Από οράματος άρξασθαι…

 Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Οι πρωθυπουργικές ανακοινώσεις για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, είχαν τη τύχη που περίπου όλοι αναμέναμε. Σύσσωμη η αντιπολίτευση το απέρριψε, λογικό άλλωστε, αφού είτε οι δυνάμεις εκείνες που απορρίπτουν συλλήβδην το Μνημόνιο, είτε εκείνες (όπως η Ν.Δ.) ευαγγελίζονται ένα άλλο «μείγμα» πολιτικής στα πλαίσια ενός επαναδιαπραγματευμένου Μνημονίου, εξ ορισμού, δεν θα ήταν δυνατόν να συναινέσουν σ’ ένα πρόγραμμα, δομημένο εξ’ ολοκλήρου πάνω στο Μνημόνιο.Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι πορεύεται μόνη της. Και τα πράγματα ίσως, πολιτικά και κομματικά,  να μην ήταν τόσο προβληματικά γι’ αυτή, αν τουλάχιστον, ήταν αρραγής η κοινοβουλευτική της δύναμη και κυρίως η κομματική της βάση. Όμως, ούτε αυτό συμβαίνει. Και μάλιστα, πράγμα που κάνει πιο περίπλοκο και τραγικό το πράγμα για .......την ίδια τη κυβέρνηση, είναι ότι ακόμα και εντός αυτής, υπάρχουν υπουργοί που δεν διστάζουν να δηλώσουν τις διαφωνίες τους (έστω και επιμέρους θεμάτων, κατά κανόνα που άπτονται των αρμοδιοτήτων τους) για την ίδια τη κυβερνητική πολιτική. Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει τη στιγμή αυτή, είναι ότι το τι αποφασίζεται ή δεν αποφασίζεται για τη χώρα σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης (που ονομαστικά μόνο είναι «οικονομική», διότι κατά τα άλλα είναι καθολική : οικονομική και κοινωνική και πολιτική και εθνική ως προς το εύρος των επιπτώσεων και της σημασίας της), είναι υπόθεση μιας ομάδας ανθρώπων που αποφάσισαν να επιβάλλουν μια πολιτική, αυτή που αποκαλούμε με τον περιεκτικό όρο «Μνημόνιο», την οποία περίπου αυτοί και μόνο αυτοί θεωρούν ως «επιβεβλημένη» και την προβάλλουν ως «Μονόδρομο». Πέραν των όσων αντιθέσεων προς τη κυβερνητική πολιτική επισημάνθηκαν ανωτέρω, προσωπικά η πιο σημαντική, η πιο κρίσιμη, είναι αυτή της σχεδόν καθολικής κοινωνικής αντίθεσης, η οποία προέρχεται όχι τόσο από τη σκληρότητα των μέτρων και τη βιαιότητα της επιβολής τους, όσο από το γεγονός ότι θεωρούνται αριθμολαγνικά, (διάσωση των αριθμών έναντι οιουδήποτε ανθρώπινου κόστους), κοινωνικά άδικα, και ακόμα πιο σπουδαίο, άδικα με την τυπική έννοια του όρου. Η κοινωνία θεωρεί ότι η κυβέρνηση δεν επιμέρισε δίκαια την ευθύνη του «καθενός» σ’ αυτή τη κρίση, ώστε αναλόγως να επιμερισθεί και το βάρος, αλλά γι’ ακόμα μια φορά, κατέφυγε στην εύκολη λύση της επιβάρυνσης των λαϊκών στρωμάτων που είχαν από μηδενική ως πολύ λίγη ή και απλώς μικρή συμμετοχή στο πρόβλημα, ενώ, γι’ ακόμα μια φορά, το κράτος, η εξουσία, έχει απλώσει προστατευτικά τα φτερά του σε όσους (ως φυσικές ή συλλογικές οντότητες) κύρια συνέβαλαν στη δημιουργία της κρίσης, το σπουδαιότερο δε, γι’ ακόμα μια φορά η ατιμωρησία της μεγάλης λαθροχειρίας που αναμφισβήτητα έγινε σε βάρος του δημοσίου χρήματος και πλούτου, φαίνεται να επαναλαμβάνεται, με μόνη πιθανή επί του θέματος προοπτική, ίσως τη θυσία μιας ή λίγων Ιφιγενειών.Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια πραγματικότητα, και ακριβώς εδώ είναι που δημιουργείται το πρόβλημα. Με τέτοια δεδομένα, με τέτοιο κλίμα, είναι δυνατό η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, να μπορέσει ν