Λίστες, σαπίλα, κουτσομπολιό και από πίσω διάλυση …

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Το καθεστώς παρασάπισε. Οι λίστες και ο χειρισμός τους έγιναν αγωγοί που οδηγούν τις ακαθαρσίες ενός ήδη σοβαρά οζώδους συστήματος διακυβέρνησης, νομιμότητας και νομιμοποίησης κατευθείαν στο πρόσωπο του Έλληνα πολίτη. Τα ΜΜΕ έγιναν αγωγοί πολιτικών λυμάτων και επιχειρηματικών ακαθαρσιών. Και ποιά είναι η αντίδραση; Περιπτωσιολογία, μικροαστικός σκανδαλισμός, νομικισμός, οικονομισμός, κουτσομπολιό, από την..... μία πλευρά, για διασκέδαση των αιτίων της κατάρρευσης μέσα στον βούρκο του πολιτικού συστήματος ή διαπίστωση ότι είναι ο καπιταλισμός παρασάπισε, από την άλλη πλευρά. Συμπέρασμα: ρευστοποίηση του προβλήματος και όχι του καθεστώτος που προκαλεί το πρόβλημα της σαπίλας, ή ιδεολογικοποίηση του προβλήματος στο επίπεδο των γενικότερων κομμουνιστικών αντιλήψεων. Στην πρώτη περίπτωση εξαφανίζονται τα αίτια δια της εξατομίκευσης, εξειδίκευσης και ουδετεροποίησης της λαβυρινθώδους διαδικασίας ελέγχου και καταλογισμού ευθύνης, ενώ στην δεύτερη γενικεύονται σε τέτοιο βαθμό που παύουν να προκαλούν για άμεση δράση, μια και παράλληλα δεν εντάσσονται σε καμία απολύτως επαναστατική στρατηγική.
Πώς λοιπόν αντιμετωπίζουμε την κεφαλαιώδη και πασιφανή σαπίλα ενός πολιτικού/πολιτισμικού συστήματος που καταρρέει βουλιάζοντας (έλκοντας) στον βούρκο του ολόκληρη την ελληνική κοινωνία; Υποκριτικά, δικολαβικά, γκεμπελιστικά, διασκεδαστικά έως ψυχαγωγικά, παραπλανητικά έως πρόστυχα, συμπλεγματικά έως φασισμού, ως ευκαιρία ξεκαθαρίσματος λογής-λογής λογαριασμών, ως μοναδική στιγμή για (εσω)κομματική αναδιοργάνωση, ή, από την άλλη πλευρά, καταγγέλλοντας τον άτιμο καπιταλισμό, που ως οικονομική διαδικασία εκμετάλλευσης εμπεριέχει την ανηθικότητα και την κοινωνική καταστροφή στον πυρήνα του! Έτσι, ασφαλώς μην ελπίζετε σε δημοκρατική μεταβολή και κάθαρση των οργάνων του κράτους. Μην ελπίζετε σε συντεταγμένη μετάβαση σε μια δημοκρατική δομή πολιτείας, η οποία θα συνοδεύεται/συνδέεται με μια μη- ληστρική, μη-φοροκλεπτική κλπ. λειτουργία της αγοράς, η οποία δεν θα αποθεώνει την απατεωνιά και δεν θα δικαιολογεί την απληστία, ως επιτομή της «νέας οικονομίας». Ούτε βέβαια σε σύντομο εναρμονισμό κοινωνίας και αγοράς. Μέσω των παραπάνω προσεγγίσεων απλώς διασκεδάζεται το καθεστωτικό πρόβλημα της κρίσης στο εσωτερικό, ενώ ταυτόχρονα χάνουμε την δυνατότητα να εξετάσουμε πώς ετούτο συνδυάζεται με την καιροσκοπική και υποκριτική λειτουργία της ΕΕ και την εκμεταλλευτική (μετακεφαλαιοκρατική) δομή της ευρωζώνης. Μετά από αυτό, βραχυκυκλώνεται η πιθανότητα καλά οργανωμένης κοινωνικής αντίδρασης. Υπονομεύεται μέσω αυτών των προσεγγίσεων, δηλαδή, η συλλογική οργάνωση της αντίδρασης των πολιτών με κατεύθυνση την πολιτική δράση για κοινωνική χειραφέτηση από την διαπλοκή και την μορφή χρεοκοπίας που ορίζει η τρόικα. Και αυτό οφείλεται στην αδυναμία να αντιληφθούμε το ουσιαστικό πρόβλημα στην σημερινή Ελλάδα, το οποίο βρίσκεται στη βάση και των «λιστών» και της σαπίλας και του δημοσιογραφικού ή δημοσιογραφίστικου κουτσομπολιού που τα συνοδε