Γιατί δεν μας θέλουν και τι θέλουν οι (συν)εταίροι μας

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή της κυνικότητας στην πολιτική αφήγηση. Η κυνικότητα δεν είναι καλό πράγμα, διότι οδηγεί σε απολυτότητες και ερμηνευτική βία, όπως και, σε περιπτώσεις που αυτή συνδέεται με λαϊκισμό, σε αποκλεισμούς μέσω αυταρχικότητας. Έτσι, ποτέ δεν αποτέλεσε την κύρια υφολογική μου προσέγγιση (και) στην ελληνική κρίση. Την αποφεύγω αν και μου αρέσει στο βαθμό που εκφέρεται στο πλαίσιο ενός γνήσια αριστοκρατικού λόγου μιας ιστορικά ξεπερασμένης, όμως, εποχής. Σήμερα, η κυνικότητα στην καθημερινότητα τείνει να ταυτιστεί με το.... αλήτικο ύφος. Καλώς - κακώς, αυτό συμβαίνει!

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση κατά την οποία μια πολιτικοοικονομική κρίση προκαλεί διάσταση μεταξύ του πολιτικού και του οικονομικού, μετατρέποντας το κοινωνικό σε λαϊκιστικό και τον λαό σε λαουτζίκο; Τότε, φίλε, το μεθοδολογικά συστηματικό δεν μπορεί να συναντήσει την κοινή γνώμη. Και τότε δεν μένει τίποτε άλλο στον συνειδητό δημιουργό πολιτικής αφήγησης παρά να μετέλθει κυνικών μεθόδων επικοινωνίας με χιουμοριστικές εκφάνσεις. Έτσι πιστεύω, δίχως την γραφικότητα του αριστοκρατισμού και δίχως την αλητεία του λαϊκισμού που προφασίζεται την δημοκρατική ντομπροσύνη, να συνεννοηθούμε από εδώ και στο εξής. Διάλεξα σήμερα να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ από εδώ και εμπρός, αν και πολύ το φοβάμαι, καθώς η κυνικότητα δημιουργεί μόνον «εχθρούς».
Το μείζον θέμα που νομίζω ότι απασχολεί πολλούς Έλληνες, που έχουν συνειδητοποιήσει πού οδηγείται η ελληνική κρίση είναι: «γιατί οι συνεταίροι μας δεν μας θέλουν στην Ευρωζώνη». Το ερώτημα αυτό δεν είναι εθνικιστικό, ούτε ασφαλώς υπερβατικό εκπηγάζοντας από κάποιο είδος συμπλεγματικής αντίδρασης στο πολιτικό φαινόμενο ή στις οικονομικές σχέσεις. Είναι απολύτως αντικειμενικό. Οι συνεταίροι μας στην ευρωζώνη από την δεξιά, κεντροδεξιά, έως και την κεντροαριστερά (τους) δεν μας θέλουν πλέον στο κοινό νοικοκυριό τους (και όχι οικογένεια). Η αριστερά στην ΕΕ δεν ασχολείται με αυτή την λειτουργιστική προσέγγιση και αναζητεί αλλού το πρόβλημα σήμερα στην ευρωζώνη, συνδέοντάς το ασφαλώς με την δομή της ΕΕ. Μόνον που δεν κυβερνά πουθενά η αριστερά. Άρα, θα δοκιμάσω να απαντήσω (κυνικά και αποφθεγματικά) στο ερώτημα, δίχως αριστερή ιδεολογική συνιστώσα.
Η πλέον κυνική απάντηση στο ερώτημα-διαπίστωση είναι: ρωτήστε τον Κώστα Καραμανλή. Μια άλλη θα μπορούσε να ήταν: δεν καταλάβατε τί παιχνίδι δοκίμασε ο Γιώργος Παπανδρέου; Και μια εναλλακτική: ήξερε ή δεν ήξερε ο Κώστας Σημίτης ως βάσιμη την πιθανότητα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, από την αρχή της ένταξής μας σε αυτήν; Ποτέ δεν θα στο πει, ούτε εγώ έχω αποδείξεις, αν και υπάρχουν εκθέσεις τραπεζιτών (Γερμανών και Γάλλων) που έθεταν ωμά το ζήτημα στην τότε πολιτική ηγεσία της ΕΕ. Ο Gerhard Fritz Kurt Schröder, όπως μου είπε κάποια στιγμή σημερινό στέλεχος της ΕΚΤ, είχε πει ενώπιον του: «Ας μην το ψειρίζουμε, αν δεν καλύπτει η Ελλάδα τα κριτήρια, δεν τα καλύπτει ούτε η Ιταλία. Δεν θα βάλουμε την Ιταλία; Άλλωστε την Ελλάδα όποτε θέλ