Δόξα στην αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Μια και η διακυβέρνηση της Ελλάδας έχει παραχωρηθεί δια του στρατηγήματος των μνημονίων στην τρόικα, στην κυβέρνηση-Σαμαρά δεν μένει παρά να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση, δηλαδή, κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι θα βαδίσουμε από εδώ και εμπρός. Στο πνεύμα της προπαγανδιστικής λειτουργίας που καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα από την Ενωμένη Διαπλοκή την εποχή Σημίτη. Αυτό το πνεύμα κυριαρχεί στα ΜΜΕ, με τις ηγεσίες των τριών κομμάτων που συγκροτούν την τριλοβική κυβέρνηση να αναλαμβάνουν διακριτούς αντιπολιτευτικούς ρόλους.
Θα είναι σαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά να κυβερνούσαν τόσα χρόνια και να απειλούν σήμερα και με δεύτερη απανωτή......... χρεοκοπία την χώρα και το κυβερνητικό κλαμπ της μεταπολίτευσης του 1974 (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, νεοφιλελεύθεροι, κυβερνητικοί αριστεροί) να αγωνίζεται για να μας σώσει από τις συνέπειες της «ηγεμονεύουσας/κυβερνώσας αριστεράς!! Η αριστερά, δηλαδή, που από την προπαγάνδα των διαπλεκομένων, φέρεται να έκανε κουμάντο επί τόσα χρόνια, οδηγώντας την χώρα στην καταστροφή, θα αντιμετωπισθεί με σθένος από τις δυνάμεις εκείνες που κυβερνούσαν, υποταγμένες στη δόλια βούληση του πεζοδρομίου και των αριστερών οι οποίοι είχαν καταλάβει το κράτος!! Παράλογο; Ιστορικά και επιστημονικά «κουφό»; Όχι, απλώς φιλότιμο στοιχείο απολιτικής, ριζοσπαστικά δεξιάς πελατειακής αφήγησης! Οι πελάτες του δικομματισμού το παίζουν ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι, με κατάρες εναντίον του κρατικού ιδεολογήματος, που αποτέλεσε και αποτελεί την πηγή της πολιτείας τους: κρατικοποίηση/κομματοποίηση της αγοράς στο όνομα της απελευθέρωσής της από το κράτος, είναι η συνταγή τους με συστατικό τα «δικά τους παιδιά», όπως τόσες φορές κατά το παρελθόν! Για «σοβιετία» ομιλούν οι δεξιοί απατεωνίσκοι, που από το 1950 έως το 1974 κρατικοποίησαν πρώτα - με το αζημίωτο για τις ξένες εταιρίες που ήλεγχαν τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας – όλες τις υποδομές, για να τις ιδιωτικοποιήσουν στη συνέχεια και να τις κρατικοποιήσουν πάλι.

Πάντα με τα κέρδη από τις επενδύσεις να μεταφέρονται με τεράστια υπεραξία και μοναδικές για την δυτική Ευρώπη, φορολογικές ρυθμίσεις και ειδικά καθεστώτα, όπως και επιδοτήσεις, σε μια μεταπρατική τάξη άπληστων απατεωνίσκων, που έτσι επαναδομήθηκε σε αστική τάξη μετά τον πόλεμο. Ενώ οι ζημιές, όπως πάντα, μεταφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στον προϋπολογισμό, επιβαρύνοντας το εθνικό χρέος της χώρας (δημόσιο και ιδιωτικό). Και μετά, νάσου πάλι ιδιωτικοποιήσεις, η ανερμάτιστη πολιτικά φιλολογία περί «προβληματικών» και πάλι κρατικοποιήσεις με την ίδια οικονομική τεχνολογία του πελατειακού κράτους, που πλέον επί Ανδρέα Παπανδρέου διευρύνθηκε, προσθέτοντας στο μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς, το μεταχουντικό κράτος του ΠΑΣΟΚ. Τεράστιοι οικονομικοί πόροι κατασπαταλήθηκαν, διαμορφώνοντας ένα ιδιαίτερο καθεστώς πλουτοκρατών που ελάχιστη σχέση είχαν με το Δυτικό επιχειρείν, παράλληλα με ένα πλήθος κακομαθημένων δημοσίων υπαλλήλων / κομματικών στελεχών ή μελών, οι οποίοι μεσολαβώντας στην διαδικασία ανάπτυξης της κρατικοδίαιτης ε