Καυτό 48ωρο για τα ελληνικά συμφέροντα

Του Στέφανου Κοτζαμάνη

Τα αποτελέσματα της συνόδου της ευρωζώνης ήταν μεν για την Ελλάδα καλύτερα από τα αναμενόμενα, ωστόσο είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι οι επιδράσεις τόσο στα spreads των κρατικών μας ομολόγων όσο και στις τιμές των μετοχών της Σοφοκλέους ήταν σαφώς περιορισμένες.

Κι αυτό όχι μόνο γιατί συχνά «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», (οι οποίες θα πρέπει να ψηφιστούν στις 25 Μαρτίου), αλλά και γιατί όσα μέχρι σήμερα φαίνεται να κερδίσαμε, πολύ πιθανόν να μη φτάνουν!

Να μη φτάνουν για να βγει η χώρα από την ύφεση και ενδεχομένως να μην φτάνουν για να πείσει η Ελλάδα τις αγορές ότι σε βάθος διετίας μπορεί να δανειστεί απρόσκοπτα από αυτές...

Η αλήθεια είναι πως η εγχώρια οικονομία έχει πέσει σε βαθύτατη ύφεση και οι μόνες πηγές..... αισιοδοξίας (αυξημένος τουρισμός, τόνωση εξαγωγών, χαμηλότερη βάση σύγκρισης από το β’ εξάμηνο του 2010) δείχνουν «λίγες» προκειμένου να σταθεροποιήσουν την πτωτική πορεία της οικονομίας.

Η ολοένα και αυξανόμενη ανεργία, η ουσιαστική παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου προς τους οφειλέτες του και το «βαλτωμένο ΕΣΠΑ προοιωνίζουν χειρότερο μέλλον, ενώ όσα ακούμε για μεγάλα ιδιωτικά projects (Ελληνικό, Fast Track, αγορά 1 εκατ. ακινήτων από ξένους, κ.λπ.) δεν βρίσκονται ακόμη, ούτε καν στα χαρτιά…

Παράγοντες της αγοράς υποστηρίζουν ότι θα πρέπει από τη μια πλευρά να υλοποιηθούν σημαντικές επενδύσεις και από την άλλη το κράτος να αρχίσει να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις του προς τον επιχειρηματικό κόσμο για να ανασάνουν η οικονομία και οι τράπεζες. Πώς όμως να το κάνει αυτό το κράτος, όταν φαίνεται ότι «δεν υπάρχει σάλιο»; Πώς θα μπορέσει να έρθει η ανάπτυξη, όταν ήδη σχεδιάζονται πρόσθετα μέτρα 1,8 δισ. ευρώ λόγω και της απόκλισης του προϋπολογισμού κατά το πρώτο δίμηνο του έτους;

Το θετικό σενάριο

Το πρόβλημα σαφώς το γνωρίζει η κυβέρνηση και δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική πλευρά θα επιδιώξει να υπάρξει πολιτική πρόθεση των 27 να εξετάσουν περαιτέρω ευνοϊκή μεταχείριση για την Ελλάδα εάν πιάσει τους στόχους του μνημονίου.

Αυτό, δηλαδή, που ζητάει η κυβέρνηση από τη σύνοδο κορυφής στις 25/3 είναι να καταγραφεί στις αποφάσεις ένας επικείμενος συνεχής «διάλογος» μεταξύ της Ελλάδας και της Ε.Ε., όπου όσο περισσότερο η χώρα μας θα προσεγγίζει τους στόχους του μνημονίου τόσο περισσότερο οι εταίροι μας θα χαλαρώνουν τις πιέσεις και θα μας προσφέρουν ρευστότητα και ενδεχομένως και άλλου είδους βοήθεια (όπως η δυνατότητα επαναγοράς κρατικών μας ομολόγων).

Επιπλέον, στην περίπτωση όπου στη σύνοδο κορυφής ο Έλληνας πρωθυπουργός κερδίσει την παραπάνω «μάχη», αυτό θα είναι μία τονωτική ένεση για την ψυχολογία στην οικονομία, αλλά και θα δώσει πιθανότατα πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση προκειμένου να προχωρήσει στις απαιτούμενες αλλαγές στον οικονομικό τομέα.

Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς όλοι συμφωνούν ότι οποιαδήποτε θετική απόφαση της συνόδου δεν θα είναι αρκετή για να ανακάμψει