Η διαλεκτική του «να πάτε στο διάολο όλοι σας»…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Δυστυχώς η θεωρία επιβεβαιώνεται. Τελικά στην κρίσιμη πολιτικά μάζα για την μετεξέλιξη του καθεστώτος στην Ελλάδα άρχισε να κυριαρχεί το «να πάτε στο διάολο» όλοι σας. Το δηλητήριο του λαϊκισμού προκαλεί μετάλλαξη στο αίτημα του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού κοινωνίας και πολιτικής διαδικασίας. Φτάσαμε η κριτική μας προς τον καθεστωτικό λόγο και την αντίστοιχη κουλτούρα  να χαρακτηρίζεται ο ίδιος ως λαϊκισμός από τους διαπλεκόμενους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ενώ οι εκφραστές του αγανακτισμένου λαουτζίκου μας εγκαλούν για ελιτισμό και σχολαστικισμό, παρότι επικεντρωνόμαστε περισσότερο στην ουσία του μετασχηματισμού και πολύ λιγότερο  στην διαδικασία του.  

Σάντουιτς γίναμε από εκείνους που έχουν ζωτική πολιτικά ανάγκη να παραμείνει ο λαός στο επίπεδο του λαουτζίκου. Αυτοί είναι οι φορείς της καθεστωτικής προπαγάνδας και οι εκπρόσωποι της..........
στρατηγικής του ελληνικού νεοναζισμού. Οι τελευταίοι μεγεθύνονται ως ομάδα γρηγορότερα από ότι και οι ίδιοι θα μπορούσαν να φανταστούν. Είναι όλοι αυτοί που κατάλαβαν την σημασία της «πλατείας» ως κρίσιμης μάζας για την κατεύθυνση της μεταβολής του σημερινού καθεστώτος και επιδίδονται σε μια ρητορική στρατηγική που επιδιώκει να υψώσει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε «αυτούς»:τους αγανακτισμένους με την πολιτική εξουσία αγαθούς Έλληνες, υπερασπιστών των ιερών και οσίων του τόπου και τους «άλλους»: τα κόμματα εξουσίας, αλλά και τα αριστερά, τους συνδικαλιστές, τους μη-ευρωπαίους αλλοδαπούς, τους αριστερούς καλλιτέχνες και επιστήμονες καθώς και την γνήσια διανόηση.   
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής αντινομίας νεοφιλελεύθεροι και υπερεθνικιστές-λαϊκιστές συγκλίνουν στην αναπαράσταση του λαού ως λαουτζίκου. Η αντίθεση τους ξεκινά από το σημείο αυτό και μετά. Οι πρώτοι πρεσβεύουν ότι ο λαουτζίκος πρέπει να συνέλθει και να υποταχθεί στον μονόδρομο της σωτηρίας που κατασκευάζει η συναίνεση της ευρωπαϊκής ελίτ με το χρηματοπιστωτικό λόμπυ, ενώ οι δεύτεροι ζητούν οι Έλληνες πατριώτες να απαλλαγούν μυθικά από την παρέμβαση των ξένων δανειστών και η χώρα να αποκτήσει εθνικιστές κυβερνήτες, που θα αντιμετωπίσουν μια και έξω το ζήτημα της μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας. Οι τελευταίοι έχουν φτάσει στον παραλογισμό να θεωρούν ότι η οικονομική κρίση της Ελλάδας θα λυθεί, αν στείλουμε τους μετανάστες στον διάολο!

Μεταξύ αυτών των δύο, πολιτικών στην ουσία, ιδεοληψιών, στραπατσάρεται ο αριστερός λόγος, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό είναι πράγματι «ξύλινος» και ανίκανος να εμπνεύσει ευρύτερα στρώματα του φτωχοποιούμενου πληθυσμού. Όμως μαζί με την «ξύλινη» αριστερά ισοπεδώνεται και ο λόγος της κριτικής προοδευτικών πολιτών, οι οποίοι είναι τα θύματα αποκλεισμού τριών «υγειονομικών» ζωνών που προνοούν για τον αποκλεισμό τους: της πατριωτικής δεξιάς, της δήθεν φιλελεύθερης διαπλοκής των «υπεύθυνων» πολιτικών δυνάμεων και της «αμόλυντης» λενινιστικής αριστεράς.

Με μεγάλο αγώνα ελάχιστες προσωπικότητες στο διαδίκτυο επιχειρούν να αν