Η μνήμη και η κρίση στις εκλογές…

Του Δ. Α. Γιαννακόπουλου
«Έχει ο λαός και μνήμη και κρίση», λένε οι άνθρωποι που προσβλέπουν στην κοινωνική πρόοδο. Αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους και δεν θέλω να τους απογοητεύω, αλλά δυστυχώς δεν συμμερίζομαι το κοινωνικά ελπιδοφόρο προαίσθημά τους ως προς το αποτέλεσμα των εκλογών! Θα πω την αλήθεια μου, όχι για να τους απογοητεύσω πρόωρα, αλλά για να ερεθίσω όσους πάνε κόντρα στην τύχη τους. Έτσι θεωρώ ότι κάτι προσφέρω σε Εμάς, άνθρωποί μου!
Ο λαός δεν έχει μνήμη. Έχει πολιτισμικό μνημονικό, που αποτελεί «μνημόνιο» με την κυρίαρχη ιδεολογικοποίηση της......... καθημερινότητας, η οποία συναρτάτε με την μορφή κοινωνικοποίησης και μικροπολιτικής έκφρασης της κοσμοαντίληψης σε κάθε ιδιαίτερη κοινωνία. Αυτό κατασκευάζει πραγματικότητες συνυφασμένες με την καθεστωτική αφήγηση. Η πραγματικότητα του καθενός, σύμφωνα με την οποία θα καθορίσει την στάση του ενώπιον της κάλπης, δομείται από την εφαρμογή του συστήματος συγκυριακών απειλών πάνω στην εμπειρία του και την ουσιαστική του κοινωνική κατάσταση. Τούτο διαμορφώνει μια ψευδοσυνείδηση του Εαυτού, σε κάθε περίπτωση, σχηματίζοντας επιλεκτική μνήμη, η οποία στο τέλος καταλήγει να είναι τόσο αφηρημένη ή τόσο περιορισμένη, που παύει να είναι αυτή που τον συνδέει με τον κόσμο. Με τον κόσμο τώρα τον συνδέει το συγκυριακό μνημονικό (μνημόνιο με το κατεστημένο σύστημα), που κατασκευάζεται με πολιτισμικά στοιχεία τα οποία στην ουσία δεν ορίζουν την δική του ανάγκη, αλλά την ανάγκη του καθεστώτος ηγεμονίας στην χώρα. Αυτή η ανάγκη θεμελιώνεται από ένα σύστημα απειλών που κατασκευάζει η διαπλοκή σε συνεργασία με τους δανειστές/πάτρωνες της χώρας.

Αυτό το συγκεκριμένο σύστημα απειλών, ορίζει με τη σειρά του την Κρίση στην Ελλάδα. Άρα η κρίση του ψηφοφόρου δομείται στη βάση του κυρίαρχου ορισμού της Κρίσης στην χώρα, ενώ η μνήμη του έρχεται να νομιμοποιήσει με εμπειρικές αναπαραστάσεις αυτό το σύστημα. Έτσι κερδίζει το παιχνίδι η συντήρηση, ακόμη και σε μουχλιασμένες, σαπισμένες καταστάσεις, όπως είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.
Μα, όταν λέμε «ο λαός έχει μνήμη και κρίση», δεν εννοούμε αυτό ακριβώς! Εννοούμε, μάλλον, ότι ο λαός κρίνει με την ιστορική εμπειρία του, ταξικά. Πράγματι, έτσι θα έπρεπε να κρίνει για να έχει και η κρίση νόημα, αλλά δεν κρίνει έτσι, καθώς η Κρίση κοινωνίας-κράτους παράγει αντί για ταξική συνείδηση, κρίση του συστήματος κριτικής προσέγγισης της τρέχουσας εμπειρίας. Τελικά, κρίση της ιστορίας! Κρίση, ακόμη και στην ήδη υπάρχουσα ανολοκλήρωτη, αφηρημένη ταξική συνείδηση - εκεί ασφαλώς όπου απαντάται. Η Κρίση κράτους-κοινωνίας δεν δομεί δυστυχώς αυτόματα ταξική συνείδηση στα νέα κύματα αποκλεισμένων. Αντίθετα μέσω των καλά σχεδιασμένων απειλών του καθεστώτος, διασπάται ακόμη και η όποια, προϋπάρχουσα ταξική οργάνωση της συνείδησης. Η δόμηση ταξικής συνείδησης απαιτεί ένα σχετικά ισχυρό πλαίσιο βεβαιοτήτων – μια δομή οργάνωσης της αβεβαιότητας. Η αβεβαιότητα που συνδέεται με το πλαίσιο απειλών του καθεστώτος, διαμορφώνει ένα καθεστώς ανασφάλειας, το οποίο αποσ