Η συνθήκη της Αλήθειας

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος Οι συνθήκες που μας όριζαν στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια στην πραγματικότητα, με την έννοια της πολιτικής δυναμικής. Είναι σαν να μην υπάρχουν επίσης οι συνθήκες που όριζαν την Ελλάδα ευρύτερα οικονομικά και γεωπολιτικά. Βιώνουμε το απόλυτο «είναι σαν να …». Ζούμε υπό τη συνθήκη του απόλυτου «δήθεν» και «οιονεί». Η Ελλάδα υπάρχει και κυβερνάται σήμερα - οντολογικά και λειτουργικά, δηλαδή - στο πλαίσιο μιας .......παράστασης, όπου όλοι ανεξαιρέτως οι παράγοντες παριστάνουν πως δρουν αποσκοπώντας σε κάτι το οποίο δεν πιστεύουν , δεν τους ταιριάζει, δεν αισθάνονται ασφαλείς με αυτό, δεν νοιώθουν πως διαθέτουν μέσα, δύναμη και βούληση για την επίτευξή του. Είναι σαν να δρουν έχοντας αλλού το μυαλό τους και όλοι επιχειρούν να ξεγελάσουν όλους. Όλοι παίζουν έναν ρόλο σαν σε κάποια θεατρική σκηνή.
Προσέξτε, το «παιχνίδι» αυτό οδηγεί σε τυφλές συγκρούσεις, δραματικές παρεξηγήσεις και κωμικοτραγικές καταστάσεις! Απορρυθμίζει τα πάντα, ακυρώνοντας ακόμη και αυτή την «θεωρία των παιγνίων» στην οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις! Έτσι συντάσσεται διαρκώς μια συνθήκη ψεύδους σε ό, τι αφορά στην Ελλάδα ως γενική δομή θέσπισης, πολιτικής νομιμοποίησης και άσκησης πολιτικών: Μια υπερεθνική, διεθνής, οικονομική (: εθνική οικονομία), επιχειρηματική (: αγορά) και κοινωνική συνθήκη ψεύδους και παραπλάνησης, με κρίσιμη ασφαλώς αναθεωρητική γεωπολιτική υποδήλωση. Κράτος (: όργανα του κράτους), κοινωνία και αγορά στην Ελλάδα, συνθέτουν αυτή τη στιγμή μια μείζονα πολιτική αφήγηση ψεύδους και απόλυτης αυταπάτης και απάτης, κάπου μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου. Οι σχέσεις της χώρας με τους βασικούς παίχτες στην περιοχή μας: ΗΠΑ, Γερμανία, Τουρκία και κατά δεύτερο λόγο με την Ρωσία, δομούνται πλέον εμφατικά σε μια συνθήκη ψεύδους, κατά τη οποία τα μέσα υποκαθίστανται από τον σκοπό και ο σκοπός από τα μέσα… το απόλυτο «θέατρο» με θεατές που δε γνωρίζουν αν θα πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν μετά από κάθε παράσταση, η οποία αποκαλείται επαφή ή διαπραγμάτευση υψηλού επίπεδου! Και μια και δεν ξέρουν πλέον τι να κάνουν, αφήνουν μόνους τους προπαγανδιστές να κάνουν την δουλειά τους, ενώ εκείνοι παρακολουθούν παθητικά, δίχως πλέον χειροκρότημα ή φάσκελο, την παράσταση στον τραπεζικό τομέα, στον επιχειρηματικό, στις ρευστοποιήσεις των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, στα ΜΜΕ, με τον ΣΔΟΕ, τις αστυνομικές, δικαστικές και Ανεξάρτητες Αρχές, όπως και στο πεδίο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Στο τελευταίο έρχονται νέα κωμειδύλλια - και εδώ ξέρω πως δεν θα «καγχάσετε», καθώς μάλλον γνωρίζετε πως μάλλον γνωρίζω επαγγελματικά το ζήτημα. Τι είδους; Σαν αυτά με την Ρωσία του Πούτιν, προς το δραματικότερο, αλλά απείρως φαιδρότερο! Παρεξηγήσεις με «σεξουαλικό» ή γενικότερα «ερωτικό» υπονοούμενο, που οδηγούν σε απαξιωτικούς αφορισμούς και διενέξεις. Η πιστή σύζυγος (Ελλάς) απίστησε και η ερωμένη (Ελλάς) απέτυχε να πείσει πως θα μπορούσε να μεταβληθεί σε ικανή και φιλότιμη σύζυγο, ή μια θάλασσα που ενώνει τα κορμιά μας, χωρίζει τις ιδιαίτερες επιθυμίες και προσδοκίες μας και… γίνονται όλα «θάλασσα» στο βαθμό που αγκαλιαστούμε! Στην περίπτωση αυτή η μεγάλη ευθύνη περνά στον στόλο και σε αυτούς που έχουν ρόλο στην προστασία του. Ο στόλος το γνωρίζει, η αεροπορία το ξέρει, ή βιώνουν και αυτοί το σύνδρομο του αποσβολωμένου θεατή μιας πολιτικής παράστασης αποπροσανατολισμού και παραπλάνησης; Αυτό… κάνω εγώ πως δεν το ξέρω! Ωστόσο, από την συνθήκη του ψεύδους, αναγνώστη μου, θα προκύψει αναπόφευκτα η νέα «συνθήκη της Αλήθειας» για όλους τους έλληνες και το ελληνικό κράτος, την οικονομία του, το κοινωνικό και παραγωγικό του μοντέλο, την αγορά και τις σχέσεις μας στο επίπεδο των διεθνών, διεθνικών και υπερεθνικών πολιτικών. Και αυτό δεν είναι «σαν να πρόκειται», αλλά θα δομεί σαφή και σε μεγάλο βαθμό απόλυτη πραγματικότητα. Εδώ πλέον η παραβατικότητα σε συνδυασμό με την συμπεφωνημένη μικρο- ή μεγαλο-εξαπάτηση στο πλαίσιο μιας αφηρημένης πλέον προσαρμογής - που από κοινού προδίδουν την διαστροφή της νομιμότητας - θα πάψει να ορίζει το σχήμα [με την έννοια του schema του Pierre Bourdieu] (α)βεβαιοτήτων για δράση ή μη-δράση. Σε λίγο έρχεται μια νέα πολιτική αφήγηση να κυριαρχήσει και να ορίσει το πλαίσιο των ερμηνευτικών δηλώσεων και συνδηλώσεων στην Ελλάδα και για την Ελλάδα. Θα περάσουμε σύντομα σε νέο πλαίσιο σταθερότητας μέσω της δόμησης νέων σημασιών για την κοινωνία, την εθνική οικονομία, την αγορά, την φύση και την διάσταση της κυριαρχίας και την γεωπολιτική οντότητα της χώρας. Αυτή η αφήγηση θα αποτελέσει την «συνθήκη της Αλήθειας», η οποία παράγεται αυτή την περίοδο μέσω της «συνθήκης του ψεύδους». Αυτό που θα μπορούσαμε να πράξουμε ως πολίτες, στην συγκυρία, είναι να παρέμβουμε στη «συνθήκη του ψεύδους», όχι για να αποκαλύψουμε την αισχρή παραπλάνηση και διαστροφή που την δομούν ως συμπεριφορισμό και ψυχολογικό μηχανισμό, αλλά ως πολιτικό μηχανισμό. Να δείξουμε σε τι «σόι» Συνθήκη της Αλήθειας οδηγεί η εξέλιξη της Συνθήκης του Ψεύδους. Αυτό και μόνον αποτελεί αληθινή, ανυπόκριτη, έντιμη, πολιτική παρέμβαση που οδηγεί σε ένα πλαίσιο αντικειμενικοτήτων, εντός του οποίου θα μπορούσε να αρθρωθεί μια πραγματιστική, προοδευτική και πατριωτική στρατηγική, βασισμένη στην αριστερή μεταρρύθμιση και κοσμοαντίληψη, στη θέση μιας ψευδονεοφιλελεύθερης που ασκείται σήμερα, πάντα δομημένη στη Συνθήκη του Ψεύδους.