Αμ για ταύτο γιε μ’. . .[1]

Γράφει ο Ευθύλογος
Αμ για ταύτο γιε μ’ όταν σε ρώταε ου Αντρέας «τι ώρα είνι;», τ’ αποκρίνοσαν:
«Ότ’ ώρα θέλ’ς ισι κυρ - Πρόιδρι!»Δεν μπορούσε να κάνει δυο δουλειές ταυτόχρονα το παιδί.
Ή θα έκλεβε ή θα κοίταζε το ρολόι.
Εκτός κι αν του ήταν πιο βολικό να δίνει αυτή την απάντηση παρά να μάθει να διαβάζει την ώρα.
Πάντως απέδειξε περίτρανα ότι το ελληνικό κράτος είναι ανοχύρωτο.
Αφού κατάφερε ακόμη κι αυτός να το κατακλέψει, ένας....... Θεός ξέρει πόσοι άλλοι το ρήμαξαν.
Και τώρα σοβαρά.
Μήπως πρέπει να συζητήσουμε για λίγο πιο βαριές ποινές; (Ειδικά σε όσους κατέχουν υψηλές δημόσιες θέσεις)
Καιρός να αφήσουμε τις μαλακίες του τύπου «Η Δημοκρατία δεν εκδικείται» κλπ. κλπ. Προφανώς η Δημοκρατία δεν εκδικείται, οφείλει όμως να αυτοπροστατεύεται.
Και αυτοπροστασία ασφαλώς δεν σημαίνει χαϊδολόγημα των εγκληματιών.
Δημοκρατία έχουν και οι ΗΠΑ, δεν διστάζουν όμως να χρησιμοποιήσουν χειροπέδες στους κρατούμενους – όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. [2]
Και όταν χρειάστηκε, δεν δίστασαν να γελοιοποιήσουν τον πρώτο πολίτη της χώρας, τον Κλίντον. Δεν του επέτρεψαν να παρευρίσκεται στο Δικαστήριο «ωσεί παρών», και φυσικά ούτε σκέψη για προκήρυξη πρόωρων εκλογών, ώστε να κρύψει τις πομπές του, όπως συμβαίνει σε κράτη της πλάκας. Και δεν επρόκειτο για κατάχρηση δημοσίου χρήματος, ούτε για «χορηγία». Για ιδιωτικές στιγμές τις οποίες απέκρυψε έγινε ο ντόρος.
Δηλαδή για κάτι που εμείς θα καμαρώναμε τον αρχηγό μας, μπορεί να του δίναμε και παράσημο. Ίσως γιατί συγχέουμε την πολιτική ικανότητα με την σεξουαλική ικανότητα, δηλαδή τη διακυβέρνηση της χώρας με τη βαρβατίλα!
Τρομάρα μας! Και θέλουμε να μας πάρουν στα σοβαρά οι άλλοι.
Και για να επανέλθουμε στην βαρύτητα των ποινών.
Ασφαλώς η περί δικαίου αντίληψη της κοινωνίας, όπως και η αυστηρότητα των ποινών, σχετίζεται με το πολιτιστικό επίπεδο της συγκεκριμένης κοινωνίας με μια αντίστροφη σχέση. Ανώτερο πολιτιστικό επίπεδο σημαίνει υψηλότερη αίσθηση ανθρωπισμού, άρα επιεικέστερη δικαιοσύνη, δηλαδή μικρότερες ποινές.
Απλά αναρωτιέμαι αν βρισκόμαστε σ’ αυτό το ρημάδι το «ανώτερο πολιτιστικό επίπεδο» και ως πολίτες και ως άρχοντες.
Πάντα με πιάνει μελαγχολία όταν σκέφτομαι:
1) Σε τι ημιάγρια κατάσταση βρίσκονταν η βόρεια Ευρώπη όταν στην Ελλάδα αναπτύσσονταν οι καλές τέχνες, οι επιστήμες και η φιλοσοφία.
2) Που βρίσκεται σήμερα η βόρεια Ευρώπη και που είμαστε εμείς.
Εκείνοι μπορούν να πιστεύουν με το δίκιο τους ότι προόδευσαν. Εμείς μπορούμε;;; Δυστυχώς τα βήματα που κάναμε εμείς δεν ήταν βήματα προόδου. Ήταν βήματα οπισθοδρόμησης (αν δεν ήταν βήματα επιστροφής στον πρωτογονισμό).
Ήρθε κι αυτή η επίπλαστη και δανεική ευημερία και μας έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Δημιούργησε έναν νεοέλληνα άπληστο, έναν αγροίκο και ταυτόχρονα επιτηδευμένο νεόπλουτο μπροστά στο οποίο ωχριά ο «αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου.
Η έλλειψη εθνικής συνείδησης στην μεγαλοαστική τάξη (ή τέλος πάντων σ’ αυτό το κοινωνικό στρώμα που ονομάζ