Μάλλον τζάμπα ανησύχησε

Γράφει ο ΕυθύλογοςΟ πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε πρόσφατα την ανησυχία του για τα πολιτικά δρώμενα με τη φράση: «Να μην γίνει η οικονομική κρίση, κρίση Δημοκρατίας» Ως μη ανιστόρητος, υποθέτω πως γνωρίζει ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα παραπαίει πάντοτε μεταξύ κρίσης και ανυπαρξίας. Πότε υπήρξε πραγματική Δημοκρατία σε τούτον τον τόπο; Στη δεκαετία του ’50[1] όταν δούλευαν αράδα τα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα;Στη δεκαετία του ’60 με τις εκλογές βίας και νοθείας και τα ξερονήσια γεμάτα υποχρεωτικούς παραθεριστές;  Ή μήπως ο έντρομος φυγάς «Τριανταφυλλίδης» δραπέτευσε λόγω υπερβολικής Δημοκρατίας;[2]  Ή όταν ο τότε βλάξ βασιλιάς  διόριζε τους πρωθυπουργούς όπως ο ......Καλιγούλας διόριζε τους γαϊδάρους του υπάτους, το έκανε σεβόμενος τη Δημοκρατία; Ή μήπως από το ’67 κι ύστερα, η παπαδοπουλική παράνοια σε συνδυασμό με την φαλακρή ηλιθιότητα συνιστούν Δημοκρατία; Στη δεκαετία του ’70 που η μισή πέρασε στο σκοτάδι της χούντας και η άλλη μισή με τους Έλληνες να ψηφίζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη του εκβιαστικού διλήμματος «Καραμανλής ή τανκς» και με τον φόβο επανόδου των χουντικών «σταγονιδίων»;Στη δεκαετία του ’80 με τον πρόεδρο Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό να αλληλοϋποβλέπονται, με τον δεύτερο να εξαπατά τον πρώτο και με τον πρώτο να μιλάει με περιφρόνηση «γι’ αυτό που ονομάζεται δημόσιος βίος» και να αποκαλεί την Ελλάδα «απέραντο φρενοκομείο»;  Ή με την εκλογή του νέου πρόεδρου που εξελέγη με εκείνα τα απίθανα «ομοιόμορφα ψηφοδέλτια»; [3] Κι όμως! Όλος ο τότε πολιτικός κόσμος - προς ντροπήν του - το ανέχτηκε. Ο μόνος που αντέδρασε ήταν ένας βουλευτής  καταγόμενος από κτηνοτροφική περιοχή για τούτο και συμπεριφέρθηκε στην κάλπη σαν να έκλεβε κατσίκι. Έριξε την κάλπη στον ώμο του και προσπάθησε να φύγει από την αίθουσα. Μη κοινοβουλευτική αλλά απόλυτα κατανοητή ενέργεια. Αργότερα ο κ. Σαρτζετάκης δικαιολόγησε την αναγκαιότητα των «ομοιόμορφων» ψηφοδελτίων ως εξής:   « . . . Υπήρχεν ο ορατός κίνδυνος εκμαυλισμού δια δωροδοκίας βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προς ματαίωσιν της εκλογής μου. [ . . . . ] Θα επαναλαμβάνετο  δηλαδή η κατάπτυστος πρακτική του Ιουλίου 1965 . . .» (εδώ)Πρόκειται όχι μόνον για αληθοφανή αλλά για την μόνη λογική και ειλικρινή εξήγηση. Τότε όμως προκύπτει το αυτονόητο ερώτημα: «Τι ποιότητας Δημοκρατία μπορούμε να στήσουμε με βουλευτές που τους θεωρούμε άτομα μειωμένων ηθικών αντιστάσεων δηλ. εν δυνάμει αγύρτες που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εξαγοραστούν και για να αποφύγουμε τον εκμαυλισμό τους καταφεύγουμε σε μέτρα που όχι απλά προσβάλλουν αλλά γελοιοποιούν κάθε έννοια Δημοκρατίας;»Μέρος της απάντησης στο παραπάνω ερώτημα, ίσως να δόθηκε προς το τέλος της δεκαετίας του ’80 με το περίφημο «βρώμικο ‘89»[4] που όχι μόνον έδωσε τη δυνατότητα στην αλήθεια «να λάμψει» (ως συνήθως άλλωστε)[5] αλλά άνοιξε και διάπλατα τις πόρτες για να περάσει η επόμενη «βρώμικη δεκαετία» (ή μήπως εικοσαετία;) Τα πεπραγμένα της τελευταίας εικοσαετίας δεν χρειάζεται να απαριθμηθούν γιατί είναι γνωστά. Αρκεί η αναφ