Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 Γράφει ο Μάριος ΖαμπίκοςΚάθισε αναπαυτικά στο κάθισμα του μπροστά από ένα ταμπλό με πολλά κουμπιάκαι φωτάκια.. Κατόπιν έσπρωξε αποφασιστικά ένα μοχλό ανάμεσα στα πόδια τουπεριμένοντας υπομονετικά να ενεργοποιηθεί το δημιούργημα του.Η μηχανή που είχεφτιάξει δεν ήτανε σαν όλες τις άλλες. Ητανε κάτι που δεν μπορούσε να βάλειανθρώπου νους..μια μηχανή του χρόνου. Τίποτα όμως δεν έδινε ζωή σε τούτη τηνκατασκευή που συναρμολογούσε κομάτι κομάτι από τα φοιτητικά του χρόνια .Σηκώθηκε αργά αργά και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.Ενας δυνατός καφές κι ένατσιγάρο ήτανε ότι του χρειαζότανε αυτές τις στιγμές της απογοήτευσης.¨Επιασα ταεξήντα γαμώτο και περίμενα πώς και πώς αυτή την στιγμή και μου τάκανε μουσκεματο κωλομηχάνημᨨμονολόγησε αδειάζοντας στο σέικερ ένα κουταλάκι στιγμιαίου καφέ.Κατόπιν αφού συμπλήρωσε νερό απ τη βρύση ,το ταρακούνησε για λίγα λεπτά τηςώρας με τέτοια νεύρα όμως, που το καπάκι άνοιξε και το περιεχόμενο τουεκσφενδονίστηκε στους τοίχους σε μια γραμμή καφετιά με διασπαρτες σταγό