Μέθοδοι λωποδυτών

Γράφει ο Σταύρος ΧριστακόπουλοςΤι κοινό έχουν η πολιτική και ο αθλητισμός στην Ελλάδα; Δυστυχώς μοιάζουν σαν δίδυμα αδελφάκια. Για το ποδόσφαιρο γνωρίζαμε όλοι επί χρόνια, όχι μόνο επειδή το βλέπαμε με τα ίδια μας τα μάτια, αλλά και διότι πολλές φορές έρχονταν στο φως στοιχεία τα οποία έδειχναν ότι οι αγώνες των ελληνικών πρωταθλημάτων «στήνονταν» με μεθόδους κοινών γκάνγκστερ. Η αποκάλυψη μάλιστα του «τρέχοντος» κυκλώματος είναι πραγματικά εκπληκτική, ανεξάρτητα από το πόσοι θα δουν τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.Και στην πολιτική ζωή όμως το παιχνίδι ήταν «στημένο». Προνομιακοί προμηθευτές και εργολάβοι, κομματικοί στρατοί και ευνοούμενοι πάσης φύσεως και κάθε είδους καταλάμβαναν και ανακαταλάμβαναν το κράτος, μαφίες νέμονταν προμήθειες και μελέτες, πολιτικοί συλλαμβάνονταν με το κατσίκι στην πλάτη αλλά ποτέ δεν τιμωρούνταν εξ αιτίας ενός τρισάθλιου νομικού πλαισίου περί πλήρους απουσίας «ευθύνης υπουργών»...Στρατοί «γενίτσαρων»Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου τα αποτελέσματα ήταν πολύ συγκεκριμένα και ξεπερνούν κατά πολύ τα βρώμικα πρωταθλήματα, τα οφέλη που προέκυπταν για τους «νονούς» του αθλητισμού (αθλητικά, επιχειρηματικά, δικαστικά, πολιτικά) και τα κέρδη – ή υπερκέρδη – από τα στοιχήματα ή τις «αμοιβές» όσων τα έπαιρναν για να ρυθμίζουν αποτελέσματα.Σε ό,τι αφορά την κοινωνία ειδικότερα, εδώ και χρόνια βλέπαμε να βαθαίνει το τραύμα που τα παρα-αθλητικά (για την ακρίβεια: αθλητικά!) κατακάθια προκαλούσαν σε αυτό το τμήμα της που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «ανθό» της: τη νεολαία.Ανήλικα και αμούστακα παλληκαράκια, με αγριότητα γενίτσαρων, συνασπίζονταν σε ιδιωτικούς στρατούς προέδρων και παρατρεχάμενων προέδρων αθλητικών εταιρειών με ανταλλάγματα δωρεάν εισιτήρια, πρέζα, χαρτζιλίκι.Και κάτι ακόμη χειρότερο: κοινωνικοποίηση και κοινωνική αυτο-αναγνώριση στο πλαίσιο χουλιγκάνικων συμμοριών, οι οποίες, επικαλούμενες «ιδέες», μετατρέπονταν σε πανίσχυρους μηχανισμούς διακίνησης ναρκωτικών και ταυτοχρόνως σε δεξαμενές αλίευσης «στελεχών» για ποικιλώνυμες «πολιτικές» ή «αντι-πολιτικές» συμμορίες.Νεαροί και μεγαλύτεροι – άνεργοι και εργαζόμενοι – οι οποίοι έκαναν την «επανάστασή» τους υπηρετώντας άθλια εγκληματικά κυκλώματα ήταν πάντα το αποτύπωμα που άφηνε πίσω του το κύκλωμα της ποδοσφαιρικής μαφίας.Στρατοί «ιδεολόγων»Αντίθετα με τους – πάντα και απ’ όλους – κατακριτέους χουλιγκάνους, στην πολιτική οι ανάλογοι στρατοί επιδίδονταν σε επικών διαστάσεων πλιάτσικο με σημαία κάποια απροσδιόριστη (αλλά με ηχηρό όνομα) «ιδεολογία».Πολιτικοί ηγέτες και πολιτικά στελέχη μεγαλύτερου ή μικρότερου διαμετρήματος, εδώ και πολλές δεκαετίες, λεηλάτησαν απροκάλυπτα τον ελληνικό λαό και τα συμφέροντά του όχι μόνο ή απλώς για προσωπικό κέρδος, αλλά, ακόμη χειρότερα, προς όφελος επώνυμων και πασίγνωστων επιχειρηματικών συμφερόντων, που σε ελάχιστο χρόνο μετατρέπονταν από «περιπτεράδες» σε «αυτοκράτορες».Στη διαδρομή τους αυτή πάντα υπόσχονταν «ευημερία». Κι ας έστελναν τη μισή Ελλάδα στη μετανάστευση, κι ας νομιμοποιούσαν ηθικά και πολιτικά τη μίζα, κ