«Εν ονόματι της δικαιοσύνης…» (Ένα παράδειγμα θυσίας προσωπικού συμφέροντος…)

 Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΟ τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος, σε ομιλία του (προ 2ετίας περίπου) στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, κάλεσε τη κυβέρνηση και τα κόμματα, να ενεργούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους το πολιτικό κόστος. Σκέφτηκα λοιπόν, κάτι να σημειώσω πάνω στο μέγα τούτο ζήτημα. Αναζήτησα διάφορα παραδείγματα που θα μπορούσαν όχι μόνο να επισημάνουν ότι φορείς των θεσμών της δημοκρατίας μας πράγματι δεν υπολόγισαν το προσωπικό τους κόστος,  μα ήθελα ταυτόχρονα το όποιο παράδειγμα θα επέλεγα να είχε και ένα παιδευτικό χαρακτήρα. Από το δίλημμα αυτό με βοήθησε να βγω ένα παλιό δημοσίευμα, από εκείνα που κρατώ στο αρχείο μου, και αναφέρονταν στη γνωστή υπόθεση του Βατοπεδίου και στα περί των πεπλανημένων υπουργών. Επέλεξα λοιπόν να παρουσιάσω ένα παράδειγμα θυσίας προσωπικού συμφέροντος από το χώρο του πλέον ευαίσθητου θεσμού της δημοκρατίας : της δικαιοσύνης. Το παράδειγμα ενός δικαστή που τολμά να υψώσει το παράστημά του στον ηγεμόνα και να του .....επισημάνει ότι πάνω από τις βασιλικές κορώνες βρίσκεται το Δίκαιο, ο Νόμος.Εν ονόματι του βασιλέως σας προσκαλώ να υπογράψετε την απόφασιν!». «Εν ονόματι της δικαιοσύνης δεν την υπογράφω!». Ο παραπάνω διάλογος είναι μεταξύ του γραμματέα της επικρατείας (υπουργού δικαιοσύνης) Σχινά και του Πολυζωϊδη, προέδρου του δικαστηρίου που δίκαζε τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα (Δημ. Φωτιάδη : Κολοκοτρώνης, εκδ. Σ. Ι.  Ζαχαρόπουλος, σελ. 488). Στο νεοπαγές τότε ελληνικό κράτος, πολύ γρήγορα άρχισε ο αγώνας για την επικράτηση των δίκαιων επιθυμιών και ορθών απόψεων και ιδεών από τη μια πλευρά για τους θεσμούς που θα έπρεπε να κατισχύσουν και το πώς θα έπρεπε αυτοί να λειτουργούν, και των εντελώς αντίθετων των ανωτέρω επιθυμιών, απόψεων και ιδεών των οποίων το συμφέρον δεν εύρισκε καμία εξυπηρέτηση σε τέτοιου είδους δίκαιες και ορθές θεσμικές συγκροτήσεις και λειτουργίες. Μακρά πράγματι η ιστορία της μετριοκρατίας, της ευνοιοκρατίας, της αναξιοκρατίας, και της παρεοκρατίας στον τόπο τούτο. Τον πολιτικαντισμό εκείνο που έκανε την εμφάνισή του αμέσως με την δημιουργία του ελληνικού κράτους, επιδιώκοντας την μερίδα του λέοντος ως γέρας, από ένα «κυνήγι» στο οποίο δεν μετείχε και ήταν απών, φυσικά, ως αντίληψη τη βιώνουμε συνεχώς. Ιστορικά μιλώντας, μη μετέχοντες στη δημιουργία του προϊόντος, όχι απλά συμμετέχουν στη νομή του, όχι απλά έχουν πολύ σημαντικότερα μερίδια σε σχέση με τους δημιουργούς του προϊόντος, μα επίσης συχνά, κρατούν και το μαχαίρι που μοιράζει τη πίτα! [*]Όμως, ποιος ήταν αυτός ο δικαστής που αυθαδίαζε σ’ ένα υπουργό - εκπρόσωπο ενός ελέω θεού βασιλέα, (και συνειρμικά σ’ ένα εκπρόσωπο του ίδιου του Θεού), στον υπουργό που καθώς μας διαβεβαιώνει ο παραπάνω ιστορικός, πήγε εκεί ντυμένος στην χρυσή στολή του και με μερικούς παρατρεχάμενους γραφιάδες επίσης με τη επίσημη στολή τους, προκειμένου να «θαμπώσει» τους αντιδρώντες δικαστές; («Θαυμάσιο κι αυτό! Να θέλουν να τιμώ έναν άνθρωπο ντυμένο με χρυσά σειρίτια, που τον ακολουθούν εφτά ω