Η απελπισμένη κραυγή της Θράκης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Η χώρα μοιάζει με ένα κατάξερο λιβάδι. Αν ανάψει μια μικρή φωτιά σε μια γωνίτσα, θα καεί ολόκληρη». Αυτό εκμυστηρευόταν, πριν από έναν ολόκληρο χρόνο, ένας πολύ γνωστός πολιτικός, ο οποίος, αν και κάποτε κατείχε κεντρικότατο ρόλο, έχει από χρόνια οικειοθελώς αποσυρθεί και ουδέποτε εκδήλωσε επιθυμία επιστροφής στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η σκοτεινή προφητεία του ............επαναλήφθηκε χθες με πανομοιότυπο σχεδόν τρόπο...
«"Σπίθα σε χυμένη βενζίνη" η ανεργία στην Κομοτηνή». Αυτός ο τίτλος συνόδευε το ρεπορτάζ του ηλεκτρονικού «Βήματος» χθες τη νύχτα για την ομηρεία – που έληξε πριν συμβούν πολύ χειρότερα – εργαζομένων από έναν απολυμένο συνάδελφό τους στη Βιομηχανική Περιοχή της ακριτικής πόλης. Το ρεπορτάζ είχε και δηλώσεις του προέδρου του Εργατικού Κέντρου της πόλης. Μερικά αποσπάσματα:● «Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Υπάρχει κλίμα σύγκρουσης στην περιοχή. Και πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες».● «Δεν πρόκειται για προβληματικό άτομο. Είναι ένας από τους πολλούς απελπισμένους συμπολίτες μας. (...) Ας μην "διαβάσουν" με λάθος τρόπο το περιστατικό. Υπάρχει αναβρασμός στην πόλη μας. Φοβάμαι ότι η βία θα πάρει γενικότερες διαστάσεις».● «Έχουμε φθάσει να φθονούμε ο ένας τον άλλον. "Αυτός έχει δουλειά, είναι βολεμένος"» λένε οι άνεργοι για τους λιγοστούς εργαζόμενους.● «Είναι θέμα χρόνου η οργή να μετατραπεί σε έκρηξη. Όταν κάποιος δεν έχει δουλειά, είναι χρεωμένος και πεινάνε τα παιδιά του, είναι ικανός για όλα».Το περασμένο καλοκαίρι, περνώντας μερικές μέρες στην Κομοτηνή, ρώτησα τους εκεί φίλους τι γίνεται στη Βιομηχανική Περιοχή (ΒΙ.ΠΕ.) και η απάντηση ήταν αποκαρδιωτική: από καμιά εβδομηνταριά επιχειρήσεις έχουν μείνει δεκαπέντε. Το χθεσινό ρεπορτάζ του «Βήματος», με στοιχεία του Εργατικού Κέντρου, έδειχνε μια πολύ χειρότερη εικόνα:«Το 2003 υπήρχαν 99 εργοστάσια και έχουν απομείνει επτά ή οκτώ σε λειτουργία. Τότε έμπαιναν καθημερινά στη ΒΙ.ΠΕ. για δουλειά 17.000 άνθρωποι και σήμερα μετά βίας φθάνουν τους 900 νοματαίους. Κι αυτοί κακοπληρωμένοι. Εργάζονται διήμερα και τριήμερα και πληρώνονται 280 και 300 ευρώ μηνιαίως. Κι αυτά όταν η επιχείρηση τους πληρώνει, αφού παγίως οι μισθοί καταβάλλονται με καθυστέρηση δύο έως τεσσάρων μηνών. Η ανεργία στον νομό Ροδόπης φθάνει το 40%. Πράγμα που σημαίνει πως δεν υπάρχει καμία διέξοδος προς άλλη απασχόληση».
ΚαντονοποίησηΌλα αυτά στη Θράκη. Την πιο ευαίσθητη, από εθνική σκοπιά, περιοχή της βόρειας Ελλάδας, η οποία βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο της Τουρκίας και το τελευταίο διάστημα έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι – κι όχι μόνο εξ αιτίας της συνήθους δράσης των Τούρκων επίσημων και ανεπίσημων πρακτόρων που αλωνίζουν τη Θράκη από τη μια άκρη στην άλλη δημιουργώντας «κλίμα» αναβρασμού στο εσωτερικό της μειονότητας. Αλλά και εξ αιτίας της όλο και πιο ενισχυμένης τουρκικής παρέμβασης στην οικονομία της περιοχής, όπως για παράδειγμα με τη ραγδαία ανάπτυξη της τουρκικής τράπεζας Ziraat.Καθώς η διαρκώ