Εκλογές εναντίον πολιτικής υστερίας

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Οι εκλογές που διεξήχθησαν πριν από λίγες ημέρες δεν είναι η αιτία της πολιτικής κρίσης που διαπιστώνεται από τους πάντες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά το αποτέλεσμά της. Η δομή όμως του πολιτικού συστήματος είναι τέτοια που σε συνδυασμό με τον αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο απαιτεί μία δεύτερη εκλογική αναμέτρηση για να αντιμετωπιστεί η κρίση στο καθεστώς........
διακυβέρνησης.
Αυτή την περίοδο βιώνουμε τα συμπτώματα πολιτικής υστερίας ενός ξεχαρβαλωμένου συστήματος ηγεμονίας, εντός του οποίου η κυρίαρχη και υπερφίαλη διαπλοκή, ενώ παραμένει ακμαία, αδυνατεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός αναπαραγωγής του καθεστώτος εξαιτίας ακριβώς της ρήξης του λαού με τον δικομματισμό. Με άλλα λόγια η αδυναμία λειτουργίας του διπόλου εξουσίας αποσυντονίζει και τον ίδιο τον μηχανισμό που φρόντιζε για την ισορροπία στο καθεστώς. Τώρα η διαπλοκή παράγει απλώς θόρυβο μεταφέροντας υστερικές κραυγές απελπισίας των παραγόντων της, απίθανες διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, αισχρές προβοκάτσιες, αναθεματισμούς και μπόλικη τρομοκρατία.
Αν συνεχίσουν έτσι μέχρι τις επόμενες εκλογές, θα έχουν καταντήσει την χώρα σε επίπεδο πολιτικής αφήγησης, ένα από τα χειρότερα τριτοκοσμικά παραδείγματα. Ως προς το πώς αυτή η υστερία θα επηρεάσει την πολιτική συμπεριφορά δύσκολα θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει με ασφάλεια. Το βέβαιο είναι ότι έτσι θα αποπολιτικοποιηθεί ακόμη περισσότερο η κρίση, η διαχείριση της οποίας αποτελεί ασφαλώς το μοναδικό ουσιαστικό δίλημμα και αυτής της αναμέτρησης.
Παρατηρώ, αγαπητοί φίλοι, ότι ο κόσμος μέσα στον θόρυβο των διαπλεκομένων ξέχασε ποιο είναι το πρόβλημα επί του οποίου θα βρεθεί αντιμέτωπος ξανά στην κάλπη. ΚΡΙΣΗ το λένε (κυρίως κρίση διακυβέρνησης) και όχι «ευρώ ή δραχμή», «καπιταλισμό ή σοσιαλισμό», «ευρωπαϊστές ή αντιευρωπαϊστές» και ο, τι άλλη σαχλαμάρα θα μπορούσε να κατέβει στο θολωμένο μυαλό των απορρυθμισμένων παραγόντων ενός γενικότερα ξεχαρβαλωμένου συστήματος ηγεμονίας. Για να είμαστε ακριβείς, η κρίση που είναι τετραπλής μορφής (πολιτισμική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική) είναι προφανές ότι συνδέεται με μια πλειάδα παραγόντων που αφορούν στην θεσμική και οικονομική οργάνωση κράτους και κοινωνίας. Άρα, αφορούν και στον καπιταλισμό και στην ΕΕ και στην χρηματαγορά και στην εσωτερική έννομη τάξη, όπως και στην μορφή κοινωνικοποίησης που έχει αποκρυσταλλωθεί στην χώρα τις τελευταίες δεκαετίες (εντός αυτής εντάσσω και την λειτουργία των ΜΜΕ). Παρόλα αυτά, ή καλύτερα εξαιτίας αυτών, η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με διλημματικό χαρακτήρα, του τύπου που καλλιεργεί το καθεστώς της διαπλοκής. Είναι ένα γενικότερο πρόβλημα διακυβέρνησης, το οποίο, αν δεν αντιμετωπιστεί ως τέτοιο, δεν θα αντιμετωπιστεί καθόλου: θα παραπαίουμε από δω κι από κει κολυμπώντας στην άβυσσο ανοργάνωτων με την συστηματική έννοια, μυαλών, που επιδίδονται σε συνεντεύξεις και την συγγραφή σχολίων, ή κομματικών ανακοινώσεων, προκαλώντας «έγερση» τριχών! (Ηγέρθητε, όπως λέμε, για να μην νομίζετε ότι