ΜΑΤ στην Κερατέα, εύνοια στους Άκηδες

Του Θανάση Νικολαΐδη


ΕΙΔΑΜΕ τα ΜΑΤ και θυμηθήκαμε τον χωροφύλακα της προχουντικής περιόδου. Έτρεχε να συλλάβει κανέναν διαδηλωτή, του’ πεφτε το πηλήκιο, σήκωνε το κλομπ, χάιδευε το περίστροφο, άντε και καμιά κλωτσιά στον πεσμένο καταγής και η ζωή έτρεχε. Με τους ρυθμούς και τα ήθη της, με τη νεολαία στο πεζοδρόμιο και τον ασφαλίτη πανταχού παρόντα.
ΗΡΘΕ η χούντα και η βαρβαρότητα περίσσεψε. Σε χώρους κλειστούς «μη δούνε», μη μιλήσουν για βασανιστήρια που τα διέψευδαν, μέχρι να «μιλήσει» ο Ντεγιάννης με
τα «ισόβια» και ο Κων. Καραμανλής που τα… εννοούσε. Κι ύστερα ήρθε η δημοκρατία και τα… ΜΑΤ. Η ιδέα της δημιουργίας τους ήταν του χουντικού πρωθυπουργού Σπ. Μαρκεζίνη, την υλοποίησε ο Καραμανλής (1976), επί Α. Παπανδρέου η δύναμή τους αυξήθηκε και επί Σημίτη τριπλασιάστηκε.
ΣΤΙΣ μέρες μας ο πολιτισμός προχώρησε(;), ο κόσμος αγρίεψε και οι ιδεολογικές αναζητήσεις έγιναν απαίτηση για «ψωμί» και για τιμωρία ενόχων. Με τις διαδηλώσεις αφημένες σε κουκουλοφόρ
Keywords
Τυχαία Θέματα