«Κρείσσονες αποδείξεις»(!)

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟΤΕ αδιαφορούσαμε. Τώρα τρέχουμε. Υπήρχαν νόμοι που τους θέλαμε στα χαρτιά, υπήρξαμε «αόμματοι» για τον απέναντι που έκλεβε, μας μπόλιαζε ο διπλανός με τη διάθεση για κομπίνα. Βάση και κορυφή παραδομένη στο «χόμπι» κι άντε να σε λυπηθεί ο φοροκλέφτης για να κάνεις δρόμους και σχολεία απ’ τον… οβολό του. Καλύτερα να του έκοβες κομμάτι απ’ το κορμί του (Σάιλωκ), παρά να του έχωνες το χέρι στο πουγκί του. Και, βέβαια, δεν είχε η Πολιτεία λόγους ισχυρούς για να το κάνει και μείναμε χωρίς κανόνες, επιστασία, έλεγχο και τιμωρία.  
ΤΩΡΑ που ανακαλύψαμε το βάθος και το πλάτος της ομαδικής κομπίνας (με τη διαβάθμιση της «συνεισφοράς» εκάστου), ψάχνουμε για τη χαμένη… παρθενία μας τριγυρνώντας, τεθλιμμένοι κι άλλοτε αγριεμένοι, στα πέριξ του χαμένου παραδείσου. Θυμηθήκαμε, όψιμα και καθυστερημένα, τον κάθε ρωμιό να κάνει το κέφι του χωρίς να τρέχει ξοπίσω του ένας αστυνομικός, ένας εφοριακός, ένας εισαγγελέας. Να μη βοηθάει την ........Αστυνομία (όταν πρέπει) μη τ