Εσείς οι γυναίκες ας προσέχατε, όπως και οι άνδρες επίσης …

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Αμ, δεν πρόσεχαν οι γυναίκες την δημοκρατία των «ανδρών» τόσα χρόνια, ούτε οι άνδρες την διολίσθηση του δημοκρατικού πολιτισμού σε μια μορφή αγοραίας χυδαιότητας! Τώρα είναι αργά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να σχολιάζει υπαινικτικά: «Εσείς οι γυναίκες να προσέχετε...»! Τώρα η ζημιά έγινε και αυτό που βλέπετε «γκαστρωμένο» δεν είναι η δημοκρατία των ανδρών, αλλά η δημοκρατία των άνανδρων. Εσείς οι γυναίκες ας προσέχατε, όπως........ και οι άνδρες επίσης …

«Η βιαιοπραγία του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη και της Ρένας Δούρου προσβάλλει το δημοκρατικό αίσθημα του ελληνικού λαού», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Πρόεδρος και απορώ με εμένα που δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Κανενός είδους προσβολή δεν ένοιωσε το «δημοκρατικό μου αίσθημα» παρακολουθώντας με θλίψη το σχετικό βιντεοσκοπημένο απόσπασμα.Οδύνη ένοιωσα, φρίκη αν θέλετε και μια πικρή γεύση, καθώς όσα περιέγραφα, φίλε αναγνώστη, ότι θα συμβούν, παρατηρώ να διαδραματίζονται στην μικρή οθόνη, στο πεζοδρόμιο, στην κάλπη και ίσως στον εσωτερικό κόσμο αρκετών Ελλήνων.
Η άνοδος της ακροδεξιάς και η ορμητική εισβολή του νεοφασισμού στην κοινωνία και στα πολιτικά πράγματα της χώρας αποτελεί το φυσιολογικότερο φαινόμενο που θα μπορούσε κανείς να αναμένει εκεί όπου η χρεοκοπία του κράτους αποκαλύπτει την βαθιά ύφεση της δημοκρατικής κουλτούρας και εν γένει του πολιτισμού που στήριξε και στηρίχθηκε στον ανθρωπισμό, στον κοσμοπολιτισμό, στα ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα, ενώ αναπαράγεται από το Κράτος Δικαίου και τους θεσμούς που έχουν ως βάση μία ισχυρή κοινωνία των πολιτών, την αξιοκρατία, τον κοινωνικό έλεγχο και τον διαχωρισμό: (α) της ελευθέριας αγοράς από την δημόσια σφαίρα και (β) των τριών εξουσιών της Πολιτείας.
Εκατοντάδες μελέτες κοινωνιολόγων, πολιτικών επιστημόνων και εργασίες πολιτικών φιλοσόφων καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Η κρίση της δημοκρατίας είναι η γενεσιουργός αιτία της ανόδου του ακροδεξιού λαϊκισμού, ο οποίος λαμβάνει νεοφασιστική ή νεοναζιστική μορφή σε μεταμοντέρνες κοινωνίες, όπου η κεντροδεξιά, ευρισκόμενη σε απόλυτη μέθεξη με τον νεοφιλελευθερισμό, διαμορφώνει μία συναίνεση οικονομικού τύπου με την κεντροαριστερά ακριβώς στον τεράστιο κοινό τόπο, ο οποίος χαρακτηρίζει την σύγχρονη πολιτική τους ταυτότητα.
Είναι όμως η κρίση της ελληνικής δημοκρατίας ένα αιφνίδιο φαινόμενο, προϊόν της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα; Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις! Το αντίστροφο συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, ή σε κάθε περίπτωση, σε κρίσιμο βαθμό. Η μεταπολίτευση του 1974, που αποτέλεσε την πιο σταθερή περίοδο του ελληνικού κράτους, υπήρξε η εποχή κατά την οποία μία απολύτως κολοβή και στρεβλή δημοκρατία αναπτύχθηκε παράλληλα και σε συμφωνία με μία στρεβλή παραγωγική δομή. Η ελληνική δημοκρατία της εποχής μέχρι τις μέρες μας δεν πέρασε σημαντικές κρίσεις, ενώ κάποιες στιγμές που αυτή απειλήθηκε από μείζονα σκάνδαλα και αμφισβητήθηκε από αυταρχικά, γελοία καμώματα κυβερνήσεων ή της ευρύτερης διοίκησης,