Κ. Τζαβάρας: φιλοσοφικά και αφηρημένα

Γράφει η Βένα Γεωργακοπούλου

Ο νεός υπουργός Πολιτισμού με έβαλε στα δύσκολα. Στα φιλοσοφικά και αφηρημένα, που, πρακτικός άνθρωπος, τα βαριέμαι και τα αποφεύγω. Τόσο στην ομιλία του στη Βουλή στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, όσο και χθές το μεσημέρι, που είχε μια μακριά κουβέντα με τους δημοσιογράφους, ο Κώστας Τζαβάρας έθεσε ως προτεραιότητα του συμπυκνωμένου με το Παιδείας, αλλά αυτόνομου υπουργείου του, την «προβολή και αξιοποίηση της.......
άυλης πολιτιστικής μας κληρονομιάς».
What? Στην αρχή δεν κατάλαβα γρυ. Μην σας πώ ότι και ψιλοανατρίχιασα, διότι τα άυλα εγώ τα φοβάμαι. Όταν, όμως, στη συνέχεια εξήγησε ότι αναφέρεται στην «αξιακή, πνευματική και λαϊκή μας παράδοση, όπως μεταφέρεται από γενιά σε γενιά», και η οποία συγκροτεί την «ετερότητα» και «ιδιοπροσωπία» ημών των Ελλήνων, δηλαδή «σύμβολα, ιδέες, αρχές και κανόνες, τοπικούς και εθνικούς», τρία πράγματα ένοιωσα.
Πρώτον μια τεράστια απορία: ξεμπέρδεψε το ΥΠΠΟ με τον υλικό μας πολιτισμό, αρχαίο και νέο, που έχει τα μαύρα του τα χάλια και σε λίγο θα βγεί στη ζητιανιά, και έπιασε να κυνηγάει και τον άυλο;
Δεύτερον, ένοιωσα σαν από άλλο πλανήτη. Φαντάστηκα ότι με καλεί να με συμβουλευτεί η επιτροπή των σοφών, που καταρτίζει την λίστα των άυλων αξιών μας, αυτών που διαφορίζουν εμένα την περιούσιον ελληνίδα από την τυχάρπαστη σουηδέζα, και η γλώσσα μου δέθηκε κόμπος. Ο Καζαντζίδης, ο Σεφέρης και το Φεστιβάλ Αθηνών εμπίπτουν ή δεν εμπίπτουν στον άυλο πολιτισμό μας; Βοηθείστε με, παρακαλώ.
Τρίτον, ένοιωσα ξαφνικά πολύ νέα. Μην σας πώ αγέννητη. Ο υπουργός Πολιτισμού με γύρισε σε μια μαυρόασπρη, γραφική Ελλάδα που «τα δημοτικά τραγούδια, τα θεατρικά δρώμενα και τα λαϊκά όργανά» της μάγευαν αμερικανούς και ευρωπαίους διανοούμενους. Που οι μαθητές φορούσαν πηλίκια κουρεμένοι με τη ψιλή, η Μύκονος είχε μόνο ψαράδες και γαϊδούρια και και η Nelly's φωτογράφιζε γυμνές σε έναν Παρθενώνα χωρις σκαλωσιές.
Δε λέω, μπορεί η κρίση να μας ξαναγυρίσει πίσω μερικές δεκαετίες και ο υπουργός Πολιτισμού να προετοιμάζεται καταλλήλως να κάνει την άυλη φτώχεια μας διεθνές brand name. Άλλα περίμενα, όμως, εγώ από ένα μέλος μιάς κυβέρνησης, που θέλει να μας κρατήσει, κι ας βογκήξουμε ομαδικά, στον σύγχρονο, δυτικό, ευρωπαϊκό κόσμο. Κάτι πιο επιθετικό, μεταρρυθμιστικό, μοντέρνο, πρωτότυπο. Αντί για τα λαϊκά μας δρώμενα, που τα πήρε η γιαγιά μου στον τάφο της, να ξεκινήσει τις δεσμεύσεις και τις προτεραιότητές του από τους νέους καλλιτέχνες της διπλανής πόρτας. Τους κινηματογραφιστές, θεατρίνους, λογοτέχνες, εικαστικούς, χορευτές, που κάθε τόσο τα τελευταία χρόνια φέρνουν την ελληνική ιδιοπροσωπία στα μεγαλύτερα φεστιβάλ και στις εγκυρότερες ξένες εφημερίδες. Κι ας τους λένε «weird wave of greeks», τι να κάνουμε;
Έπρεπε να ρωτηθεί ο κ. Τζαβάρας για να ξεφύγει από τον αϋλο οίστρο του και να προσγειωθεί στο 2012. Και, δε λέω, υποσχέθηκε ότι θα στηρίξει τη σύγχρονη τέχνη. Πρίν, όμως, προλάβουμε να πάρουμε βαθειά ανάσα