Η “τελική λύση”

Η ιστορία δεν τελείωσε. Διεθνείς Οργανισμοί, Κυβερνήσεις, Πολιτικά κόμματα οικογένειες και νοικοκυριά σε όλο τον κόσμο αναζητούν την «Τελική Λύση». Την τελική λύση, που θα λειτουργήσει ως αντίδοτο στην κρίση χρέους, στην κοινωνική ανασφάλεια και στην πολιτική αποσταθεροποίηση...
Λίγοι είναι βέβαια εκείνοι που έχουν τολμήσει να διατυπώσουν την σωστή διάγνωση πριν επιχειρήσουν να προσφέρουν το αντίδοτο. Αναφέρομαι στην τόλμη της διάγνωσης γιατί θέλει τόλμη να παραδεχτείς ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά είναι ιστορικό, πολιτικό και ηθικό.

Ιστορικό, γιατί οι δημοκρατικοί θεσμοί που οικοδομήθηκαν πάνω στα θεμέλια της βιομηχανικής επανάστασης δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις επαναστατικές αλλαγές που συμβαίνουν στη δομή της παραγωγής και την ταχύτητα κίνησης των παγκόσμιων επενδυτικών κεφαλαίων.

Πολιτικό, γιατί οι περισσότερες πολιτικές ηγεσίες, με κορυφαίο παράδειγμα τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ ενώ γνωρίζουν ότι οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες, εξακολουθούν να κτίζουν κάστρα αυτάρκειας πάνω στην άμμο της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης.

Ηθικό, γιατί το σύστημα αξιών που γεννήθηκε από την ηθική επανάσταση της δεκαετίας του 60 και από την πολιτική επανάσταση της δεκαετίας του 80 αποθέωσε την ηθική και πολιτική παντοδυναμία του ατόμου, οδηγώντας σε ένα κόσμο όπου όλα επιτρέπονται.

Για άλλη μία φορά ακόμα στην ανθρώπινη ιστορία, οι εξελίξεις στην οικονομία, στην επιστήμη και την τεχνολογία ξεπερνούν την επίσημη πολιτική, που προσπαθεί να γαντζωθεί στα προνόμια και τα συστήματα εξουσίας του περασμένου αιώνα.

Τελική Λύση στην παγκόσμια κρίση θα υπάρξει μόνο όταν γίνει κατανοητό ότι η κρίση δεν βρίσκεται στην φυσική ροπή του ανθρώπου να υπερβεί σύνορα, αλλά στην συντηρητική αντίδραση να κερδίσει χρόνο προσπαθώντας να συγκρατήσει το κύμα της αλλαγής. Κρίση υπάρχει όχι γιατί η Apple βγάζει στην αγορά ένα νέο προϊόν ανά εξάμηνο, αλλά επειδή οι κρατικοί φορείς δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτό το φρενήρη ρυθμό και να διαχειριστούν με την ίδια ταχύτητα τις συνέπειες μίας υπερθερμασμένης παραγωγικής δομής.

Απέναντι σε παγκόσμια προβλήματα οφείλουμε να παράξουμε παγκόσμιες λύσεις. Ο ραγδαίος ρυθμός της καινοτομίας και της παραγωγής χρειάζεται τις αγορές του. Χρειάζεται τη ζήτηση. Ποιες αγορές όμως; Η αμερικανική κοινωνία αντιμετωπίζει το φάσμα της δομικής φτώχειας και της ανεργίας. Η Ευρώπη παλεύει με την ύφεση και με το νέο σιδηρούν τείχος που χωρίζει βορρά με νότο. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις το Κινεζικό θαύμα αντιμετωπίζει την επιβράδυνση, με την κινεζική ηγεσία να προσπαθεί να βρει τρόπους να κατεδαφίσει το σινικό τείχος της φτώχειας που χωρίζει τα παράλια με την ενδοχώρα. Οι υποσχόμενες οικονομίες της Λατινικής Αμερικής και της Ινδίας θυμίζουν την Αγγλία του 19ου αιώνα σε ότι αφορά τις κοινωνικές συνθήκες που συνοδεύουν την ανάπτυξη. Η Αφρική ζει μέσα στον στρόβιλο συνεχών διατροφικών, υγειονομικών και πολιτικών κρίσεων.

Το δίλημμα του 20ου αιώνα, περισσότερο ή λιγότε