. Γενικώς ματιάζονται τα Μιχαλάκια. Τον έβλεπε και ο θείος από ψηλά! Θεός σχωρέσ' την ψυχούλα του... Αν δεν ήταν ο θείος, κακομοίρη μου!
Όσα έγιναν ήταν ένα ακόμα επεισόδιο, σχεδόν προκαθορισμένο, για κάθε Μιχαλάκη. Είναι και απαιτητικά τα Μιχαλάκια και κακομαθημένα και γλετζέδικα και κατά βάση αρέσκονται στο γυναικείο φύλο... Κάτι να κάνουν κι αυτά να περνάνε την ώρα τους, κάτι να κατακτήσουν μόνα. Μόνα;
Αυτή τη φορά όμως, στον Μιχάλη Λιάπη, εγώ προσωπικά χρωστάω ένα ευχαριστώ. Όλο και πιο συχνά νιώθω μια παγωνιά ότι και καλά κράτος δεν υπάρχει. Είμαστε σε σπίτι ακατοίκητο. Πώς φωνάζουν «είναι κανείς εδώ; είναι κανείς εδώ;». Παίζουμε ότι κυβερνούμαστε για να μην πάθουμε πανικό. Και ενώ συμβαίνουν αυτά... Τσουκ! Σκάει η ιστορία Λιάπης. Και παθαίνεις χοντρό τρα λα λα. Βλέπεις στις οθόνες σου ότι αξιώνεσαι ένα κράτος με νόμους και κανόνες και αυστηρότητα και ήθος. Ότι όλα δουλεύουν ρολόι! Ελβετοποιηθήκαμε! Και παθαίνεις. «Έκλασε ο πεθαμένος». Άρα! Μπορεί και να ‘μαστε ακόμα ζωντανοί! Να ‘σαι καλά, βρε Μιχάλη. Πού είναι ο θείος να σε καμαρώσει! Και το ‘λεγε ο θείος... Να δω τι θα κάνεις όταν κλείσω τα μάτια μου; Να τι έκανε ο Μιχαλάκης! Είναι αυτός ένας