Εκλογές 2012: το είμαι και το υπάρχω της αριστεράς

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Σε αυτές τις εκλογές κρίνεται το «είμαι» και το «υπάρχω» τηςΕλλάδας. Κρίνεται δηλαδή η δόμηση του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος γιατις επόμενες δεκαετίες, καθώς και η υπόθεση της ισότητας και του αποκλεισμού,σε όλα τα επίπεδα. Παράλληλα όμωςκρίνεται το «είμαι» και το «υπάρχω» της αριστεράς, ως πρωτοπόρα δύναμηκοινωνικής προόδου και δημοκρατικής ανασυγκρότησης και ως παράγοντας παραγωγής πολιτικώνγεγονότων: ως παράγοντας ........ισχύος δηλαδή. Η πρώτη σχέση «υπάρχω-είμαι», συνδέεταιαπολύτως με την δεύτερη.

Αυτά, δίχως λεκτικές γαρνιτούρες, ωμά και ξεκάθαρα. Όπωςσαφές θα έπρεπε να είναι ότι η ισχύς κάθε παράγοντα δομείται στο πλαίσιο τηςστρατηγικής καθορισμού του «είμαι» και του «υπάρχω», πάντα αναφορικά με κάποιαδιακυβέρνηση. Παράγοντας δίχως αναφορά σε διακυβέρνηση δεν μπορεί να «είναι».Άρα, για να «υπάρχει», θα πρέπει να εμφανίζει μια αναφερόμενη ταυτότητα που θατον ορίζει στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης διακυβέρνησης. Για να υπάρχεις θαπρέπει να «είσαι». Και για να «είσαι» πολιτικός παράγοντας θα πρέπει να έχειδιακυβερνητική υπόσταση: να υπάρχεις σε ένα αναφερόμενο διακυβερνητικό σχήμα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι για να «είσαι» θα πρέπει οπωσδήποτε νακυβερνάς. Άλλο κυβέρνηση και άλλο διακυβέρνηση, όπως έχω επανειλημμένωςεξηγήσει. Ούτε όμως σημαίνει ότι για να «υπάρχεις» ως αριστερά θα πρέπει νααντιπαλεύεις τον καπιταλισμό γενικώς, αναφερόμενος σε μια άλλη μορφήδιακυβέρνησης , «λαϊκή διακυβέρνηση» (σοσιαλισμός), αδιαφορώντας για το ποιος κυβερνά σε ένακεφαλαιοκρατικό κράτος. Αν το κάνεις τότε «υπάρχεις» μεν, αλλά δεν «είσαι» εδώδε! Είσαι ήδη αλλού, παρουσιάζοντας ένα κενό μεταξύ του «είμαι» και του«υπάρχω». Το κενό αυτό καλύπτεται με τον μηχανισμό της επανάστασης. Αν δενυπάρχει όμως αυτός, τότε εσύ βρίσκεσαι στο κενό, έχοντας πρόβλημα ταυτότηταςκαι ας εμφανίζεται σε επίπεδο επικοινωνίας ότι έχεις ισχυρή ιδεολογική οχύρωσηπου ενδυναμώνει την αναφερόμενη ταυτότητά σου στην κοινωνία, η οποία, αςυπογραμμισθεί, διέρχεται πολιτική (καθαρά διακυβερνητική και παραγοντική),πέραν της οικονομικής, κρίση.
Τούτο το τελευταίο αν σου διαφεύγει την πάτησες. Η κρίσηδιαμορφώνει από μόνη της την ανάγκη νέας διακυβέρνησης, - ως φαντασιακόςμηχανισμός που επανενώνει αφηγηματικά το υποκείμενο (τον πολίτη) με τηνκοινωνία και τους κρατικούς θεσμούς. Όσοπιο βαθιά συνειδητοποιείται η κρίση, τόσο πιο έντονα διαισθάνεται ο πολίτης τηνανάγκη της διακυβέρνησης. Πολλές φορές μάλιστα δίχως να το συνειδητοποιεί. Στοαφηγηματικό-προεκλογικό μάλιστα επιφαινόμενο, συμβαίνει η συνειδητοποίηση τηςκρίσης από ένα μέρος του πληθυσμού να κινείται αντιστρόφως ανάλογα από τηνσυνειδητοποίησης της ανάγκης ριζικής μεταβολής της διακυβέρνησης ή συνηθέστερανα εμφανίζεται άρνηση ως προς την εξουσιαστική ιδέα της διακυβέρνησης. Είναιεπειδή η αντίληψη της διακυβέρνησης πονάει μέσα στην κρίση, καθώς τα διαλυτικά,καταστροφικά αποτελέσματα της συγκεκριμένης μορφής διακυβέρνησης που οδήγησανστο γκρέμισμα της ελληνικής κοινωνίας θεωρούνται απο