Αδωνις: Ένας μικρούλης πλιασιέ θανάτου

Αχ, Παναγιά μου, πρωί-πρωί ο Χάρος στην τηλεόραση, δεν θα πάει καλά η μέρα...
Χάρο λέμε τον Άδωνι εμείς οι συνταξιούχες. Η Μαρίκα, που είναι πιο μορφωμένη γιατί οι γονείς της είχαν εμπόριο στον Βόλο μέχρι το '40 και μπόρεσε και σπούδασε, λέει πως ο Χάρος είναι πολύ σοβαρό πρόσωπο και ο Άδωνις...
, ένας μικρούλης πλασιέ θανάτου, που έχει εξουσία μόνο πάνω στους φτωχούς Έλληνες... Η Μαρίκα έχει πατήσει τα ογδόντα τρία. Εγώ είμαι πιο μικρή. Πάτησα τα εβδομήντα οκτώ ανήμερα που ψηφίστηκε το δεύτερο Μνημόνιο. Μετά σταμάτησα να μεγαλώνω. Έμεινα στήλη άλατος όταν είδα τα Σόδομα και τα Γόμορρα του Σαμαρά...

Στην παρέα μας είμαστε άλλες τρεις. Όλες άνω των ογδόντα.

Μαζευόμαστε κάθε απόγευμα στο σπίτι μου, το οποίο η Μαρίκα ονόμασε γιάφκα, και πίνουμε τσάι. Η Στέλλα, που κατάγεται από Αλεξάνδρεια και ξέρει από μαγεία, κάνει τελετές. Καρφώνει καρφίτσες στα μάτια του Σαμαρά και του Βενιζέλου κι εμείς όλες καταριόμαστε. Το τι λέει το στόμα μας, δεν περιγράφεται. Η Μαρίκα, που, όπως σας είπα είναι πιο μορφωμένη και στα νιάτα της είχε ερωτευτεί έναν κομμουνιστή λιμενεργάτη στον Βόλο, λέει ότι δεν τους πιάνουν οι κατάρες, γιατί έχουν κάνει συμφωνία με τον διάολο, αυτόν εκεί, που είναι στο αναπηρικό καροτσάκι και μας κουνάει το δάχτυλο, λες και του χρωστάμε την ψυχή μας. Προσπαθούμε, όμως αυτοί αντέχουν, και η Θεώνη λέει να πάμε στον ΣΥΡΙΖΑ να ρωτήσουμε μήπως κάτι κάνουμε στραβά...

Όμως, ξέχασα να σας πω την ιστορία μας.

Εγώ και οι φίλες μου ήμασταν από τα γεννοφάσκια μας δεξιές. Για να καταλάβετε, στις εκλογές μάς έπαιρναν προσωπικά τηλέφωνο οι υπουργοί της παράταξης για να μας υπενθυμίσουν το καθήκον απέναντι στην πατρίδα. Εγώ γνώρισα και τη βασίλισσα Φρειδερίκη προσωπικά! Από νέες μαζευόμασταν στο σπίτι μου -που τώρα το λέμε γιάφκα- και μοιράζαμε τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια... Κι όταν ο Παπανδρέου ο μικρός πρόδωσε την Ελλάδα, νιώσαμε δικαιωμένες που ήμασταν δεξιές. Ακούγαμε και τον Καλαματιανό -ούτε τ' όνομά του δεν θέλω να πω- στο Ζάππειο και βγαίναμε να περπατήσουμε περήφανες στη γειτονιά.

Και μετά ήρθε το τσουνάμι. Γύρισε ο κόσμος ανάποδα.

Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Στην αρχή ήθελα να πάω στη Χρυσή Αυγή. Έβλεπα, όμως, στις μουτσούνες τους την αμορφωσιά και κρατιόμουνα. Μετά μπουκάρισε μια μέρα η Μαρίκα -που είναι πιο μορφωμένη- στο σπίτι, με μια φωτογραφία του Τσίπρα. Μαζί της είχε κι ένα CD. Το βάλαμε, κι αρχίσαμε μετά από λίγο να τραγουδάμε όλες μαζί το "Παντιέρα ρόσα"... Τώρα έχουμε μάθει κι άλλα τραγουδάκια, που τα λέμε κάθε φορά που κάνουμε αχτίφ. Η Στέλλα, πηγαίνει στην κομματική οργάνωση και φέρνει τη γραμμή, που είναι καλή. Εμείς, βέβαια, συνεχίζουμε τις τελετές, μήπως πιάσει καμιά κατάρα και ψοφήσουνε τα τέρατα...

Καμιά φορά, όμως, στεναχωριέμαι, γιατί αναρωτιέμαι, μήπως έζησα μια ολόκληρη ζωή λάθος... Γι' αυτό βιάζομαι να προσφέρω όσο πιο πολλά μπορώ, μήπως ξεχρεώσω τα λάθη μου... Το ίδιο κάνει και η Μαρίκα, που είναι πιο μορφωμένη από μένα...
Του Λευτέρη Καπώνη