Αγώνας για νέα τεχνολογία ανάκαμψης

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Από εδώ και εμπρός ο αγώνας της υποτιμούμενης κοινωνίας θα λάβει χαρακτηριστικά ζωής και θανάτου για τον ελληνικό λαό. Το υπόσχεται η αριστερά, τα συνδικάτα και τα εσώψυχα του κάθε ταλαιπωρημένου στα όρια του εξευτελισμού, πολίτη. Το λέει η ψυχή του, κάτω από αυτά τα όρια, ανέργου ή μικρού και μεσαίου επιχειρηματία που «έκλεισε» ως οικονομική μονάδα. Το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι νέοι και το φοβούνται όλοι οι ντερμπεντέρηδες του καθεστώτος της διαπλοκής.
«Μην με υποτιμάς διαρκώς, θα αντιδράσω»! Ήταν το μήνυμα της ευρύτερης κοινωνίας προς την πολιτική ηγεσία, τα........ τελευταία δυόμιση χρόνια. Ένα μήνυμα σε μεγάλο βαθμό κούφιο, δίχως πολιτικό περιεχόμενο, δηλαδή. Επρόκειτο για πυροτέχνημα ως αντίδραση στον βομβαρδισμό της κοινωνίας από άναρχα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης με μπόλικη παραπληροφόρηση, ψευδολογία και απύθμενο θράσος από την πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας μας.

Ο ανύπαρκτος ελληνικός λαός της εποχής της πλαστής ευημερίας, προφανώς δεν θα μπορούσε να αντιδράσει μπροστά στα τανκ της τρόικας, που σε συνεργασία με το ντόπιο (εγ)κατεστημένο επικοινωνιακό πυροβολικό και κοινοβουλευτικό/κομματικό ιππικό βάλθηκαν να φέρουν την χώρα στο οικονομικό επίπεδο της δεκαετίας του 1970 και στο πολιτικό, διεθνοπολιτικό εκείνης του 1950. Όπου περνάει το άρμα της τρόικας ισοπεδώνονται οι λαοί, πόσο μάλλον εκεί όπου η προηγούμενη μορφή ανάπτυξης έχει κάνει ήδη τον λαό «χώμα». Η σημερινή αντίδραση στο γενικό επίπεδο άρθρωσης της γνώμης αντικειμενοποιείται σε μεγάλο βαθμό ως λαϊκίστικη αγανάκτηση, ως οργή του λαουτζίκου. Μια λανθάνουσα φασιστική κουλτούρα προφασίζεται την γνήσια λαϊκή αντίδραση εναντίον της φασιστικής πολιτικής πρακτικής των κυβερνώντων.
Ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης από την Διαπλοκή κατατείνει στην ενίσχυση φαινομένων ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και του χουλιγκανισμού από όλες τις πλευρές: χούλιγκαν δεξιοί, χούλιγκαν αριστεροί και χούλιγκαν νεοφιλελεύθεροι! «Αγαπησιάρες» υπάρξεις συντονίζονται αρμονικά με το ιδεολόγημα του τέλους της ιστορίας, της ιδεολογίας και της ταξικής διαπάλης, σε μια εποχή όπου αυτά αποκτούν κρίσιμη σημασία και τεράστια αξία δια του επαναπροσδιορισμού της σχέσης: κεφαλαιοκρατικό κράτος - κοινωνία – άτομο – παγκοσμιοποίηση. Τώρα που η ιδεολογία αποκτά κεφαλαιώδη σημασία, τώρα ακριβώς ισοπεδώνεται κάτω από το τανκ που λέγαμε, με απλοϊκότητες και ταπεινούς οικονομισμούς, θεοκρατισμούς, αφορισμούς, κινδυνολογία και δογματισμό, στη θέση νέων τεχνολογικών αντιλήψεων για την κοινωνία και την εφαρμοσμένη μηχανική/πληροφορική διαδικασία σύνδεσης κεφαλαίου-εργασίας.
Αντί να βιώσουμε την ανάσταση της κοινωνικής τεχνολογίας στο τόπο μας ως ιδεολογική και πρακτική ανάγκη αναθεώρησης των πακτωμένο πολιτικών αντιλήψεων και σχέσεων, αναπαράγουμε ό, τι πιο αναχρονιστικό και ξεφτισμένο μέσα τον ιστορικό χρόνο. Απλώνουμε τα κουρέλια μας στα περίπτερα και προσδοκούμε «ανάσταση νεκρών» προσώπων και σχέσεων για να μας οδηγήσουν σε λύσεις οικουμενικές κ