Αυτά τα καθάρματα που πέταξαν τον σκύλο στον γκρεμό…

Ανάμεσα στις γραμμές που ακολουθούν δεν θα βρείτε ούτε φωτογραφίες ούτε το βίντεο που από το πρωί κάνει τον γύρο του διαδικτύου.

Επίσης δεν θα διαβάσετε ευχές και κατάρες να έχουν οι «άνθρωποι» την ίδια τύχη με αυτή που επιφύλαξαν στον σκύλο....
Μόνο την παραδοχή πως ενδόμυχα τέτοιες σκέψεις είναι οι πρώτες που περνούν από το μυαλό του καθενός όταν αντικρίζει υποπροϊόντα του είδους του να αντιμετωπίζουν έτσι κάποιον πιο αδύναμό τους.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ούτε νουθεσίες θα διαπιστώσετε πως υπάρχουν ή άσκοπες και επαναλαμβανόμενες εκφράσεις για την έλλειψη παιδείας που βασιλεύει σε αυτό τον τόπο.

Η περιγραφή των γεγονότων δεν αρκεί για να δώσει λύσεις. Και το ίδιο ισχύει για τις κατάρες.

Η δράση, όμως, μπορεί να το κάνει.

Το να ταυτοποιηθούν οι ένοχοι αυτής της αποτρόπαιης πράξης είναι θέμα χρόνου. Εάν δεν καταφέρουν ούτε αυτό το παζλ να λύσουν οι αρχές, τότε δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Σύντομα, λοιπόν, τόσο οι δύο (πρώην όπως φαίνεται) οπλίτες που πετούν έναν σκύλο στο γκρεμό, όσο κι ένας τρίτος που έχει αναλάβει τον ρόλο οπερατέρ, θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη.

Κι εκεί είναι σίγουρο πως μέσω της απολογίας και των δικηγόρων τους θα εκλιπαρήσουν για τον οίκτο και την επιείκεια που οι ίδιοι αρνήθηκαν να δείξουν απέναντι στο δύσμοιρο κουτάβι.

Λογικά μετά από αναβολές και νομικά τερτίπια, θα φτάσουμε στο σημείο όπου θα ακουστούν π@π@ριες για το νεαρό της ηλικίας τους, τα καλά παιδιά που δεν είχαν δώσει δικαιώματα και άλλες τέτοιες ιστορίες.

Ο νομοθέτης εδώ και λίγα χρόνια έχει λύσει τα χέρια των δικαστικών, επιτρέποντάς τους να επιβάλλουν ποινικές και διοικητικές κυρώσεις άμεσα εκτελεστέες.

Προφανώς κανένα πρόστιμο και καμία φυλάκιση ανασταλτικού χαρακτήρα δεν μοιάζει αρκετή για να αποδώσει δικαιοσύνη στο μέτρο που να ικανοποιήσει όλους όσους ένιωσαν φρίκη βλέποντας τα «κατορθώματά» τους.

Αυτό το αίσθημα του ανικανοποίητου, όμως, έχει άλλους τρόπους να γεμίσει.

Δίχως πράξεις αντεκδίκησης στο πνεύμα του ιουδαϊκού νόμου που ζητά «οφθαλμό αντί οφθαλμού». Αρκεί λίγη παραπάνω ευαισθητοποίηση κι εγρήγορση, μια στάλα κότσια κι όρεξη για δράση για την επόμενη φορά που κάποιος θα επιχειρήσει να συμπεριφερθεί με τρόπο ανάλογο σε μια μορφή ζωής που ο ίδιος θεωρεί αμελητέα.

Η καταγγελία δεν είναι ρουφιανιά, αλλά ένα γεγονός που φανερώνει συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις.

Κι αν θέλουμε να αλλάξει οτιδήποτε δεν αρκεί να ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον για την πιο ευφάνταστη κατάρα, αλλά για το πώς θα κάνουμε την Ελλάδα μέρος αφιλόξενο για καθάρματα σαν κι αυτά που γνωρίσαμε στο βίντεο-ντροπή τη μέρα που γιορτάζουμε την απελευθέρωση του έθνους. Ας... απελευθερωθούμε επιτέλους από δαύτους. Τους λυπάμαι, αλλά όχι με τρόπο που να μπορώ να τους συγχωρήσω.