Δηλώσαμε(!) χριστιανοί(!!)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΝΑΙ στα κέντρα «περίθαλψης»λαθρομεταναστών, αλλά όχι στη…γειτονιά μας. Και ξεσηκώθηκαν κατά δήμο πόλη καιχωριό. Ώρα για «αγώνα» ο μαθητόκοσμος, για τα ψηφαλάκια του ο Δήμαρχος (το ίδιοκαι ο εκπρόσωπος των εκπαιδευόμενων αστυνομικών στη γειτονική σχολή), τηνεπανεκλογή του ο βουλευτής. Και, βέβαια, το πρόβλημα αντιμετωπίζεταικαθυστερημένα, έχουν τα δίκια τους οι τοπικές κοινωνίες κι εμείς θα προτείναμετα…Β. Προάστια της Αθήνας για «ιδανικό» τόπο......... ίδρυσης των «στρατοπέδων». Τηνκόλαση των δύστυχων δίπλα στον παράδεισο των καλοζωισμένων λεφτάδων για ναβγουν συμπεράσματα, κι απ’ το κοντράστ ν’ αγγίξουμε τον άδικο κόσμο πουφτιάξαμε.
ΩΣΤΟΣΟ, ας δούμε το θέμα λίγοδιαφορετικά. Ανθρώπινα και δη χριστιανικά-μέρες που έρχονται. Σφύζουν οιεκκλησιές από πιστούς «πιστούς» και υποκριτές. Με την…αγάπη να διαχέεται στοεκκλησίασμα που εκτελεί το καθήκον του. Με προσκυνήματα, μεγαλόσταυρους καιλόγους απ’ τον άμβωνα. Στρώνουν το κλίμα και προετοιμάζουν για τη σταύρωση πουθα πληγώσει τις ανθρώπινες καρδιές και για την ανάσταση της λύτρωσης. Ναθυμηθούμε τον Γκάντι; «Αναμφιβόλως θαήμουν χριστιανός, αν οι χριστιανοί ήταν χριστιανοί εικοσιτέσσερις ώρες τοεικοσιτετράωρο».ΚΑΙ πάμε στο ζητούμενο κι αςείναι φανταστικό και αδύνατο, ασύμβατο με την πρακτική των κοινωνιών όπως τιςφτιάξαμε και το πνεύμα των ψευδοχριστιανών που κατακλύζουν τις εκκλησιές. Θαμπορούσαν οι τοπικές κοινωνίες (το’ παμε, είναι ευκταίο πλην φανταστικό) να«ερίζουν» ποια θα (πρωτο)φιλοξενήσει τους αποδιωγμένους(!). Έξω απ’ το χωριόκαι μέσα στην καρδιά τους, στις παρυφές της πόλης και με την προμετωπίδα του«Ξένιου Δία» στην είσοδο των στρατοπέδων της ανθρωπιάς. ΚΙ αν στήνονταν αυτή η όασηανθρωπιάς μες τη μαυρίλα της δυστυχίας, αν ενώναμε το «νησί» με γέφυρααλτρουισμού με τη στεριά και, με όλα τα μέτρα προφύλαξης των επισκεπτών,τότε…Τι; Θα πήγαιναν σχολεία με τα δώρα τους συμβολικά, θα άδειαζαν οι δήμοιαγαθά στους πεινασμένους, θα βοηθούσαν σωματεία φιλανθρώπων επαληθεύοντας τηναποστολή τους και…Τι άλλο; Θα παρατούσαν τις γονυκλισίες οι χριστιανοί με τους«δύο χιτώνας» και θα έσπευδαν, τον άμβωνα των (παχέων) λόγων ιεροκήρυκες καιτην καλοπέρασή τους οι δεσποτάδες. Εκεί είναι η θέση τους, ανθρώπινα καιχριστιανικά. Εκεί, δίπλα τους, κολάζοντας (λιγοστεύοντας) τη δυστυχία τωνκολασμένων της γης.ΩΣΤΟΣΟ…να θυμηθούμε ποιοισταύρωσαν τον Χριστό!