Και όμως ΟΛΟΙ ήξεραν... και το μυστικό του Ανδρέα...

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Προ ημερών, ο αγαπητός κ. Πάσχος Μανδραβέλης, έξυσε πληγές, αναδημοσιεύοντας ένα άρθρο του Ανδρέα Παπανδρέου του 1987, που είχε δημοσιευτεί στο Αμερικανικό περιοδικό New Perspectives Quarterly, στο οποίο άρθρο ο Ανδρέας περιέγραφε, από την θέση τρίτου (;), θεωρητικού περί τα δημοσιονομικά παρατηρητή, την καταστροφική πολιτική που ΑΝακολουθούσε ένα κράτος, θα οδηγείτο σούμπιτο στην καταστροφή. Τώρα, ΑΝ σ' αυτό το κράτος ήταν αυτός πρωθυπουργός και ΑΝ αυτή την πολιτική χάραζε και ακολουθούσε ο ίδιος, δεν είχε .....καμία σημασία γι' αυτόν.

Επειδή θεωρώ ότι το θέμα: “Ανδρέας Παπανδρέου και η καταστροφική οικονομική του πολιτική την περίοδο 1981-1990), είναι πολύ σοβαρό για εθνικούς κυρίως λόγους, ανέσυρα από το αρχείο μου και προσθέτω, στο “εύρημα” του κ. Μανδραβέλη, μερικά ακόμα επί του ιδίου θέματος λεχθέντα από τον Ανδρέα, πολύ σημαντικά επίσης ντοκουμέντα εκείνης, της “χαμένης και καταστροφικής δεκαετίας”, όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, που αποδεικνύουν ότι ήξερε τι έκανε, όπως ήξεραν και οι άλλοι γύρω του. Κάποια στιγμή δε, ο δημόσιος βίος και η πολιτεία αυτού του πολιτικού, θα πρέπει να μελετηθεί και να προβληθεί, ως ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, από τις μελλοντικές γενιές πολιτικών, αλλά και πολιτών ψηφοφόρων, κυρίως, από τις καλές ή κακές επιλογές ηγεσιών των οποίων εξαρτάται το μέλλον μιας χώρας.
Θα προτάξω μία παράγραφο από την έκθεση που είχε συντάξει ο Απόστολος Λάζαρης και είχε αποστείλει στον Α.Π. τον Μάιο του 1988, για τρεις λόγους. Πρώτον, διότι ήταν προσωπικός φίλος του, δεύτερον διότι ήταν Καθηγητής Οικονομολόγος και τρίτον διότι είχε διατελέσει Υπουργός Προεδρίας και Συντονισμού, σε Κυβερνήσεις του Ανδρέα, την περίοδο εκείνη, δηλαδή γνώριζε από πολύ μέσα. Έγραφε λοιπόν, μεταξύ άλλων στην έκθεσή του ο Λάζαρης: “Σ'αυτή τη δύσκολη κατάσταση φτάσαμε λόγω των ανεξέλεγκτων αυξήσεων των δημοσίων δαπανών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Και το πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν μπορούμε πια εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση, γιατί μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημοσίου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων, που επηρεάζουν αυτόματα τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού, ανεξάρτητα δηλαδή, από την κυβερνητική βούληση.”
Προσέξτε ιδιαιτέρως την έκφραση“... δεν μπορούμε πια εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση, γιατί μπήκε ήδη σε λειτουργία αυτόματος πιλότος του δημοσίου χρέους...”. Είναι ο λόγος που δεν μπόρεσε κανείς, έκτοτε και μέχρι σήμερα, είτε από την, ας πούμε, “δεξιά”*, είτε επίσης από την, ας πούμε, “αριστερά”*, να αλλάξει την πορείας του σκάφους προς τα βράχια. Λειτουργούσε και λειτουργεί πάντα, ο “αυτόματος πιλότος” και κανένας δεν είχε, ούτε και έχει, όχι μόνο το κουράγιο αλλά ούτε και τα κότσια**, όπως φαίνεται, να του αλλάξει την πορεία. Η κατάληξη στα βράχια, δηλαδή στην αγκαλιά των, δήθεν, “τοκογλύφων” του ΔΝΤ και της “Μέρκελ”, ήταν “προσχεδιασμένη” από τον “μεγάλο” Ανδρέα και τους υπόλοιπους “σοσιαλιστές” του, οι οποίοι, επαναλαμβάνω, γνώριζαν.
Και συνεχίζω: Αναγγέλλοντας ο Α.Π., από Ελληνικής τηλεοράσεως και στα Ελληνικά, τον Οκτώβριο του 1985, ένα πρόγραμμα λιτότητας (τα προγράμματα λιτότητας, είτε από “αριστερά” είτε από “δεξιά” προέρχονται, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, τα πληρώνει πάντα ο Λαός που αυτοί... προστατεύουν), δηλαδή την κατά 15% υποτίμηση της δραχμής και την αναστολή της ΑΤΑ για δύο χρόνια, ήτοι περικοπή μισθών και συντάξεων, έλεγε: «Όπως επεσήμανα και στην Θεσσαλονίκη, πριν από λίγες εβδομάδες, η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει μια σειρά από διαρθρωτικά προβλήματα που δημιούργησαν οι οικονομικές επιλογές της τελευταίας τριακονταετίας» (το ίδιο λένε και σήμερα) «και επιτείνει δυστυχώς η παρατεινόμενη δυσμενής οικονομική συγκυρία στο εξωτερικό. Η κατάσταση αυτή μπορεί βραχυχρόνια να συντηρηθεί μόνο με δανεισμό από το εξωτερικό. Μακροχρόνια όμως το επίπεδο του δανεισμού από το εξωτερικό δεν μπορεί να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, χωρίς τη σοβαρή μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και τελικά χωρίς την απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας, δηλαδή του εθνικού μας ελέγχουπάνω στην χάραξη της οικονομικής πολιτικής».
Αμέσως μετά και στο ίδιο πνεύμα και ο κ. Σημίτης, ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας δήλωνε και αυτός από τηλεοράσεως:«Η ανάπτυξη και η οικονομική πρόοδος απαιτούν….να παράγουμε περισσότερα από ό,τι καταναλώνουμε» και παρακάτω «Σήμερα ο μέσος πολίτης για κάθε χιλιάρικο που ξοδεύει, δανείζεται από το εξωτερικό τις ογδόντα δραχμές. Από κάθε χιλιάρικο που ξοδεύει ο μέσος πολίτης μόνο οι 920 δραχμές βγαίνουν από τη δική του παραγωγή. Τα υπόλοιπα είναι δανεικά. Αυτό δεν μπορεί να συνεχισθεί» (κι’ όμως συνεχίστηκε). Κανένας δεν θα συνεχίσει να μας δανείζει με αυτόν τον ρυθμό. Σύντομα το φορτίο των τόκων και χρεολυσίων θα γίνει δυσβάσταχτο…».Άρα και αυτός ήξερε.Ο δρόμος προς την ομαλότητα κράτησε μόνο 2 χρόνια. Ο “αυτόματος πιλότος” έβαλε ξανά το σκάφος στην “σωστή, αλά Πασόκ, σοσιαλιστική” του πορεία, που είχε χαράξει ο Ανδρέας. “Παραίτησε” τον Σημίτη και στην θέση του έβαλε τον Τσοβόλα. Βέβαια, ο Σημίτης, προφανώς και για λόγους υστεροφημίας, φρόντισε να γράψει στην επιστολή της παραίτησής του (26 Νοεμβρίου 1987) την “αλήθεια” που όλοι, πάντα, γνώριζαν. Έγραφε:«Η εισοδηματική πολιτική αποφασίστηκε μετά από συνεχείς συνεδριάσεις και σε απόλυτη συμφωνία μαζί σας. Η ανατροπή της δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ανέλαβα το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας για να επαναφέρω στην ελληνική οικονομία σταθερότητα και να θέσω τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Η πολιτική των δύο τελευταίων ετών συνέβαλε ουσιαστικά προς τον στόχο. Η χθεσινή εξέλιξη διακυβεύει τις προσπάθειες δύο ετών» και παρακάτω «Η εφαρμογή μιας πολιτικής που θα οδηγήσει με βεβαιότητα σε αντίθετο αποτέλεσμα εκείνου που ισχυρίζομαι δημόσια δεν είναι σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μου… Ελπίζω οι φόβοι μου να αποδειχθούν αβάσιμοι και ο νέος υπουργός να επιτύχει εκείνο το οποίο οι αριθμητικοί υπολογισμοί, οι συσκέψεις και οι γνώμες όλων των ειδικών απέδειξαν ανέφικτο».
Για να μην τα πολυλογούμε, τα ίδια είχαν πει τότε και ο “δεξιός” καθηγητής Ξ. Ζολώτας και ο “αριστερός” καθηγητής Αγγ. Αγγελόπουλος και ο ΟΟΣΑ από την πλευρά των “κακών ξένων”. Ο πρώτος ότι: “Το έλλειμμα μήνα προς μήνα προβλέπεται να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις... ”και ο δεύτερος ότι: “Βουλιάζουμε και δεν το έχουμε καταλάβει. Υποτίμηση της δραχμής μπορεί να γίνει, αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Κινδυνεύουν να χαθούν για τους αποταμιευτές οι καταθέσεις τους” και άλλα πολλά, αλλά... τίποτα. Πάνω απ' όλα ο σοσιαλιστικός “μετασχηματισμό” αλα Ανδρέα...
Τελικά, το ερώτημα, που κανείς δεν θέλει (ακόμα) να κάνει, είναι: Μήπως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια διχασμένη προσωπικότητα; Κάτι δηλαδή, σαν Δόκτωρ Τζέκιλ και Μιστερ Κάιντ; Γιατί δεν μπορεί να είναι νορμάλ ο άνθρωπος που το πρωί έβαζε τον Σημίτη να “μαζέψει” τα πράματα και το βράδυ τον άλλαζε με τον Τσοβόλα με εντολή να τα διαλύσει όλα (“Τσοβόλα δώστα όλα”)! Ούτε, την προηγουμένη να κερδίζει τις εκλογές (1985) με το σύνθημα “Για ακόμα καλύτερες μέρες” με σκοπό την επομένη και αφού κέρδισε τις εκλογές φυσικά, να κάνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή να ζητάει από τον κοσμάκη να επιστρέψει αυτά που απλόχερα (από δανεικά) του είχε δώσει. Όσο για το γιατί κατέγραφε δημοσίως και με όλα τα μέσα, την γνώμη του επί του επιστημονικώς “ορθώς πρακτέου” και αμέσως να πράττει ακριβώς το αντίθετο, αυτό ίσως να έχει να κάνει με... Φροϋδικά σύνδρομα που τον βασάνιζαν.

* Η πρόσφατη Ελληνική και Διεθνής ιστορία μας έχει διδάξει ότι στην άσκηση της εξουσίας δεν διαφέρουν σε τίποτα . Ξεχωρίζουν μόνο από τις θέσεις που καταλαμβάνουν στα έδρανα της Βουλής. Οι Αριστεροί κάθονται στα αριστερά του Προέδρου της Βουλής και οι Δεξιοί στα δεξιά και παίζουν τους... “κλέφτες κι' αστυνόμους”, εναλλάξ. ** Αν είχαν τα κότσια και την θέληση θα είχαν κάτσει κάτω, όλοι μαζί, για να βρουν μια λύση στα προβλήματα του Λαού και όχι να το παίζουν, στην κυριολεξία, “δεξιοί ή αριστεροί”, λες και οι “μεν” ή οι “δε”, γνωρίζουν, ο ένας ή ο άλλος αποκλειστικά, το μυστικό της “ευτυχίας”.