Εκλογές για να τελειώνουμε

Γράφει ο Τάσος Φούντογλου
Aπογοήτευση. Για μια ακόμα φορά οι πολιτικές εξελίξεις ακολούθησαν τη συνηθισμένη διαδρομή της διάψευσης υψηλών προσδοκιών και οι μαθημένοι, στις πεπατημένες αυτές, οδοιπόροι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Για μια ακόμη φορά αγνόησαν τη στεγνή και λιτοδίαιτη κραυγή της αρχαιοελληνικής Αντιγόνης : «Και τι είναι η Πολιτεία; Δεν είναι ο λαός;» και προτίμησαν οι ανέστιοι να απευθυνθούν στο σαστισμένο πόπολο με τη γαλλική ξετσιπωσιά μιας λουδοβίκειας μετραίσας, της ........κυρίας μετα τιμών, της Πομπαντούρ: «Apres nous le deluge» – ελληνιστί «μετά από εμάς ο κατακλυσμός». Αυτή τη γνώμη έχουν οι παλαβοί για όλους εμάς τους δυστυχείς που τυχαίνει να ζούμε σε αυτή τη χώρα και αν δεν ήταν στέρεη η απόφασή μου να μην ανακατεύω τα Θεία στους μίζερους διαξιφισμούς μας σίγουρα θα τους έψεγα για θεοπάλαβους που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.
Τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά θα τους κρίνει η ιστορία για τις επιλογές τους. Το τι λέμε εμείς λίγη σημασία έχει για αυτούς που θα κληθούν κάποτε να αποτιμήσουν τις διαδρομές τους. Το έχω πεί πολλές φορές- στον ευατό μου- πως εκεί πάνω, στα δώματα της εξουσίας, η αδρεναλίνη είναι αλλιώς φτιαγμένη και το βάρος των λέξεων που καλείσαι κάθε φορά να σηκώσεις για να απευθυνθείς στα εκατομμύρια των πολιτών που στέκονται απέναντί σου είναι, όπως και να το κάνεις, ασήκωτο. Γιατί διάολε έχεις να κάνεις με ζωές ανθρώπων. Έχεις να κουβαλήσεις στη ράχη σου όλα τα όνειρα και τις προσδοκίες τους. Και, αλοίμονο, αν παραπατήσεις και κάνουν πως σου πέφτουν κάτω. Την έβαψες.Εδώ που φτάσαμε, λοιπόν, χρειαζόμαστε άμεσα εκλογές. Όχι για να κραυγάσουμε το φαιδρό «ο Βασιλιάς πέθανε. Ζήτω ο νέος Βασιλιάς», ούτε φυσικά για να αναδείξουμε μέσα από την εκλογική διαδικασία τους νέους Ναζωραίους που θα μας μάθουν να περπατάμε πάνω στα νερά της ανταριασμένης θάλασσας και έτσι αβρόχοις ποσοί να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την κρίση. Με γιατροσόφια και μαντζούνια δεν σωζόμαστε. Τα είπαμε τα συμφωνήσαμε. Εκλογές, λοιπόν. Για να βρούμε εμείς ο λαουτζίκος τις καινούριες ισορροπίες μας. Για να τιμωρήσουμε τα «καθάρματα» που μας έφτασαν ισαμε εδώ και για να καθαρίσουμε το μέσα μας από τις εκλογικές ενοχές των περασμένων χρόνων . Για να δείξουμε σε αυτούς τους φλύαρους πως για το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν ξεπουλάμε, όλοι μας, την αξιοπρέπειά μας. Και, κυρίως, για να τους χαλάσουμε τις τακτοποιημένες τους δικομματικές συνήθειες. Αυτές που μέχρι εψές υπηρετούσαν με σταθερή αφοσίωση την εναλλαγή των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας στο πολύφερνο γκουβέρνο. Η πτώση του ενός και η άνοδος του άλλου αποτελούσαν τον απαραίτητο μηχανισμό εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και οι πολίτες επέστρεφαν από τις κάλπες με καλμαρισμένη τη δημοκρατική τους συνείδηση για το καθήκον που έπραξαν. Η κρίση, όμως, του 2008 και οι εφιαλτικές ημέρες που ακολούθησαν αποκάλυψαν το αποβλακωτικό της εκλογικής μας συμπεριφοράς και την ανάγκη ριζικής μεταστροφής της. Γιατί το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε σωστός κόθορνος, το πανύψηλο υπόδ