Η Συρία είναι σαν το Ιράκ

Γράφει ο Thomas FriedmanΟ θεός ξέρει πόσο εύχομαι να υπερισχύσουν στη Συρία οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, με τις δικές τους δυνάμεις, και να αποδειχθούν τόσο δημοκρατικές όσο ελπίζουμε. Όμως, οι πιθανότητες να προκύψει αυτή η εξέλιξη, που θα ήταν και η καλύτερη, είναι πολύ περιορισμένες.

Και αυτό γιατί η Συρία μοιάζει πολύ με το Ιράκ. Στην πραγματικότητα, η Συρία είναι πανομοιότυπη με το Ιράκ: η δικτατορία μιας μειονότητας, με πολλές εθνοθρησκευτικές κοινότητες, που παρέμεινε ενωμένη υπό την αυστηρή πειθαρχία της......
αραβικής εθνικιστικής ιδεολογίας του κόμματος Μπα'αθ.

Κατά τη γνώμη μου, το μάθημα που διδαχθήκαμε από την περίπτωση του Ιράκ είναι απλό: δεν μπορεί ένα κράτος να περάσει από ένα καθεστώς σαν του Σαντάμ στο να γίνει Ελβετία, χωρίς να «κολλήσει» στη θεωρία του Χομπς - τον πόλεμο όλων εναντίον όλων - εκτός και αν υπάρχει κάποιος καλά οπλισμένος διαμεσολαβητής, τον οποίο όλοι οι εμπλεκόμενοι φοβούνται και παράλληλα όλοι εμπιστεύονται να διαχειριστεί τη μετάβαση αυτή. Στο Ιράκ, τον ρόλο αυτό είχαν οι ΗΠΑ.

Το είδος της παρέμβασης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ - χαμηλού κόστους και με απομακρυσμένο έλεγχο - που εριξε τον Καντάφι και έδωσε νέα ζωή στη Λιβύη δεν μπορεί να επαναληφθεί στην περίπτωση της Συρίας. Η Συρία είναι πιο δύσκολή περίπτωση: η Συρία είναι το νέο Ιράκ. Και το Ιράκ ήταν τόσο πικρή εμπειρία για τις ΗΠΑ, ωστε προτιμάμε να μην αναφερόμαστε σε αυτό ποτέ.

Ο μόνος λόγος που το Ιράκ έχει ελπίδες για ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα σήμερα είναι επειδή οι δυνάμεις των ΗΠΑ βρέθηκαν εκεί με χιλιάδες στρατιώτες που λειτούργησαν ως καλά οπλισμένοι διαμεσολαβητές, που έχαιραν επαρκούς εμπιστοσύνης, ενώ παράλληλα αποτελούσαν ασφαλώς μέσο εκφοβισμού για όλες τις πλευρές, και οι οποίες διαχειρίστηκαν τη μετάβαση του Ιράκ προς πολιτικές ευρύτερης αποδοχής. Το ένστικτό μου μού λέει ότι η Συρία θα χρειαστεί αυτό ακριβώς ώστε να έχει αυτή την ελπίδα.

Αλλά επειδή δεν θα τασσόμουν σε καμία περίπτωση υπέρ μιας παρέμβασης των ΗΠΑ στα συριακά εδάφη ή σε οποιοδήποτε τμήμα του αραβικού κόσμου ποτέ ξανά στο μέλλον - όπως δεν θα το υποστήριζε και η αμερικανική κοινή γνώμη - βρίσκομαι στη θέση να ελπίζω πως η ανάλυσή μου θα διαψευστεί, και ότι οι Σύριοι θα μας εκπλήξουν βρίσκοντας οι ίδιοι τον δρόμο τους προς ένα καλύτερο πολιτικό μέλλον, μόνο με τα όπλα που διαθέτουν και την υποστήριξη των διπλωματών,.

Γνωρίζω ότι όσοι αρθρογραφούν είθισται να χτυπούν τη γροθιά στο τραπέζι και να διακηρύττουν αυτό που θεωρούν ως αναγκαίο. Όμως, από τη στιγμή που πιστεύω ότι το αναγκαίο, δηλαδή μια εξωτερική διαμεσολάβηση στη Συρία, είναι αδύνατο, πρέπει να το πω. Πιστεύω ότι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν μια δραστικότερη παρέμβαση στη Συρία - και αποδοκιμάζουν τον πρόεδρο Ομπάμα που δεν προχωράει σε αυτή την κατεύθυνση - δεν έχουν ρεαλιστική αντίληψη για το τι χρειάζεται για να υπάρξει κάποιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Και αυτό ισχύει διότι στη Μέση Ανατ