Μια ακόμα φορά : Αν υπάρχει κάποια κατάλληλη στιγμή, αυτή είναι τώρα…

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
«Δεν ανατρέψαμε τον αρχηγόν της ΕΡΕ Καραμανλή για να τον αντικαταστήσωμεν με άλλον Καίσαρα. Πρέπει να μείνωμεν Βρούτοι… Αι πλειοψηφίαι δεν αποτελούν μονίμους κατακτήσεις…»Ηλίας Τσιριμώκος (εις : Σπύρος Λιναρδάτος : Από τον εμφύλιο στη χούντα, Τόμος Δ΄ 1963-1967, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα 2009, σελ. 237)
«Αλλά το Κράτος Δικαίου δεν ημπορεί να θεμελιωθεί δια το μέλλον εάν δεν......... έχη συντελεσθή η ηθική κάθαρσις του παρελθόντος.»
Γεώργιος Παπανδρέου (εις : Γεώργιος Παπανδρέου : Η Απελευθέρωσις της Ελλάδος, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2009, σελ. 200)
«Το όραμα της σοσιαλδημοκρατίας έχει πεθάνει στην Ευρώπη.» Ανδρέας Παπανδρέου – 1981 (εις : Τάκης Λαμπρίας : Καραμανλής ο Φίλος, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2010, σελ. 263)
Τι μας λέγουν ότι βιώνουμε σήμερα; Κυριαρχία του παλαιοκομματισμού. Κυριαρχία, συγκάλυψη και ατιμωρησία της διαφθοράς και πάντως της Μεγάλης Διαπλεκόμενης Διαφθοράς. Καταρράκωση των πολιτικών αξιών. Ποδοπάτηση των κοινωνικών οραμάτων και των κοινωνικών αξιών. Ένα σωρό ελλείμματα : ηγεσίας, δημοκρατίας, πολιτικής…Τι δηλώνουν όλα αυτά; Με ένα λόγο τη κυριαρχία της Παρακμής του πολιτικού μας συστήματος. Την ίδια στιγμή, αναδύεται ένα ισχυρό λαϊκό αίτημα να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτή τη Παρακμή.Επομένως : στρατηγικά, συνυπάρχουν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση των δυνάμεων εκείνων που θέλουν και μπορούν να καλύψουν το κενό μεταξύ αυτού που υπάρχει και δεν το θέλει ο κόσμος κι αυτού που ο κόσμος θέλει αλλά δεν υπάρχει.Βέβαια, στη καθημερινή ομιλία, τούτες οι λέξεις : «αυτό που δεν θέλουμε», «αυτό που θέλουμε», λέγονται συνήθως με ένα μεγάλο βαθμό ελευθεριότητας. Όχι ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει τι θέλει και τι δεν θέλει, μα, η πλειοψηφία δεν είμαστε ίσως σε θέση να μεταφράσουμε αυτές τις προσδοκίες σε συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής. Κι εδώ έρχεται να παίξει το ρόλο της η πολιτική.Αυτή λοιπόν η πολιτική έχει πει κάτι μέχρι σήμερα για τα παραπάνω; Τελικώς σημασία δεν έχει αν έχει πει, αλλά αν ο κόσμος κατάλαβε ότι κάτι ειπώθηκε. Διότι αν ο πολιτικός λόγος δεν έχει τη δυνατότητα να διαχυθεί στο κοινωνικό σώμα, πολιτικά είναι ανύπαρκτος και άχρηστος. Μπορεί να έχει ένα ακαδημαϊκό ή θεωρητικό ενδιαφέρον, αλλά τούτες τις στιγμές, δεν υπάρχει χρόνος για θεωρίες που δεν μπορούν να μετουσιωθούν σε πολιτική δράση.Υπάρχει επίσης το ζήτημα ποιος είναι αυτός ο πολιτικός λόγος. Διότι εδώ φτάσαμε στο εξής σημείο : ότι ο κόσμος, εκ προοιμίου, αρνείται να ακούσει και πολύ περισσότερο να πιστέψει πολιτικούς που στη συνείδησή του όχι μονάχα έχουν ταυτιστεί με ένα αμαρτωλό παρελθόν, μα έχουν ταυτιστεί και με ένα ακόμα πιο αμαρτωλό παρόν.Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι το «κενό» δεν θα καλυφθεί. Ούτε αυτό σημαίνει ότι ο νέος πολιτικός λόγος δεν θα ξεπηδήσει από ανθρώπους που μετείχαν μεν του παλαιοκομματικού συστήματος, πλην όμως, δεν φθάρηκαν (ή δεν φθάρηκαν πολύ). Ούτε ότι ο λόγος αυτός δεν μπορεί να προέλθει από ένα πάντρεμα εντελώς νέων προσώπων στη πολιτική με παλιότερο πρ