Είναι το Δημόσιο Χρέος Περιουσιακό Στοιχείο του Κράτους;

Γράφει ο Τυχαίος
Μη βιαστείς να χαμογελάσεις, σκεπτόμενος ότι το ερώτημα εντάσσεται στη σφαίρα της οψίμως εμφανισθείσας στο δημόσιο διάλογο "οικονομικής παραφιλολογίας" που θέλει τον κάθε οικονομολογούντα να εισηγείται την κάθε μπαρούφα που του κατεβαίνει στο μυαλό.
Το ερώτημα αποσκοπεί στη θεωρητική διερεύνηση του ενδεχόμενου το Δημόσιο Χρέος να αποτελεί ιδιόμορφο συστατικό της περιουσίας του Δημοσίου και συνεπώς για την πώληση, την ανταλλαγή του, την αναδιάρθρωσή του ή την ζημιογόνο απομείωσή - "κούρεμα" - του, να απαιτείται η στέγασή του υπό την αυστηρή προστασία και τις σχετικές πρόνοιες και ρήτρες που επιφυλάσσει ο νομοθέτης για τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία.
Το αποκαλούμε ιδιόμορφο συστατικό της Δημόσιας περιουσίας, διότι για μεν τους ιδιώτες το χρέος προφανώς αποτελεί συστατικό του παθητικού, ένα δηλαδή αρνητικό στοιχείο που συνυπάρχει μαζί με.........
τα υπόλοιπα στοιχεία ενός ατομικού, οικογενειακού ή εταιρικού προϋπολογισμού και μπορεί η ανεξέλεγκτη διόγκωση ή η άφρονη διαχείρισή του να οδηγήσει σε οδυνηρές συνέπειες, για το δε κράτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, όπως θα φανεί παρακάτω.
Από το Σύνταγμα της Χώρας αλλά και από τις παραδεδεγμένες αρχές που διέπουν κάθε συντεταγμένη πολιτεία, η κρατική περιουσία και συνακόλουθα η διαχείρισή της αποσκοπούν και υπηρετούν ένα ευρύτερο και περισσότερο σύνθετο αγαθό από εκείνο που υπηρετεί η ατομική περιουσία: το κοινό όφελος, με τις συνεξαρτώμενες με αυτό έννοιες της δημόσιας ασφάλειας, του γενικού συμφέροντος, την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης, της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας. Αυτό τουλάχιστον απεικονίζεται στα σχετικά άρθρα και του Ελληνικού Συντάγματος, 17, 18 και 106.
Αν προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά σε αυτή την έννοια, δηλαδή της κρατικής περιουσίας εφοδιασμένης αναπόσπαστα με τον ειδικό σκοπό της εξυπηρέτησης του κοινού δημόσιου οφέλους, θα διαπιστώσουμε πως τόσο η σχετική νομολογία όσο και διαχρονικά οι αποφάσεις και οι ενέργειες της κρατικής διοίκησης ανέκαθεν ήταν υποταγμένες στη στάθμιση - άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει το παρόν άρθρο - του υπέρτερου αγαθού που έπρεπε να εξυπηρετηθεί και να διαφυλαχθεί. Μια επίταξη - ας πούμε - ενός οικοπέδου ιδιωτικής ιδιοκτησίας, προσβάλλει το αγαθό της ατομικής ιδιοκτησίας, αφαιρεί δηλαδή "βιαίως" ένα ατομικό περιουσιακό στοιχείο, για να ενισχυθεί ένα άλλο δημόσιο και άρα υπέρτερο αγαθό, αυτό της - και πάλι ας πούμε - της δημόσιας ασφάλειας για να χτιστεί ένα στρατόπεδο με το σκεπτικό ότι το δημόσιο αγαθό έρχεται να προστεθεί και να προσθέσει υπεραξία στην υπόλοιπη ατομική περιουσία, άρα σε ένα άλλο επίπεδο ο ιδιώτης θα επωφεληθεί από αυτήν την κρατική νόμιμη "αυθαιρεσία". Από την άλλη βεβαίως και το δημόσιο αγαθό θα εμπλουτισθεί, ενώ νοητώς "διαμοιραζόμενο" μεταξύ των πολιτών θα ενσωματωθεί ως υπεραξία στο συνολικό δημόσιο όφελος που απολαμβάνουν οι πολίτες, με διάφορες μορφές. Και για να έρθουμε στο προκείμενο, δηλαδή στο χρέος, το κράτος εκδίδει ομόλογα π