Η περίπτωση του Δημήτρη Α. Δημητριάδη (με αφορμή τα νέα του βιβλία «Απέναντι», «Τα μπλουζ είναι κόκκινα», «Café republic»)

Γράφει η Ζανέτ Κηπουρού

Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης επί σειρά ετών αποδεικνύει με σταθερότητα και συνέπεια τη σχέση του με το Λόγο, αφενός στο επίπεδο της συστηματικής θεωρητικής προσέγγισης και αφετέρου στο επίπεδο της ευρηματικής δημιουργικής παραγωγής.Η στοχαστική ματιά του αντιπροσωπεύει έναν ζωντανό, ισχυρό οργανισμό που διεκπεραιώνει ιδέες, αρχές και αξίες, ενώ παράλληλα συμμετέχει ως αποφασιστικός παράγοντας στη δημιουργία ενός άλλου σύμπαντος, μιας άλλης πραγματικότητας.Με τα τρία βιβλία του που κυκλοφόρησαν τελευταία («Απέναντι», «Τα μπλουζ είναι κόκκινα», «Café Republic»), εμφανίζεται στο πεδίο της.......ποίησης ώριμος, κατασταλαγμένος, με διαφανείς απόψεις, σκέψεις και αισθήματα γύρω από τα καίρια ζητήματα της ζωής και του θανάτου και, κυρίως, με εκφραστικούς τρόπους και αξιολογήσεις.
Ασκείται, ανακαλύπτει και αποκαλύπτει ο Δ. Α. Δημητριάδης. Ποιητής των καιρών του και της ανάγκης, γνωρίζει καλά, πολύ καλά, πως είναι δέσμιος της εποχής του. Υφέρπει και εντοπίζεται με τις αισθήσεις και τη διαίσθηση, παντού: στις αιφνίδιες ριπές του κόσμου, στις ανελέητες μεταλλάξεις των αισθημάτων, στις απρόσμενες πτυχές και εκδοχές της κοινόχρηστης και βυθισμένης στην αφομοίωση και συνήθεια ζωής των καθημερινών ανθρώπων. Επιδιώκοντας, μέσω της έκφρασης, το πραγματικά πραγματικό, το απόλυτο ουσιώδες.Η ποίησή του ρωμαλέα, διεισδυτική, ξαφνιάζει. Ελισσόμενη διαρκώς μέσα στους λαβύρινθους της αγωνίας, γυμνή, θερμότατη, χαρακωμένη, αδράχνει τα νοήματα εκείνα που συμπλέκουν το λυτρωτικό περιβάλλον της προτεινόμενης ουτοπίας του. Στοχαστικός, εκφραστικά τολμηρός, με εικόνες και λέξεις κλειδιά και αιχμηρές παραστάσεις, εντοπίζει, ως γνήσιος ποιητής, το δρόμο της διαφυγής από τον εφιάλτη στο όνειρο.Αυτή, άλλωστε, είναι η δουλειά των ποιητών στους χαλεπούς καιρούς μας. Να μας μιλούν, όπως ο Δημητριάδης, για τον κόσμο μέσα στον κόσμο, με επίγνωση ότι μας μιλούν για την εικόνα του, δική τους, δική μας, του παρελθόντος, του παρόντος, του μέλλοντος, με όρους μουσικής και διαρκούς αγωνίας. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Μαγιακόφσκι, που ζυγιάζει τη μοιραία σφαίρα με τα μάτια καρφωμένα στο μέλλον. Όχι το δικό του. Το δικό μας.