Αόρατοι, απλήρωτοι και ζητούν μονάχα νόμιμο μεροκάματο...

«Στοίβαξαν» τα όνειρα τους για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο αύριο, σε ένα μικρό δισάκι και ακολουθώντας τα «μονοπάτια» του σύγχρονου δουλεμπορίου διέσχισαν την «κίτρινη ήπειρο», αναζητώντας τη «Γη της Επαγγελίας». Το δρομολόγιο… μεγάλο, δύσκολο, εξοντωτικό. Από το Μπαγκλαντές στο Πακιστάν, από εκεί στο Ιράν, ύστερα στην Τουρκία και τέλος… στην Ελλάδα. Και η.........
αμοιβή των δουλεμπόρων, 2.000 – 3.000 δολάρια το… «κεφάλι»!
Αυτή είναι η ιστορία του Μοχάμεντ, του Αμτζάλ, του Χαρούκ, του Νουρ, του Ρατζέπ, του Ιμντάρ και των υπόλοιπων εκατοντάδων οικονομικών μεταναστών από το Μπαγκλαντές που ζουν και εργάζονται στη Νέα Μανωλάδα. Το τέλος όμως του επίπονου και επικίνδυνου ταξιδιού και η εγκατάστασή τους στην Ελλάδα δεν σήμαινε παράλληλα και το τέλος της δοκιμασίας αυτών των ανθρώπων!
Σύντομα κατάλαβαν ότι ήταν «αόρατοι», εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητες, χωρίς δικαιώματα. Χωρίς να μπορούν να ταξιδέψουν πίσω στην πατρίδα τους για να δουν τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους να μεγαλώνουν.
Και τα χρόνια πέρασαν, με κάποιους από τους αλλοδαπούς μετανάστες από το Μπαγκλαντές να είναι «εγκλωβισμένοι» στη χώρα μας εδώ και… 15 χρόνια!
Σε αντίθεση με οικονομικούς μετανάστες από άλλες χώρες του κόσμου οι μετανάστες από το Μπαγκλαντές δεν είδαν την Ελλάδα απλά ως «πύλη εισόδου» στην Ευρώπη. Στη χώρα μας βρήκαν μια δεύτερη «πατρίδα» με ανθρώπους που τους έτειναν το χέρι. Κάτι, ωστόσο, που δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής η Πολιτεία, η οποία, μέχρι τα γνωστά επεισόδια της προηγούμενης εβδομάδας στη Νέα Μανωλάδα, «έκρυβε» το πρόβλημα… «κάτω από το χαλάκι»!
Οι οικονομικοί εργάτες από το Μπαγκλαντές δεν ονειρεύονται την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία τη Γερμανία. Ονειρεύονται… τα σπίτια και τις οικογένειές τους που έχουν να τα δουν χρόνια. Για να μπορέσουν όμως να βρεθούν ξανά κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα, χρειάζονται χαρτιά! Πρέπει να ξαναγίνουν άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και να σταματήσουν να παραμένουν «αόρατοι».

«Λείπω 7 χρόνια από το σπίτι μου και δεν είχα δει το παιδί μου καθόλου. Δεν μπορούσα να επιστρέψω στο Μπαγκλαντές γιατί δεν είχα χαρτιά» είπε στo patrisnews ο Χαρούκ Μοαρμπάτ και συνέχισε: «Αναγκάστηκα να το φέρω και αυτό εδώ, στην Ελλάδα για να μπορώ να είμαι μαζί του. Είναι ένα παιδί 15 χρονών. Ζω και δουλεύω εδώ και είμαι παράνομος. Δεν μπορώ να πάω πουθενά. Θα ήθελα όμως πάρα πολύ να αποκτήσω χαρτιά και να γυρίσω για λίγο στο Μπαγκλαντές να δω τη μητέρα και τον πατέρα μου».
Δύο μόλις χρόνια βρίσκεται στην Ελλάδα ο Νουρ Ισλάμ και μιλώντας στo patrisnews είπε: «Γύρισα όλο τον κόσμο πληρώνοντας στους δουλεμπόρους 3.000 δολάρια. Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία και από εκεί Ελλάδα. Και εδώ είμαστε παράνομοι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αν είχαμε χαρτιά θα μπορούσαμε να πάμε σπίτι μας. Μέσω Ντουμπάι και Κατάρ το ταξίδι είναι μόλις δύο μέρες. Τώρα απλά κρυβόμαστε και περιμένουμε πότε θα νομιμοποιηθούμε».
Και αν ο Χαρούκ κατάφερε να φέρει στην Ελλάδα τον μονάκριβο γιο του, ο Ρατζέπ Όλνταρ ρισκάρει… ακόμα και την ίδια τη ζωή του για να δει τα δύο του παιδιά.
«Είμαι στην Ελλάδα έξι χρόνια» είπε στο patrisnews και συνέχισε: «Όλη μου η ζωή είναι πίσω στο Μπαγκλαντές. Οι γονείς μου, τα παιδιά μου. Δεν είμαι νόμιμος στην Ελλάδα για να μπορώ να πάω στο Μπαγκλαντές όποτε θέλω. Πάω όμως, ρισκάρω και περνάω τα σύνορα με τα πόδια μόνο και μόνο για να δω τα παιδιά μου. Αν ήμουν όμως νόμιμος, αν είχα χαρτιά, θα ταξίδευα κανονικά».
Η νομιμοποίηση και τα ταξιδιωτικά έγγραφα αποτελούν «όνειρο» και για τον Ιμντάρ Ντουλόκ, που εδώ και τρία χρόνια δεν έχει επισκεφθεί το σπίτι του.
«Είμαι τρία χρόνια στην Ελλάδα και δεν έχω πάει καθόλου στο σπίτι μου. Θέλω να μείνω Ελλάδα να δουλέψω αλλά θέλω και να μπορώ να πηγαίνω για λίγο στην πατρίδα μου. Ελπίζω ότι σύντομα θα γίνει και αυτό».

«Πώς θα ζήσουμε;»

Τα επεισόδια της προηγούμενες εβδομάδας στη Νέα Μανωλάδα δεν θα μπορούσαν να μη σχολιαστούν από τους οικονομικούς εργάτες από το Μπαγκλαντές με πρώτον, τον Μοχάμεντ Νουρ Ισλάμ να τονίζει: «Ήρθαμε εδώ σαν εργάτες, θέλουμε να είμαστε νόμιμοι, να έχουμε νόμιμο μεροκάματο, να μην κρυβόμαστε, να μη φοβόμαστε. Είμαστε όμως έξι μήνες απλήρωτοι και αντί για τα λεφτά μας πήραμε… πυροβολισμούς. Τι θα στείλουμε τώρα πίσω στην πατρίδα; Πώς θα ζήσουμε και εμείς και οι οικογένειές μας;
Τέλος, ένας ακόμα αλλοδαπός μετανάστης από το Μπαγκλαντές, ο Αμτζάλ Μία είπε: «Όταν κάποιος πηγαίνει στον πόλεμο ξέρει ότι μπορεί και να μη γυρίσει. Εμείς όμως εδώ ήρθαμε να δουλέψουμε. Ήμασταν πάνω από 150 άνθρωποι μαζί όταν άρχισαν να μας πυροβολούν. Γιατί;»

Στάθης Πουλιάσης