Κεντροαριστερά: Χρειάζεται εκτός από διακηρύξεις και τολμη

Του Πέτρου Τρουπιώτη
Διάβασα, με αρκετή προσοχή είναι η αλήθεια, το κείμενο των 58 με το οποίο καλούν σε ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Θέλω κατ αρχήν να πω ως γενικό σχόλιο ότι δεν εντυπωσιάστηκα . Και δεν εντυπωσιάστηκα από το κείμενο των «προσωπικοτήτων» , όπως τραφούν οι εφημερίδες, γιατί δεν περιείχε κάτι καινούργιο, κάτι που να δείχνει το αύριο, κάτι που να μπορεί να πει κάνεις ότι υπάρχουν πρόσωπα που....... αντιλαμβάνονται τι έχει γίνει στην κοινωνία. Παράλληλα δεν εντυπωσιάστηκα, γιατί περίμενα ένα κείμενο χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς φράσεις κλισέ, χωρίς διαπιστώσεις που τις κάνουν όχι οι πρωτοετείς φοιτητές αλλά και οι μαθητές των γυμνασίων πια, με την απλή και καθαρή σκέψη τους.Βέβαια, για να είμαι δίκαιος θα πρέπει αν επισημάνω και την αγωνιά που προφανώς είχαν οι συγγραφείς του κειμένου, ώστε να καταφέρουν μέσα από τις φράσεις του να ικανοποιήσουν πολλές πλευρές, απόψεις, πρόσωπα και κόμματα. Γιατί, αν κάποιος διαβάσει με προσοχή τα όνομα όσων υπογράφουν το σχετικό μανιφέστο, δει τις ιδιότητες τους και θυμηθεί το τι και πως του καθενός στο παρελθόν, πραγματάκια θα πρέπει να πει μπράβο σε όσους είχαν την ιδέα να πείσουν όλους αυτούς να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από το ίδιο κείμενο. Γι αυτό και οι γενικότητες του κειμένου, αλλά και οι απλοϊκές διαπιστώσεις και άλλες επισημάνσεις, ίσως θα πρέπει να συγχωρεθούν στους συγγραφείς. Έπρεπε να πείσουν όλους. Που έχουν ίσως εντελώς διαφορετικές απόψεις και ιστορία. Παράλληλα βέβαια, θα έπρεπε να αφήσουν ανοιχτές τις πόρτες για να μπορέσουν να μπουν στο εγχείρημα, στην προσπάθεια όσο περισσότερα πρόσωπα, όσο περισσότερες ομάδες, κινήματα, σύλλογοι και ότι άλλο μπορεί να διανοηθεί κάνεις , που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στον πολιτικό-ιδεολογικό αυτό χώρο. Και βέβαια , θα έπρεπε να υπάρχουν και ειδικές πόρτες ώστε να χωρέσουν από εκεί τα υπάρχοντα κόμματα του χώρου ( ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δηλαδή), που θέλουν το καθένα με τον τρόπο τους να «ηγηθούν» του σχήματος. Επί της ουσίας τώρα , είναι σαφές ότι η χωρά έχει ανάγκη (και πιθανόν άμεση) ενός κόμματος της κεντροαριστεράς, όπως συνηθίζουμε να το λέμε στην χωρά μας. Της σοσιαλδημοκρατίας, όπως λένε στην Δυτική Ευρώπη. Ένα κόμμα , που θα μπορέσει να αποτελέσει τον ένα πυλώνα της πολίτικης ζωής τις επόμενες δεκαετίες. Μιας πολίτικης ζωής που φαίνεται να έχει μπει πια στην πορεία των συνεργασιών. Και οι συνεργασίες προϋποθέτουν κάποιες υποχωρήσεις. Κάποια κοινά σημεία επαφής. Μόνον που για να μπορέσει να αποτελέσει έναν αξιόπιστο πόλο έλξης ψηφοφόρων, θα πρέπει να κάνει συγκεκριμένες , άπλες κινήσεις. Να κάνει σαφής αυτοκριτική για το παρελθόν, από την μεταπολίτευση και μετά. Να καθορίσει σαφώς την πολιτική του αλλά και τις κατευθύνσεις πάνω στις όποιες θα κινηθεί. Να ανοίξει τις πόρτες σε νέα πρόσωπα , (σε ηλικία η μη) που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τα κοινά και ως τώρα είτε δεν είχαν την ευκαιρία , είτε δεν ήταν γι αυτούς ελκυστικό το πεδίο της πολίτικης. Και βέβαια, να ξεχάσουν όχι το παρελθόν τους αλλά τις εμμονές σε ιδεολογήματα του παρελθόντος, να δουν το αύριο και να αφήσουν τις καρέκλες για νέα μυαλά.