Εκθετική αύξηση διαρκείας πρέπει να έχει μονάχα η υπευθυνότητα...

Βιώνουμε εξαιτίας του κορονοϊού καταστάσεις πρωτοφανούς πίεσης. Όμως, υπάρχει και μία παράμετρος αρκετά σημαντική: έχουμε την ευκαιρία μας. Ειδικά στον ελλαδικό χώρο πρέπει να...
είμαστε ευτυχισμένοι που ακόμα (χρονικά) την έχουμε...
Αν τη δούμε αυτήν την πολύ επικίνδυνη κατάσταση ως ένα ισχυρό και απαιτητικό τεστ, αν ο καθένας κάνει αυτό που πρέπει με υπομονή (και ίσως και με «ατσάλινα» νεύρα), έχουμε αρκετές πιθανότητες να αντέξουμε.

Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Δεν είμαστε «καταδικασμένοι από χέρι», αντιθέτως μπορούμε να κάνουμε τις συνέπειες όσο το δυνατόν μικρότερες. Γιατί συνέπειες θα υπάρξουν έτσι και αλλιώς. Το εύρος τους είναι το ζητούμενο. Εκθετική αύξηση διαρκείας πρέπει να έχει μονάχα η υπευθυνότητα.

Η Ιταλία «θυσιάζεται», κουβαλώντας τον «σταυρό του μαρτυρίου» σε υπέρμετρο βάρος ακόμα και για το δικό της μέγεθος. Υποφέρει σε απίστευτο βαθμό, μετράει σοκαριστικό αριθμό θυμάτων, θρηνεί, δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές όλων των ανθρώπων που βρίσκονται εκεί. Κάποιες φορές μας ανατριχιάζει, ενώ εδώ και κάποιες (πολλές) μέρες μας κάνει συχνά να αισθανόμαστε πως χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Όμως, ταυτόχρονα, ενσαρκώνει την προσφορά, δημιουργεί ιστορίες αμέτρητης ανθρωπιάς και ανυπολόγιστης ανιδιοτέλειας. Σχηματοποιεί εν ολίγοις τις καλύτερες πτυχές του είδους μας. Και κάνει επιτακτική την έννοια της λύτρωσης.

Και όσον αφορά στην υπόλοιπη ανθρωπότητα; «Σώζει ανθρώπους η Ιταλία», γιατί αποτελεί το παράδειγμα που όλοι πρέπει να αποφύγουμε (ως προς την ποσοτική διάδοση του ιού και τις «ποιοτικές» συνέπειές του), αλλά και που όλοι πρέπει να ακολουθήσουμε (ως προς τη μεγάλη μάχη που πρέπει να δοθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη τους επόμενους μήνες). Κάποια μέρα, όταν θα καταλαγιάσει όλο αυτό, θα πρέπει να βάλουμε σε περίοπτη θέση τα όσα προσφέρει η Ιταλία στο σήμερα σε όλους τους άλλους μέσα από το δικό της δράμα...

Φυσικά, γνωρίζοντας την ανθρώπινη φύση και τις αντιφατικές εκφάνσεις της, είναι πολύ εύκολο σε τέτοιες περιπτώσεις να αναπτυχθούν νέοι διαχωρισμοί, ακόμα και ρατσισμοί. «Εσείς φταίτε», «οι κακοί Κινέζοι που μας οδηγούν στο θάνατο», «οι τάδε φύτεψαν τον ιό», κ.ο.κ... Υπάρχει, όμως, μία διάσταση που είναι η πλέον ενδεδειγμένη, γιατί αναδεικνύει την αλληλεγγύη και τη συνεργασία. Η οικουμενικότητα της μάχης. Το εμβόλιο, αν το βρουν -φέρ' ειπείν- οι Γερμανοί ή οι Ισραηλινοί, θα το έχει βρει η ανθρωπότητα. Θα τιμήσουμε μεν όσους το βρουν, αλλά η ανακάλυψή του θα είναι ιδιοκτησία της ίδιας της ανθρωπότητας. Το μοίρασμα των κερδών (σε χρηματικές μονάδες) είναι μία άλλη υπόθεση, για την οποία θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά όσον αφορά στο μέλλον... Γενικώς, δίνεται πια μία σημαντική ευκαιρία για να κερδηθεί για πολλές δεκαετίες η έμπρακτη υποστήριξη και η αδιάλλακτη διεκδίκηση ενός σύγχρονου, ικανού να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες όλων, δημόσιου συστήματος υγείας.

Οι ευθύνες, από την πλευρά τους, αφορούν σε όλους. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι πρέπει να προσέχουν τι λένε, τι διαδίδουν και τι τίτλους βάζουν. Δεν είναι ώρα, π.χ. για πολλά κλικαρίσματα, όσο για έγκαιρη προειδοποίηση, για σωστή ενημέρωση, για διάχυση στο κοινωνικό σώμα μηνυμάτων υπευθυνότητας, εμπιστοσύνης, (ελεγχόμενης) αισιοδοξίας, για ουσιαστικό φιλτράρισμα στις φήμες και στις απλοϊκές (έως λανθασμένες) ερμηνείες και αναφορές, για απρόσκοπτη μεταφορά της επιστημονικής γνώσης στους πολλούς.

Σε αυτές τις περιπτώσεις προηγείται η έναρξη του συναγερμού. Ο τελικός σκοπός όλων μας, η λήξη του συναγερμού, ορίζεται όταν η αισιοδοξία δώσει τη θέση της στην παγιωμένη τάση μέχρι που αυτή να αποτελεί αδιατάρακτη διαμορφωμένη πραγματικότητα. Κάθε θετικό βήμα, κάθε πρόσκαιρη νίκη, είναι απλά ένα λιθαράκι προς τη μεγάλη τελική νίκη και τίποτα άλλο. Ας το έχουμε αυτό στο νου μας διαρκώς, για να μην αποπροσανατολίζεται η σκέψη, να μη χαλαρώνουν οι αντιστάσεις μας, να μην αναπτύξουμε εφησυχασμούς και ολέθριες νοοτροπίες στο χειρότερο δυνατό χρονικό σημείο...

Κωστας Μαρουντας

efsyn.gr