Χορεύοντας με τον κάβουρα στην πανεπιστημιακή πίστα

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Ως ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, θα χαρακτήριζα την υπερψήφιση από τη Βουλή του νομικού πλαισίου που επαγγέλλεται αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση. Παρότι υπάρχουν και κάποιες (σκόρπιες) θετικές πρόνοιες που ενδεχομένως ενισχύσουν την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων στον ακαδημαϊκό χώρο, το συνολικό «προϊόν» αποτελεί οπισθοδρόμηση, όπως και να το δεις. Πρόκειται για την θέσπιση ενός ολιγαρχικού μοντέλου διοίκησης και λειτουργίας των πανεπιστημιακών σχολών, που αναιρεί σε κρίσιμο βαθμό την διαδικασία λογοδοσίας της διοίκησης προς την πανεπιστημιακή κοινότητα, ενώ σχετικοποιεί την ελευθερία που είχε θεμελιωθεί μέσα από κοινωνικούς αγώνες πολλών δεκαετιών για «ψωμί – παιδεία - ελευθερία».
Προφανώς οι συντάκτες και υποστηρικτές αυτού του σχεδίου νόμου σκέφτηκαν ότι τώρα που αντικειμενικά ( αλλά με αποκλειστικά δική τους ευθύνη) περιορίζεται το ψωμί, θα πρέπει να περιοριστούν και τα αγαθά της παιδείας και ελευθερίας, για λόγους πολιτικής συμμετρίας!  Θα πρέπει και η ανώτατη εκπαίδευση να προσαρμοστεί στη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και στην νεοφιλελευθεροποίηση των θεσμών της πολιτείας! Έπρεπε και τα πανεπιστήμια να προσαρμοστούν στο επιχειρηματικό μοντέλο λειτουργίας της ανώτατης εκπαίδευσης , έστω και με είκοσι χρόνια καθυστέρηση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που παρόλα αυτά........ σήμερα μοιάζει να αντιλαμβάνονται ότι έσφαλαν μετατρέποντας τις ακαδημαϊκές σχέσεις σε αγοραίες σχέσεις.
Ήδη στη Γερμανία και στη Σουηδία – όπου ποτέ το γενικότερο πλαίσιο δεν έγινε τόσο ολιγαρχικό, όσο επιχειρείται να μετατραπεί στην Ελλάδα – γίνεται σήμερα προσπάθεια να συνδεθεί η ποιότητα των σπουδών με μια μορφή αναβαθμισμένης καθολικής συμμετοχής της πανεπιστημιακής κοινότητας στις αποφάσεις για εκλογή καθηγητών, και ακαδημαϊκή αξιολόγηση, αλλά και γενικότερα στην διαδικασία δημοκρατικού ελέγχου των Ιδρυμάτων. Εμείς  - με «διαφορά φάσης»  - καταλήγουμε να κινούμαστε ανάποδα, εισάγοντας ξεπερασμένα αυταρχικά μοντέλα διοίκησης (επιχειρήσεων) και προνοώντας για την συμμετοχή «καταξιωμένων πολιτικών» (!!) στα Συμβούλια Διοίκησης των πανεπιστημιακών σχολών.
Μετά την τρομερή επιτυχία των ελλήνων πολιτικών της μεταπολίτευσης  στη διαχείριση των κοινών, θα πρέπει να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να συμβάλουν άμεσα και προσωπικά στην αναβάθμιση και των ανώτερων σπουδών!  Αυτοί ξέρουν τι πρέπει να γίνει για να καταστραφεί ένας ήδη προβληματικός οργανισμός! Το απέδειξαν στην οικονομία, την εξωτερική πολιτική και την δημόσια διοίκηση, στο χρηματιστήριο και στο …αναρρωτήριο! Είναι σίγουρο ότι οι πολιτικοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα  πώς θα παραχθεί πρωτότυπη σκέψη και έρευνα με κριτική προσέγγιση των μεθοδολογικών ζητημάτων  που δομούν γνώση σε ένα επιστημονικό πεδίο, καθώς και το πώς θα πρέπει να  λειτουργεί η ακαδημαϊκή  διασύνδεση μεταξύ διαφορετικών επιστημονικών  πεδίων! Αλλοίμονο, όλα τα γνωρίζουν οι «καταξιωμένοι πολιτικοί», διότι αν δεν τα γνώριζαν πώς θα ήταν αυτό που είναι; Πώς θα πτώχευαν την χώρα