Έξοδος από το Ευρώ με κούρεμα του χρέους, νοικοκύρεμα και ανάπτυξη της οικονομίας είναι η λύση

Του Θεόδωρου Κατσανέβα[1]Ηένταξή μας στο Ευρώ υποτίθεται ότι έγινε για την καλυτέρευση, αν όχι για τηνευημερία της ελληνικής οικονομίας. Αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ποτέ στηνμεταπολεμική περίοδο με τη δραχμή, δεν είχαμε υποστεί παρόμοια καταστροφή όπωςη σημερινή. Μετά την αρχική αποτυχία των μέτρων του Διεθνούς ΝομισματικούΤαμείου, προετοιμάζεται τώρα μια νέα αδιέξοδη συνταγή. Η λήψη ακόμα πιοεπαχθέστερων μέτρων, σε συνδυασμό με ελεγχόμενη πτώχευση, με αναδιάρθρωση ή καιμερικό κούρεμα του χρέους, αλλά αλίμονο, με παραμονή στο Ευρώ. Το σενάριο αυτόείναι ακόμα πιο εγκληματικό σε βάρος της δύσμοιρης χώρας. Η παραμονή μας στοσκληρό Ευρώ, που ανατιμάται συνέχεια γιατί έτσι ..........
συμφέρει στη Γερμανία, σκοτώνειτην ελπίδα για ανάσταση. Η εσαεί διατήρηση μιας ανύπαρκτης ανταγωνιστικότητας,θα μας οδηγήσει μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια, σε αδυναμία ανάταξης τωνπαραγωγικών μας δυνατοτήτων, σε διαιώνιση της μιζέριας και της φτώχειας, σε νέαελλείμματα, σε νέα δάνεια, σε μόνιμη πολιτικοοικονομική υποτέλεια. Το Ευρώ σκοτώνει τις περιφερειακέςοικονομίεςΗελπίδα για ανάκαμψη από τις σημερινές στάχτες όπου μας οδήγησε το Ευρώ και ηκακοδιοίκηση των τελευταίων δεκαπέντε ετών με κύρια ευθύνη των κκ. Σημίτη καιΚαραμανλή, δεν είναι εξωπραγματική. Η προσδοκία για βελτίωση των οικονομικώνπροοπτικών, η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης, αποτελεί βασική οικονομική συνιστώσα.Σήμερα, η εμπιστοσύνη για ένα καλύτερο μέλλον έχει χαθεί. Και είναι πολύαπίθανο να ανακτηθεί όταν η οικονομία έχει εισέλθει σε περιδίνηση ύφεσης, με τηνπεραιτέρω συρρίκνωση της εσωτερικής κατανάλωσης και μείωση της φορολογητέαςύλης. Όταν τα εισαγόμενα προϊόντα από τις ανταγωνιστικές μας οικονομίες που συναλλάσσονταιδιεθνώς με μαλακά ( υποτιμημένα ) νομίσματα, παραμένουν φτηνότερα ή και πολύ φτηνότερα από τα δικάμας. Και αυτό γιατί ο κύριος προσανατολισμός της περιφερειακής ελληνικήςοικονομίας στον τουρισμό και τη γεωργία, απαιτεί παραγωγική διαδικασία έντασηςεργασίας. Χρειαζόμαστε δηλ. πολλά εργατικά χέρια, το κόστος των οποίων δενμπορεί να συμπιεστεί κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο, ώστε το συνολικό κόστοςπαραγωγής να είναι χαμηλότερο ή ίσο με αυτό των ανταγωνιστών μας. Το δωμάτιοενός ελληνικού ξενοδοχείου, στοιχίζει περίπου το διπλάσιο απ’ ότι ένααντίστοιχο στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στηνΟυγγαρία. Γι’ αυτό και η Κωσταντινούπολη, το Κάιρο, το Βουκουρέστι, ηΒουδαπέστη, κλπ., πλημμυρίζουν από Έλληνες τουρίστες, αφού στοιχίζουν λιγότεροαπό ότι ο Πόρος και πολύ λιγότερο από ότι η Πάρος. Τα πορτοκάλια, τα λεμόνια,τα ροδάκινα, τα κεράσια οι ελιές μας πέφτουν από τα δέντρα και σαπίζουν, αφούοι εισαγωγές από τη μακρινή Αργεντινή, το Μαρόκο, την Αίγυπτο, κλπ., είναιφτηνότερες. Οι «κουτόφραγκοι» Ολλανδοί και οι Γερμανοί, εισάγουν γεωργικά προϊόντααπό τις χώρες αυτές, τα βαφτίζουν ευρωπαϊκά και τα επανεξάγουν στους«πανέξυπνους» ¨Έλληνες. Οι εισαγόμενοι αμυντικοί εξοπλισμοί από τη δύση, μαςκόστισαν τα δέκα τελευταία χρόνια περίπου 90 δις Ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε μεγάλο