Άρνηση της Πραγματικότητας: Το "ντου" πριν το "μπαμ"!

Γράφει ο Τυχαίος  "Αν δεν κάνουμε ντου για πρωτογενές πλεόνασμα δεν θα καθησυχάσουμε εταίρους και αγορές"Ευάγγελος Βενιζέλος “Δεν ξέρω αν θα αντέξει ο κόσμος και αν θα γίνει ένα μπαμ αύριο το πρωί, αλλά η πορεία είναι δεδομένη και δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε” φερόμενη δήλωση του   Γ.Α.  ΠαπανδρέουΕνώπιος ενωπίω η ελληνική κοινωνία με επιλογές που θα καθορίσουν το μέλλον για πολλά χρόνια. Οι κεντρικοί πολιτικοί υπεύθυνοι - Πρωθυπουργός και ΥΠΟΙΚ - με αργκό μονοσύλλαβα συνόψισαν το στιγμιαίο, το ακαριαίο και το εν δυνάμει "βίαιο" των εξελίξεων, άβουλοι και προσκολλημένοι στο τετριμμένο, στο παλαιοκομματικό και εν τέλει στο καταστροφικό.Το πηδάλιο του πλοίου  που εξακολουθεί να ονομάζεται "Τιτανικός" γιατί κανείς δεν τολμά να το ονομάσει διαφορετικά, έχει de facto περάσει στα χέρια των πολιτών και επισήμως πλέον, αφού από τα χείλη του ΥΠΟΙΚ υπογραμμίσθηκε η σχέση μεταξύ οικονομικής ομαλότητας και .......ανταπόκρισης της κοινωνίας στα φορολογικά βάρη. Ήταν πάντοτε έτσι; Όχι, καθόσον ο άλλοτε ελεύθερος δανεισμός του κράτους ερχόταν να καλύψει πρόσκαιρες ή πιο μόνιμες "τρύπες" ρευστότητας. Τώρα, αυτή η δυνατότητα εξέλιπε και μαζί της η άνεση να "χαλαρώνουν" εισπρακτικοί μηχανισμοί και φορολογούμενοι.Αυτή η αλλαγή πηδαλιούχου - από την πολιτική ηγεσία στους πολίτες - βρίσκει την κοινωνία, τον πηδαλιούχο δηλαδή, σε μια κατάσταση άρνησης της πραγματικότητας. Φαινόμενο πολλάκις παρατηρηθέν και παλαιόθεν ενταγμένο στους μηχανισμούς ψυχολογικής άμυνας, όταν υπάρχει έντονη πίεση και δυσάρεστες καταστάσεις.  Τι αρνείται η ελληνική κοινωνία; Την πραγματικότητα, ούσα προσκολλημένη σε μια ονειρική κατάσταση όπως τη βίωνε πριν το 200Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως αναλύεται η άρνηση της κοινωνίας σε διάφορες παραλλαγές ώστε να εξετάσουμε και τις σχετικές συνέπειες.Απλή άρνηση: Αρνούμαστε την πραγματικότητα συνολικά.  Δεν υπάρχει αυτό που συμβαίνει τριγύρω μας. Είναι μια συνωμοσία προσεκτικά σχεδιασμένη από απροσδιόριστα κέντρα, ενίοτε σκοτεινά(!), με σκοπούς που ποικίλουν από την προσπάθεια απόσπασης πλουτοπαραγωγικών πηγών και πόρων από τη χώρα, μέχρι και την εθνική αλλοίωση ή απειλή. Συνήθως, πίσω από αυτή τη συλλογιστική κρύβεται η παρηγορητική σκέψη πως όταν πάρουν αυτό που θέλουν - ό,τι κι αν είναι αυτό - θα μας αφήσουν ήσυχους. Υποτίμηση: Όχι του νομίσματος! Του πραγματικού κινδύνου. Σε αυτήν την παραλλαγή, η κοινωνία αναγνωρίζει τα γεγονότα, αντιλαμβάνεται και παραδέχεται τα τεκταινόμενα, μελετά τους αριθμούς αλλά αρνείται πεισματικά τις συνέπειες. Δεν αξιολογεί ως πραγματικό τον κίνδυνο. Ναι, έχουμε έλλειμμα και χρέος και βεβαίως ύφεση και ανεργία. Αλλά δεν δεχόμαστε επ' ουδενί καμία μεταβολή των δικών μας οικονομικών μεγεθών - του μισθού, της σύνταξης, της οικονομικής μας κατάστασης, της αύξησης των φόρων κλπ - διότι θεωρούμε ότι οι κίνδυνοι που μας περιγράφονται ή συμπεραίνουμε λογικά δεν υφίστανται σε τέτοιο βαθμό που να μας οδηγήσουν σε επώδυνες λύσεις.  Συνοπτικά, θα αναγνωρίσουμε αυτήν την παραλλαγή στη συλλογιστική ότι ναι μεν τα πράγματα είναι δύσκο